Εγώ σε αγαπώ και σε θυμάμαι
Ως καυχησιάρη νεαρό το 70.
Στις πάνινες καρέκλες του Μουσείου
Πουκάμισο χρωματιστό
Μακρύ πουλόβερ
Αμπέχονο στρατιωτικό
Και δυο πακέτα σέρτικα τσιγάρα
Στις μεγάλες τσέπες.
Τα ξέπλεκα μαλλιά σου στον αέρα
Τα γένια σου ατημέλητα
Και τα κορίτσια της παρέας
Να σ΄ακούν και να θαυμάζουν.
Κορίτσια δροσερά,
Σχεδόν ωραία
Νοικοκυροκόριτσα απ' τη επαρχία.
Καφέδες, αναψυκτικά και καμιά μπύρα
Νοέμβρης μήνας, περασμένο μεσονύχτι
Αθάνατο φοιτητικό χαζοξενύχτι.
Χαμογελούσε ο χαφιές λίγο πιο πέρα
Βαριότανε αφόρητα ν’ ακούει θεωρίες κι υποθέσεις
Έτσι που παραστατικά μας πέρναγες τις θέσεις
Και τις γραμμές
Από την Ιταλία, το Παρίσι και τις φυλακές.
Ήταν Νοέμβρης και μας μίλαγες με πάθος
Μα χαμηλόφωνα και συνωμοτικά
Πόσο απόμακρα φαντάζουν όλα αυτά
Και λίγο αστεία.
Τα αφηγείσαι για διασκέδαση της συναναστροφής
Εσύ ο υπουργός της αλλαγής
Και της προόδου
Χωρίς κακία, μίσος, πάθος
Ακόμα και η ΧΟΥΝΤΑ σου είναι πια οικεία
Άλλωστε ανήκει στη δική μας ιστορία
Και νοιώθεις φρίκη
Που διατηρείς στην βιβλιοθήκη
Του Λένιν τα παλιά βιβλία
Ανάμνηση απ' της νεότητας την αμαρτία
Τότε που μέτραγες αν έχουμ’ απαρτία
Στις αμφιθεατρικές μας συνελεύσεις.
Τώρα απορώ μα σε θαυμάζω
Ως καυχησιάρη Υπουργό το 2000
Σε κάποιο Μπαρ σε κεντρικό Ξενοδοχείο
Καλοραμμένο κουστουμάκι μα γελοίο
Να έχεις κόψει το τσιγάρο για να ζήσεις
Και να σ' ακούνε παρακμάζουσες κυρίες
Πού ‘χουν μια κόρη για να διορίσεις.
Με σοβαρότητα πιο πέρα ο χαφιές,
Βαριεστημένος, βλοσυρός, άγρυπνος φύλακας
Του κυρίου Υπουργού Σωματοφύλακας.
Κι όπως σ' ακούω απορώντας, ξαφνικά,
Σκύβεις στο αυτί μου συνωμοτικά
Και χαμηλόφωνα με βεβαιώνεις
Πως θα μου την κάνεις τη δουλειά.
Νίκος Χειλαδάκης
από τη συλλογή Επτάκις 7, 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
8 σχόλια:
«Πού 'σουνα νιότη πού 'λεγες πως θα γινόμουν άλλος».
Υπάρχει κανείς που βγήκες αλώβητος απ' τα πλοκάμια της εξουσίας; Υπάρχει κανείς που θυμάται τα οράματα και τις αξίες της νιότης του, μετά από το βόλεμα της καρέκλας που του χάρισε ο λαός που τον πίστεψε; Υπάρχει κανείς πολιτικός στον οποίο μπορεί να πιστέψει ο νέος που βλέπει να του κλέβουν το μέλλον του; ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;;;
Υπάρχουν αυτοί, Μαρία μου, που αρνήθηκαν την εξουσία που τους προσφέρθηκε. Γιατί ήταν ιδεολογικά αντίθετοι με κάθε μορφής εξουσία. Γιατί πίστευαν και πιστεύουν ότι η εξουσία μεταμορφώνει τον άνθρωπο σε γουρούνι.
Χωρίς ίχνος ταπεινοφροσύνης αλλά και έπαρσης, σου λέω ότι ένας από αυτούς είμαι εγώ. Στην επαγγελματική μου ζωή μού προσέφεραν διάφορες διευθυντικές θέσεις, τις οποίες αρνήθηκα και παρέμεινα ένας απλός μελετητής. Στη λογοτεχνική μου ζωή μού προσέφεραν μια αντίστοιχη θέση την οποία και πάλι αρνήθηκα. Και στις δύο περιπτώσεις πρότεινα κάποιους άλλους για τις θέσεις.
Μπορούμε όλοι μας να λέμε και να γράφουμε ό,τι θέλουμε. Για μας τους γραφιάδες είναι κι αυτό μια μορφή πράξης. Εκείνο όμως που αποδεικνύει τελεσίδικα ποιοι είμαστε είναι η πράξη μας στην καθημερινή ζωή, στο καμίνι της ασφάλτου. Κι εγώ εξακολουθώ να είμαι εκείνος που ήμουν στα δεκαοχτώ μου χρόνια.
Γι' αυτό σ' εκτιμώ, Τόλη μου. Γιατί η σεμνότητα και η απλότητά σου κάνει πιο αξιοθαύμαστο το μεγαλείο σου.
Μαζί σου Τόλη μου!
Δεν είναι τυχαίο που ξεχωρίζεις!
Συμφωνώ απόλυτα με όσα λες, απλά ανατριχιάζω για την προδοσία πολλών!
Σε γλυκοφιλώ φιλαράκι μου αυθεντικό!
Με συγκίνησε ο Νίκος Χειλαδάκης.
Καλημέρα, Μαρία, καλημέρα, Ουρανία.
Θα πρέπει να πούμε ότι υπάρχουν και μερικές σπάνιες περιπτώσεις ανθρώπων που αποδέχτηκαν θέσεις εξουσίας και όμως διατήρησαν ακέραια τη σεμνότητα και, ναι, την αθωότητά τους. Είχα την τύχη να γνωρίσω μερικούς από αυτούς. Τους σέβομαι, τους αναγνωρίζω και δεν θα τους ξεχάσω ποτέ.
Nαι, Τόλη. Οι γενικεύσεις αδικούν πάντα κάποιους ανθρώπους.
Το ποίημα ωστόσο αφηγείται χρονικά την πορεία και τις επιλογές ανθρώπων που η εξουσία τους έχει διαφθείρει.
Έχεις δίκιο, Έλενα. Σου υπενθυμίζω και το περίφημο απόφθεγμα «η εξουσία διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα».
Δημοσίευση σχολίου