Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010

Μιλάει ένας ληστής

Κουράστηκα πια στα υψίπεδα
και θέλω χαμηλά να κατέβω,
το χέρι μιας γήινης να φιλήσω Μαρίας
που ισιώνει στον κήπο τον κισσό
και φτιάχνει, στη μάντρα δίπλα, τη μαρμελάδα.

Κουράστηκα, σας λέω, κουράστηκα,
η νύχτα όλο και πιο πολύ με πληγώνει
και ο πυρετός ακάθεκτος,
όπως ο εχθρός τα διαλυμένα φυλάκια, με καταλαμβάνει.

Πήρε απόγευμα κιόλας
και τα χωριά, τα πράσινα ολόδροσα χωράφια
πέρα μακριά στον κάμπο κοιτάζω.

Πήρε απόγευμα και πάει ήδη προς το βράδυ.

Ο θάνατος στους σκουριασμένους νερόμυλους πλέκεται,
τα πουλιά φεύγουν, χάνονται,
και τους τρελούς μέσα βαθιά στ' αυτιά τους
σκυλιά τους κυνηγούν,
σκυλιά τους κυνηγούν και καμπάνες.

Γιώργος Μαρκόπουλος
από τη συλλογή Κρυφός κυνηγός, 2010

6 σχόλια:

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Απλό και ωραίο!
Ποιημα!

Νομίζω η απλότητα κερδίζει πάντα..
οι βαρύγδουπες λέξεις που θέλει ο αναγνώστης 3 λεξικά για να τις βαδίσει μάλλον την ρηχότητα του γραμμένου προδίδουν..
Τι ωραία που μου ακούστηκε η Μαρία που φτιάχνει μαρμελάδα!
Υπέροχο Τόλη!

pandora είπε...

Είναι ότι τα απλά πράγματα κάνουν την ευτυχία; Ή ότι νιώθεις παγιδευμένος στα σύνθετα;

Καλό σου απόγευμα ποιητή!

Poet είπε...

Συμφωνώ, Στρατή, και χαίρομαι. Καλό βράδυ.

Poet είπε...

Τα απλά, πάντα τα απλά, κοριτσάκι. Θα βρεις όμως τις απαντήσεις μόνη σου.

Καλό βράδυ, γλυκιά μου.

maria d. είπε...

Και αυτό το ποίημα μου άρεσε πολύ...Γεμάτο αβίαστες εικόνες

Poet είπε...

Γεια σου, Μαρία. Χαίρομαι.