Σταθμοί χωρισμών

Δώσε μου τα χείλη σου για προσάναμμα
και στον τελευταίο φθόγγο της επικλήσεως του
ονόματός μου .. παρανάλωμα ας γίνω !

Το σώμα σου αισθάνομαι
ζεστό επάνω στο δικό μου,
η ματιά σου
σιωπηλά με θωπεύει,
κι έπειτα οι σταθμοί των
τρένων, αερολιμένων, λεωφορείων
που απομυζούνε
τον ιδρώτα των χωρισμένων
των μισών εραστών,
που πιο μόνοι,
πιο ξένοι παρά ποτέ
συμφύρονται σε ράγες,
σ’ αεροδιαδρόμους
δίχως αποσκευές.
με τις θύμησες ερώτων
που υγρές ακόμα σταλάζουν
στα χείλη …
Δεν είναι η ξενιτιά που
πονάει …
πιότερο είναι η θλίψη
να σε βλέπω
να ξεμακραίνεις από το
σώμα μου έτσι καθώς
ανεπαίσθητα
τα μάτια σφαλίζω,
για μια στιγμή μονάχα,
ανασαίνοντας τη
μυρουδιά σου …

Αναστασία Γκίτση
από τη συλλογή Κορίτσι των σκοτεινών δασών, 2010