Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Φίλοι μου του διαδικτύου,
Συμπληρώθηκαν ήδη δεκατρία χρόνια από τον Ιούνιο του 2008, όταν με τη Λίνα Παπαδοπούλου αποφασίσαμε να ανοιχτούμε στο πέλαγος των Ελλήνων ποιητών του 20ου (και του 21ου !!) αιώνα. Με προσωπικές θεματικές ανθολογίες. Με ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη, για την κοινωνία και την επανάσταση, για το όνειρο και την ουτοπία, για τον χρόνο και τη μνήμη, για τη μοναξιά, για το ίδιο το ποιητικό φαινόμενο, για όλα τα αιώνια θέματα της λογοτεχνίας.
Στο διάστημα αυτό, διάβασα αναρίθμητες ποιητικές συλλογές, ξεφύλλισα εκατοντάδες τεύχη λογοτεχνικών περιοδικών, ανέτρεξα σε μερικές δεκάδες ανθολογίες από τη βιβλιοθήκη μου και προμηθεύτηκα άλλες, για να θυμηθώ τα αγαπημένα μου ποιήματα, να ανακαλύψω άλλα και έτσι να μοιραστώ μαζί σας αυτόν τον αμύθητο πλούτο της ψυχής.
Εκτός από τις θεματικές ανθολογίες, σκοπός μας ήταν να παρουσιάσουμε ξεχωριστά σημαντικούς ποιητές, ιδίως εκείνους που είναι λιγότερο γνωστοί έξω από τον στενό ποιητικό κύκλο. Επίσης, να σας γνωρίσουμε αξιόλογους νέους ποιητές, την ελπίδα και το μέλλον. Αυτό έχει ήδη γίνει για αρκετούς ποιητές και θα συνεχιστεί με ειδικά αφιερώματα σε πολλούς άλλους. Με τον τρόπο αυτό, συνεχίζουμε με τη δική μας οπτική τις άλλες αξιόλογες προσπάθειες ανθολόγησης που έχουν γίνει στο διαδίκτυο.
Το ιστολόγιο φέρει ένα δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα, υπήρξε όμως, έως πριν έξι χρόνια περίπου, αποτέλεσμα ομαδικής εργασίας. Συνεχίζω μόνος μου από τότε. Τα ποιήματα συνοδεύονται, σχεδόν πάντα πλέον, από πίνακες ζωγραφικής, εικόνες, σχέδια ή φωτογραφίες. Το ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου στη στήλη «Το ποίημα που διανυκτερεύει», όπως και το δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα της ανθολογίας, εκφράζουν τον αγωνιζόμενο άνθρωπο και το πνεύμα του ιστολογίου. Δραστικό αντίδοτο, ελπίζω, στη μοναξιά που ενεδρεύει μέσα μας.
Μερικούς μήνες μετά την αρχή αυτής της προσπάθειας, είχαμε τη χαρά να γίνει βασική συνεργάτιδά μας η πολύτιμη Τζούλια Φορτούνη. Η Τζούλια ανέλαβε να επιλέγει πίνακες και συνθέτει εικόνες για τα ποιήματα της ανθολογίας - μια πρωτότυπη δημιουργική εργασία. Τη Τζούλια διαδέχτηκε στον τομέα αυτό μια άλλη φίλη από την Αθήνα, η Γιάννα Αγγελοπούλου. Εδώ και έξι χρόνια περίπου, την εργασία αυτή έχω αναλάβει εγώ προσωπικά.
Βασικός συνεργάτης του ιστολογίου υπήρξε και ένας παλιός μου φίλος, ο ζωγράφος και λογοτέχνης Ντίνος Παπασπύρου. Κατά διαστήματα είχαμε τη βοήθεια και άλλων φίλων της ποίησης.
Μετά λοιπόν περισσότερους από 500 ποιητές με περισσότερα από 5.000 ποιήματα σε 14 θεματικές ενότητες, έχω πια συνειδητοποιήσει ότι το έργο αυτό δεν πρόκειται να τελειώσει. Δεν θα τελειώσει ποτέ γιατί η ποίηση δεν τελειώνει ποτέ. Δεν έχουν ακόμα ανθολογηθεί πολλοί σημαντικοί ποιητές και η ανθολόγηση άλλων δεν είναι πλήρης. Και το κυριότερο, παρά την παραδοσιακή μικροψυχία και μεμψιμοιρία στον τόπο μας, η ελληνική ποίηση γνωρίζει στις μέρες μας μια πρωτοφανή άνθιση.Οι παλιότεροι ποιητές δημοσιεύουν το έργο της ωριμότητάς τους ενώ εμφανίζονται συνεχώς αξιόλογοι νέοι ποιητές. Μέσα στην κοπριά φυτρώνουν εξαίσια λουλούδια.
