Κορίτσι των σκοτεινών δασών

Chapitre III

Αν μου άφηνες ένα κομμάτι
ουρανό ίσως τότε να ήταν
διαφορετικά …
Από χώμα όμως πλασμένη
τι να μπορέσω ν’ αντέξω;
Μ’ ένα τόσο δα κεράκι χλωμό
πώς να φωτίσω την καρδιά
τούτου του κόσμου;

Αδιάφορα τα βλέμματα με προσπερνούν
χαϊδεύουν τη φιγούρα μου δίχως
διόλου να με συναντάνε

“ κοινωνία προσώπων
απρόσωπες συντεταγμένες
μαθηματικές ανακρίβειες
γίναμε …”

Αν μου άφηνες ένα κομμάτι
ουρανό ίσως τότε να ήταν
διαφορετικά …
Από πηλό,
πλευρό ενός πλευρού
τι να μπορέσω εγώ να πλάσω;
Με οδύνη και οδυρμό κυοφορώ το θαύμα,
μα σαν κινείται έξω το φως
έκπτωτο γίνεται και λυγάει,
ωσάν το πρώτο αστέρι πέφτει.

“σύναξη αγγέλων
διαβολικές διασκορπίσεις
ατομικές μοναξιές
περιφέρονται …”

και αφήνονται και αφήνουν
και χάνονται και χάνουν
και περιφέρονται και περιφέρουν
τον παράδεισο γύρω από τον εαυτό τους
και δεν τολμούν να μπουν

“φοβούνται …”

Πώς να μάθουν να περπατούν
στον ουρανό;
στο κατ’ εικόνα συνηθίσανε
στο καθ’ ομοίωση πορεύονται

“φοβούνται…”

Τόσο πλέριο φως
θα διασκεδάσει τα σκοτάδια
και μετά πού θα κρυφτούν;
Τους δερμάτινους μανδύες καλά φορούν και
οι δερμάτινοι μανδύες καλά τους φέρουν.

Αν μου άφηνες ένα κομμάτι
ουρανό ίσως τότε να ήταν διαφορετικά …
Αλλά χοϊκή απέμεινα
πλευρό ενός πλευρού
που τ’ άλλο μισό δεν βρίσκει …

Συγχώρα με!
μόνο αυτό μου μένει …

Και τάξε μου,
τάξε μου μια προσευχή που
θα με φέρει πιο κοντά στους αγγέλους
εκείνους που χαμογελούν
και μοσχοβολούν μύρο και λιβάνι …

Αναστασία Γκίτση
από τη συλλογή Κορίτσι των σκοτεινών δασών, 2010