Στην άκρη της πόλης στέκεται ένα δέντρο λυπημένο.
Με τα στερνά του φύλλα ψιθυρίζει ολημερίς
Τις αεροπλεγμένες προσευχές του.
Κι ένα μικρό παιδί κοντά στις ρίζες του
Ψάχνει το τόπι του και κλαίει.
Κρυώνει το μικρό παιδί
Και με κοφτά αναφιλητά
Τα παγωμένα φύλλα κάτω αγγίζει.
Πατέρας ακόμη δεν το ζήτησε
Και μάνα δεν έβγαλε φωνή να το καλέσει.
Όμως εγώ κοιτώ βαθύτερα και πέρα-πέρα βλέπω
Πως το μικρό παιδί είναι ο ποιητής του αύριο
Που τώρα απλώς το δέντρο αφουγκράζεται
Μαθαίνοντας τη γλώσσα και τα όνειρά του.
Δεν κλαίει για το τόπι του
Ούτε και για το κρύο απόγευμα του Δεκεμβρίου.
Κλαίει γιατί θα χρειαστούν πολλοί λυγμοί
Το μέλλον του να στήσουν.
Ηλίας Κεφάλας
από τη συλλογή Το δέντρο που έγνεθε τη βροχή
και τραγουδούσε, 2010, ενότητα Γ', Η υγρασία της μνήμης
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
8 σχόλια:
Νομίζω το ποίημα έχει μια ροή γλώσσας που προσωπικά μου αρέσει πολύ!
και εσωτερικό ρυθμό που κοντευει την ποίηση στην μουσική!
και εικόνα! και νόημα!
Πολύ ωραίο Τόλη! την καλημέρα μου!
Eχω δει πολλα δεντρα να στεκουν στην ακρη της πόλης λυπημενα...δυστυχως....
Συμφωνώ και χαίρομαι, Στρατή μου. Καλή σου μέρα.
Ως παιδί της υπαίθρου και ως ιδιαίτερα ευαίσθητος ποιητής, ο Ηλίας Κεφάλας έχει μια μεγάλη αγάπη για τα δέντρα και έχει γράψει πολλά ωραία σχετικά ποιήματα, Ρίκη μου. Εγώ τα αγαπώ ως παιδί της γκρίζας επιφάνειας του μπετόν.
Καλή σου μέρα.
Μου άρεσε πολύ και αυτό το ποίημα του Κεφαλά.
Εικόνες και νόημα..
Το τελευταίο δίστιχο κορυφώνει την ένταση των συναισθημάτων που σου γεννάει το ποίημα.
Η επαφή του Ηλία κεφάλα με τη φύση φαίνεται πολύ και στο "προτροπές"
Όταν ένα παιδί αφουγκράζεται ένα δέντρο είναι ο ποιητής του αύριο.. αναρωτιέμαι αν όλα τα παιδιά είναι εν δυνάμει ποιητές και μαζί με την ικανότητα να αφουγκράζονται το δέντρο χάνουν και την ποιητική τους φύση μεγαλώνοντας;
Καλό Σαββατοκύριακο Τόλη μου
Πιστεύω ότι θα έχεις διαβάσει και τα άλλα ποιήματα του Ηλία Κεφάλα, Έλενα, στο όνομά του κάτω δεξιά.
Έτσι πρέπει. Στο τέλος να έρχεται το crescendo.
Τα παιδιά αποτελούν την κατεξοχήν ενσάρκωση της ποίησης, Μαρία μου. Είναι εξαίσια ποιήματα τα ίδια, χωρίς βέβαια να το ξέρουν. Όπως δεν το ξέρει το δέντρο, ο ουρανός ή η θάλασσα. Και, βέβαια, εν δυνάμει ποιητές.
Ακολουθεί η εκπόρνευση της καθημερινής ζωής και, συνήθως, τα παιδιά παύουν να είναι ποιήματα και ποτέ δεν γίνονται ποιητές. Εκτός από κάτι λίγους που αντιστέκονται στη βαρβαρότητα με την πνοή και τη δύναμη της αθωότητάς τους.
Καλό Σαββατοκύριακο.
Δημοσίευση σχολίου