Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010

Δια της εις άτοπον απαγωγής

Δεν είμαι σπίτι για να στοιχειώνομαι
Ούτε παιδάκι για να φοβάμαι
Πλησίασέ με να δεις πώς υψώνομαι
Δως μου χαπάκια να δεις πώς κοιμάμαι
Δεν είμαι δωμάτιο για ν’ αερίζομαι
Ούτε και δέντρο για να ψηλώνω
Άγγιξέ με να δεις πώς ζαλίζομαι
Πες μου «όχι» να δεις πώς θυμώνω
Δεν είμαι άγγελος για να μη φθείρομαι
Ούτε και σίδερο για να μη σπάω
Κοίτα με πάλι, δες, διαμαρτύρομαι
Ψηλάφισέ με να δεις πού πονάω
Δεν είμαι απάντηση για να δίνομαι
Ούτε σπηλιά για να είμαι άδεια
Τύλιξέ με να δεις πώς ανοίγομαι
Κι άφησέ με να δεις τα σημάδια
Δεν είμαι άλλη για να με σέβεσαι
Ούτε είμαι λάθος για να λυπάσαι
Δεν είμ’ εκείνη που θα παντρεύεσαι
Ούτε εκείνη που θα θυμάσαι
Γιατί όλο χάνομαι μέσα στο πλήθος
Κι όλο γκρινιάζω και θυμώνω
Μέσα στα μάτια μου ζει ένας μύθος
Για να ξεχνάω να μεγαλώνω, να δυναμώνω,
να μετανιώνω…

Μαρία Δασκαλάκη
αδημοσίευτο

8 σχόλια:

ξωτικό είπε...

Με συγκίνησε και αυτό και το προηγούμενο πολύ ως γυναίκα ....
πολύ βιωματική και πολύ γυναικεία ποίηση...ίσως λίγο παραπάνω απ'ότι θα ήθελα πια...

Σε φιλώ πολύ γλυκά και...ξωτικά !!

ΕLΕΝΑ-ΒUTTEFLY είπε...

Και μετά τα άτοπα; τι μένει; ο μύθος;
Με άγγιξε αυτό το ποίημα..
μου φούντωσε λίγο το θυμό μου βέβαια για πράγματα που έχω ανεχτεί...
Καλό βράδυ Τόλη..

Poet είπε...

Συμφωνώ μαζί σου, φεγγαρόλουστη. Εκεί που διαφωνώ είναι το φιλί. Άμα με φιλήσει ξωτικό, όλα τ' άλλα φιλιά θα μου φαίνονται μετά ανούσια.

Poet είπε...

Αυτά τα ρέκβιεμ είναι, έτσι κι αλλιώς, θλιβερές ιστορίες, Έλενά μου. Κι εγώ έχω θυμώσει με τον εαυτό μου για πράγματα που ανέχτηκα. Και ποιος δεν έχει; Κατά τη διάρκεια μιας ερωτικής σχέσης, βρισκόμαστε όλοι σε μια ιδιάζουσα ψυχολογική κατάσταση και τα εκ των υστέρων είναι ανώφελα.

Ωφέλιμα μόνο για την ποίηση. Καλό απόγευμα.

Appelsinpigen είπε...

ειναι πολύ δυνατό ...

Poet είπε...

Χαίρομαι που σου αρέσει, μικρούλι ξωτικό.

Thekla είπε...

η αιώνια πορεία της γυναίκας αλλά και κάθε ανθρώπου να βρει το πρόσωπο ανάμεσα στα προσωπεία που άλλοι μας χρεώνουν καθημερινά... ο αυτοπροσδιορισμός φαντάζει ολοένα και πιο δύσβατος στις μέρες μας.
Όμορφο ποίημα.

Poet είπε...

Πολύ σωστά, Αναστασία. Εσείς οι νέες ποιήτριες συχνά μιλάτε με πιο έντονη και καθαρή γλώσσα από τις παλιότερες. Καλημέρα.