Κουράστηκα πια στα υψίπεδα
και θέλω χαμηλά να κατέβω,
το χέρι μιας γήινης να φιλήσω Μαρίας
που ισιώνει στον κήπο τον κισσό
και φτιάχνει, στη μάντρα δίπλα, τη μαρμελάδα.
Κουράστηκα, σας λέω, κουράστηκα,
η νύχτα όλο και πιο πολύ με πληγώνει
και ο πυρετός ακάθεκτος,
όπως ο εχθρός τα διαλυμένα φυλάκια, με καταλαμβάνει.
Πήρε απόγευμα κιόλας
και τα χωριά, τα πράσινα ολόδροσα χωράφια
πέρα μακριά στον κάμπο κοιτάζω.
Πήρε απόγευμα και πάει ήδη προς το βράδυ.
Ο θάνατος στους σκουριασμένους νερόμυλους πλέκεται,
τα πουλιά φεύγουν, χάνονται,
και τους τρελούς μέσα βαθιά στ' αυτιά τους
σκυλιά τους κυνηγούν,
σκυλιά τους κυνηγούν και καμπάνες.
Γιώργος Μαρκόπουλος
από τη συλλογή Κρυφός κυνηγός, 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
6 σχόλια:
Απλό και ωραίο!
Ποιημα!
Νομίζω η απλότητα κερδίζει πάντα..
οι βαρύγδουπες λέξεις που θέλει ο αναγνώστης 3 λεξικά για να τις βαδίσει μάλλον την ρηχότητα του γραμμένου προδίδουν..
Τι ωραία που μου ακούστηκε η Μαρία που φτιάχνει μαρμελάδα!
Υπέροχο Τόλη!
Είναι ότι τα απλά πράγματα κάνουν την ευτυχία; Ή ότι νιώθεις παγιδευμένος στα σύνθετα;
Καλό σου απόγευμα ποιητή!
Συμφωνώ, Στρατή, και χαίρομαι. Καλό βράδυ.
Τα απλά, πάντα τα απλά, κοριτσάκι. Θα βρεις όμως τις απαντήσεις μόνη σου.
Καλό βράδυ, γλυκιά μου.
Και αυτό το ποίημα μου άρεσε πολύ...Γεμάτο αβίαστες εικόνες
Γεια σου, Μαρία. Χαίρομαι.
Δημοσίευση σχολίου