Η έρευνα λοιπόν θα συνεχιστεί, παρά τη γενικότερη σοβαρή μείωση στην κίνηση των ιστολογίων, και θα προστεθούν στις ανθολογίες πολλοί ποιητές και πολύ περισσότερα ποιήματα. Με μοναδικό κριτήριο την ποιότητα. Πρόκειται ασφαλώς για μια φιλόδοξη προσπάθεια, ιδίως αν ληφθούν υπόψη οι τεχνικοί περιορισμοί ενός απλού ιστολογίου αλλά και ο περιορισμένος χρόνος που εγώ διαθέτω. Και κάτι ακόμα, νομίζω ιδιαίτερα σημαντικό. Η αγάπη όλων μας για την ποίηση δημιουργεί φιλικούς δεσμούς με ξεχωριστούς ανθρώπους που, πιθανότατα, δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουμε από κοντά. Παράδειγμα η συνεργασία μου με τα άλλα μέλη της παρέας που υπήρξε σχεδόν αποκλειστικά ηλεκτρονική και τηλεφωνική. Και οι πολλοί κάτοχοι άλλων ιστολογίων που έχουν γίνει τακτικοί αναγνώστες μας. Νομίζω ότι αυτή είναι μια άριστη συστατική επιστολή για τη λειτουργία του διαδικτύου.
Ευχαριστώ θερμά τη Τζούλια, τη Λίνα, τη Γιάννα και τον Ντίνο, σας ευχαριστώ όλους.
Τόλης Νικηφόρου
12 σχόλια:
Εγώ πάλι δεν είμαι καλά!
Τόλη μου,λες να είναι ότι δεν συχνάζω πια στα Goody's;
αν πώ τώρα ότι αυτό με τα δάκρυα και τη μουστάρδα το έχω κάνει (αλλά όχι στα goody's ... στο σπίτι) ίσως θεωρηθώ εξαιρετικά εκκεντρικό άτομο :P
η μουστάρδα, όπως λέει και ένας φίλος μου που συχνά τον πιάνουν οι μαύρες του, φτιάχτηκε για να σου φτιάχνει το χρώμα της το κέφι :)
Εγώ τώρα θα θεωρηθώ κακός..
αλλά ας είναι: το τολμώ..
Έχουμε βρεθεί στην άλλη μεριά του φεγγαριού..
κι αρχίσαμε να θεωρούμε ποίηση ό,τι ποίηση από μόνο του δεν είναι..
Θέλει λίγο προσοχή αυτή η κόκκινη γραμμή!
Μην την περνάς! Ή τουλάχιστον μην περιφρονείς το κέτσαπ..
Με όλο τον σεβασμό και την εκτίμησή μου Τόλη!
Εγώ στον Θωμά Χαραλαμπίδη θα απαντήσω με το παρακάτω ποίημα :
αδερφοσύνη, 1
σκιά και άρωμα θανάτου
στα μεγάλα κάτοπτρα του δρόμου
η αγωνία στο χνώτο
η αγωνία στο άγγιγμα και τον σπασμό
ποιος κράτησε στο βλέμμα του
τόση ερημιά και τόση λύπη
ποιος αναζήτησε στις άναρθρες κραυγές
ανθρώπινη ομιλία να συνθέσει
ορυμαγδοί και βογγητά
σκιά και άρωμα θανάτου
τα δάκρυα σου τρέχουν στις φλέβες μου
δεν είσαι μόνος
από τη συλλογή Ελεύθερος σκοπευτής, 1982
Μπορείς να κλαις ελεύθερα και όπου θέλεις, Ουρανία μου. Αυτό σίγουρα κανείς δεν μπορεί να μας το στερήσει. Καλή σου μέρα.
Μικρή μου Πανδώρα, εκκεντρικός συχνά θεωρείται ο γνήσιος. Όταν θέλεις να κλάψεις, να κλάψεις οπουδήποτε και με οποιεσδήποτε συνθήκες. Και να εύχεσαι να υπάρχει πάντοτε κάποιος που θα σκουπίσει τα δάκρυά σου. Ή που θα κλάψει μαζί σου.
Στρατή μου, σ' αγαπώ και το ξέρεις.
Εδώ δεν έχουμε μόνο θεματικές ανθολογίες αλλά και ένα ελεύθερο βήμα για οποιεσδήποτε απόψεις εκφράζονται σοβαρά και υπεύθυνα.
Οι επιλογές μου είναι καθαρά προσωπικές και δεν κρίνεται μόνο ο ποιητής, κρίνομαι και εγώ. Έτσι πρέπει. Φυσικά, κρίνεται και αυτός που κρίνει.
