Η ήλιος τη βρίσκει στο μπαλκόνι να κοιτάζει πέρα την απέραντη θάλασσα
Όταν παίρνει να τρεμίζει το φως κατεβαίνει στο κύμα βρέχει τη μοναξιά της κι ανέρχεται
Μπαίνει ολόκληρη στον καθρέφτη κι επιστρέφει μισή
Ύστερα βγαίνει στο μπαλκόνι και ξαναπαίζει το άγαλμα
Κόπωση θέας και γλαρώνει
Σε μπαμπάκι χιόνι πέφτει και βλέπει μια γυναίκα σ' ένα μπαλκόνι να κοιτάζει πέρα την απέραντη θάλασσα
Συνέρχεται κι είναι ακόμα εκεί
Ώσπου ο ήλιος σβήνει στο νερό και μια νύχτα τυφλή φράζει το βλέμμα
Στύβει τότε τα μάτια της κι ένα δάκρυ ζεστό την κάνει λιώμα
Θανάσης Μαρκόπουλος
από τη συλλογή Μικρές ανάσες, 2010
Αναρτήσεις
8 σχόλια:
Ωραία εικονοπλαστικό και υποβλητικό!
Νομίζω με μια διάθεση να αποδιώξει μια αδιόρατη θλίψη..
Την καλησπέρα μου Τόλη!
μου άρεσε πολύ αυτή η εικόνα...
μιας γυναίκας που ο ήλιος τη βρίσκει στο μπαλκόνι να κοιτάζει πέρα την απέραντη θάλασσα...
Συμφωνώ, Στρατή μου. Μάλλον όμως είναι βυθισμένη στη θλίψη της.
Καλό ξημέρωμα.
Κι εμένα, Τζούλια μου. Μου άρεσε και η ωραία εικόνα σου.
Είναι όμορφη η θλίψη κοντά στη θάλασσα. Γιατί βάφεται γαλάζια και σκορπάει σε κύματα. Είναι όμορφη και η μοναξιά κοντά στη θάλασσα. Γιατί απλώνεται η απεραντοσύνη της και λυτρώνει...
Ήρθα τρέχοντας να δηλώσω την πολύ μεγάλη χαρά μου για την βράβευσή σου !!!!!
Φώς αισιοδοξίας το δυνάμωμα της φωνής σου που τόσο έχουμε ανάγκη !!!
Θα πιώ ένα ποτήρι κατακόκκινο κρασί στην υγειά σου !!!!!
Μακάρι να λυτρώσει η θάλασσα, Γαλάτειά μου. Η μάνα όλων μας.
Σε ευχαριστώ θερμά, καλό μου ξωτικό. Πίνω κι εγώ στην εύνοια των υπερβατικών δυνάμεων.
Το βραβείο το παρέλαβε χθες η αδερφή μου και θα μου το στείλει. Μακάρι να δυναμώσουμε όλοι μας και να είμαστε πιο αισιόδοξοι, ιδίως αυτή την εποχή.
Δημοσίευση σχολίου