Γυναίκα σε αυτοβιογραφικό σημείωμα

Πεντέλη, Υμηττός και Πάρνηθα. Σωρεύω άχρηστες γνώσεις, για να γεννήσω μισά παιδιά, θα ξοδέψω τη ζωή μου ψάχνοντας το άλλο μισό. Κίτρινο φως χάραξε τις μέρες μας, σημάδεψε τον θάνατο, σμήνη πουλιών έχασαν τον δρόμο, πολύ αργά να κινήσουν γι’ αλλού ή να γυρίσουν πίσω, φεύγουν κυκλώνοντας τον χρόνο με την ελπίδα ότι πετώντας πάνω από τα παράθυρά μας κάποιος θα τα δει. Ξανθά μαλλιά γυναικών χτενισμένα, βαμμένα, αγκιστρωμένα, ξανά και ξανά πάνω στον φόβο του θανάτου. Παγωμένος ο αέρας ξήλωσε την επιθυμία, με τι δύναμη να ξεναγήσεις το άγνωστο, να δεις ό, τι ανίδωτο υπήρξε, ν’ ακούσεις ό, τι άρρητο έμεινε. Καλύτερα ο σίγουρος ζεστός χώρος του καφενείου, γνωστά τα χνώτα των άγνωστων ανθρώπων, η βιαστική αστραπή του πόθου στα μάτια τους κοιμήθηκε αμέσως. Περιμένεις περιμένεις στο ταμείο, στο τραπέζι, στην παρέα, στο λεωφορείο ανοίγει η πόρτα ρεύμα, κλείνει η πόρτα θόρυβος. Η θερμή ησυχία των ανθρώπων σκουπίζει το τραπέζι μου – γλυκιά κίνηση από ξένο χέρι –ακούω το σφουγγάρι, βλέπω τον ήχο του, μυρίζω το τρίξιμό του, είμαι εδώ υπάρχω, θέλω δεν έχω, ποτέ δεν είχα …Η ανυπομονησία του απραγματοποίητου, οργανώνω, σχεδιάζω να σε κοιμηθώ σε άλλο κρεβάτι με άλλο κορμί, με τη διέγερση του τέλους, με τον φόβο του κινδύνου, θα κατασπαραχθώ από τη διάψευση, θα σε κατασπαράξω όμως πρώτα με το άγριο πάθος της εκδίκησης, το μόνο παρόν, η πνιγμένη σιωπή της απόγνωσης – θα σε προκαλέσω, θα σε πονέσω, θα σ’ αφήσω να ελπίζεις στη γεύση του ονείρου, η γεύση του αίματος θα τη σκεπάσει, θα σ’ αφήσω να σκοτώσεις το όνειρο, θα σκουπίσω το αίμα της παρθενιάς του και θα φύγω – ελεύθερη πια από όνειρα θα κινήσω να βρω τους άλλους, η μυρωδιά της αρένας θα με κρατήσει ζωντανή για πάντα …

Άννα Αφεντουλίδου
από τη συλλογή Ελλείπον σημείο, 2010