Πολύ μεγάλη κουβέντα η σχετική με την ποίηση. Τι είναι ποίηση και τι δεν είναι. Έχω δει να δημοσιεύονται σκουπίδια σε σοβαρά λογοτεχνικά περιοδικά, έχω δει σκουπίδια να περιλαμβάνονται σε ανθολογίες, να βραβεύονται με κρατικά βραβεία. Έχω δει πολλούς να εκστασιάζονται μπροστά στα σκουπίδια. Γνωστά πράγματα βέβαια που αναφέρω απλώς για να τονίσω το άκρως προσωπικό και υποκειμενικό στοιχείο στην αξιολόγηση της ποίησης.
Δεν μου αρέσουν οι κόκκινες γραμμές και ιδίως εκείνοι που τις τραβάνε. Και τις περνάω με πλήρη άνεση από τα εφηβικά μου χρόνια.
Το ποίημα του Χαραλαμπίδη μου άρεσε, με συγκίνησε. Θα μπορούσε φυσικά η τεχνική του να είναι καλύτερη, ο σπαραγμός του όμως είναι γνήσιος και συγκλονιστικός.
Μένω εδώ. Κι εσύ να διατηρείς τις απόψεις σου.
Καλή σου μέρα.
Tόλη μου,πάλι έγραψες...
Φιλιά!
Περίεργο το κλίμα, βλέπω την Όλγα μας να λέει ότι δεν είναι καλά είναι και ετούτο το μικρό ποίημα.. ίσως δεν είναι και η κατάλληλη ανάρτηση για να αφήσω τα χρόνια πολλά αλλά αυτό το facebook αγαπημένε μου Τόλη δεν ξέρω αν θα το συνηθίσω ποτέ.
Χρόνια σου πολλά φωτεινέ άνθρωπε.. κρατώ σαν φυλαχτό το.. τα δάκρυα σου τρέχουν στις φλέβες μου
δεν είσαι μόνος!
Να είσαι πάντα μα πάντα καλά!!!
Κσλημέρα, Ουρανία μου, καλημέρα, Μαρία μου.
Παντού είναι το κατάλληλο μέρος και πάντα η κατάλληλη στιγμή για ευχές. Ακόμη κι όταν δεν είμαστε καλά όπως τώρα. Μπορεί να μας κάνει λίγο καλύτερα η αγάπη.
Ούτε εγώ ξέρω αν θα συνηθίσω το facebook. Ίσως σύντομα κουραστώ από τον καταιγισμό των αναρτήσεων και των σχολίων. Έχω παραμελήσει και τα δικά σας τόσο ωραία ιστολόγια.
Σας ευχαριστώ από την καρδιά.
ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ
ΕΠΙΚΑΙΡΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ
Δεν ξέχασα ποτέ τη σπουδαιότητα
της επικαιρικής ποίησης
ούτε της εύληπτης γραφής.
Να λοιπόν ένας στίχος
σημερινός, ευκολονόητος
και πανελλήνιος:
«Τί λέτε ρε μαλάκες!»
Τόλη μου καμία διάθεση δεν θα είχα ποτέ να σε θίξω..
ούτε να υποβαθμίσω τις επιλογές σου.
¨Ομως θέλω η ποίηση να μου δίνει και αυτό το "κάτι άλλο"
νόημα που να φαίνεται και να μην φαίνεται..
¨Εστω κι αν μερικές φορές είναι τόσο μοντέρνα που με ξαφνιάζει.
Αυτό εγώ δεν βρήκα στο goody's..
Με διαρκή σεβασμό που ξέρεις!
Φιλικά Στρατής!
Στρατή μου, θα έλεγα στον Τίτο Πατρίκιο, με όλο τον σεβασμό και την αγάπη, «πρώτος τα είπες εσύ όλα αυτά, ρε μαλάκα».
Καλά θα κάνει ο Τίτος Πατρίκιος του, με τη σοφία της ηλικίας του πλέον, να θυμάται καμιά φορά το τι έλεγε σε περασμένα χρόνια, όταν έβραζε το αίμα του και όχι το χαμομήλι στην τσαγέρα.
Με όλα αυτά, θέλω να πω ότι καλά κάνεις και σου αρέσει αυτό το ποίημα και όχι το άλλο. Στο μωσαϊκό της ανθολογίας αυτό είναι αναπόφευκτο. Να μην τα ξαναλέμε. Eμένα μου αρέσει να αφήνω καμιά φορά και μερικές κηλίδες αίμα εδώ, έστω κι αν θίγουν την αισθητική ή διαψεύδουν τις προσδοκίες κάποιων από τους αναγνώστες. Ας απολαύσουν τα υπόλοιπα εκείνοι.
Φίλος σου πάντα.
Δημοσίευση σχολίου