Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

Ο αδιαίρετος πόθος της αμαρτίας

Αν είναι αμαρτία
Την ποθώ
Στα μάτια σου αναζητώ
Την άρτια αδιαίρετη αγάπη
Ω των Υπερβορείων Υπερίωνα
Ω της θαλάσσης θεότητα Πρωτεϊκή υπερτάτη
Ω πότνια ερωμένη των θεών
Για των ανθρώπων το γινάτι
Μη τεντωθείς
Σ ένα θνητό κρεβάτι
Και διαιρεθείς.
Του Μεγαλέξανδρου αδελφή
Που Σαλόνικη
Την παραφράσαν οι Εσκενάζυ
Άραγε να 'ναι κείνη η γοργόνα;
Ψιλή βροχή
Που την επάγωνε ο Βαρδάρης
Βραδύ τρελό Παρασκευής
Με τα κοπίδια του το δέρμα σμίλευε ο Σπαθάρης
Σαν Καραγκιόζης να σχηματιστείς.
Ήπια τα μάτια σου
-παλιά το λέγανε ιχώρ-
Στον εαυτό μου είπα: Κοίτα μη μεθύσεις
Μα είχα πια παραδοθεί να με διαμελίσεις.
Ω ερωμένη αδελφή
Ω Ίσιδα κι Αρτέμιδα
Ω Χασεπσούτ και του Σαββά βασίλισσα μεγάλη
Στη γέφυρα της Αβινιόν χορεύανε και πάλι
Ξωθιές μ' αέρα σώματα
Με μάτια κεχριμπάρι
Στο σκούρο χρώμα του σταριού
Κι εμένα ο Βάκχος με είχε πάρει
Θιασώτη άγριου μεθυσιού
Όταν συνήλθα στο Βαρδάρη
Μέσα σε πόρνες και πρεζόνια
Προτού αρχίσει το παζάρι
Την ένοιωσα τη Θεία Χάρη
Λευκή, λευκότερη απ' τα χιόνια
Που 'χε στοιβάξει ο Χορτιάτης.
Πάνω στο θάνατο καβάλα
Με το μαρτύριο του Ταντάλου
Χιλίων χρόνων απελάτης
Δεμένος στο άρμα κάποιου άλλου
Εσύ μπροστά μου όλη την ώρα
Ήσουν ο μόνος προορισμός μου
Εγώ να κρύβω τα κομμάτια
Και την ασχήμια που 'χα εντός μου.
Ψέμα στο ψέμα το νεράκι
Θόλωσε κι έγινε βουρκάρι
Ήταν το μόνο που χε μείνει
Απ όταν ήμουνα παιδάκι.
Σε αγαπώ
Η αμαρτία
Έτσι κι αν είναι την ποθώ
Στα μάτια σου αναζητώ
Την άρτια αδιαίρετη τη μία.


Νίκος Χειλαδάκης
από τη συλλογή Επτάκις 7, 2010

18 σχόλια:

Poet είπε...

Μα τι γίνεται, όλοι άσπιλοι και αμόλυντοι είστε εδώ;

ένας αμαρτωλός

ξωτικό είπε...

χαχαχαχα !!!!! οχι τι νόμισες ;;;
οτι αμαρτήσαμε αμαρτήσαμε ΤΕΛΟΣ !!
τώρα θα γίνουμε καλά παιδιά .... !!!


(αν μου έστειλες κάτι στο μειλ δεν ήρθε ξαναδοκίμασε σε παρακαλώ εκτός και αν δεν κατάλαβα )

Poet είπε...

Μου θυμίζεις τώρα ένα χαμάλη στη Βαλαωρίτου της Θεσσαλονίκης που παντρεύτηκε γιατί, όπως είπε, «δεν έχουμε πολύ ψωμί, τουλάχιστον ας έχουμε πολύ .....»(εδώ επεμβαίνει η λογοκρισία).

Λόγω της κρίσης, αναμένεται ευλόγως έξαρση της αμαρτίας. Ως κλινικό αντιστάθμισμα.

Καλά κατάλαβες. Σου έστειλα και τώρα σου το ξαναέστειλα. Στη διεύθυνση που έχεις στο ιστολόγιό σου.

Dinos-Art είπε...

Μην κρύβεστε, "ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω".
Καλημέρα.

Poet είπε...

Για να μιλήσουμε και λίγο σοβαρά, η αμαρτία είναι θρησκευτική έννοια και δεν την αποδέχομαι. Επινοήθηκε από φρικτά πλάσματα για να τρομοκρατήσει τον άνθρωπο, να του στερήσει κάθε χαρά στη διάρκεια της σύντομης και βασανιστικής ύπαρξής του, να τον κάνει να προσβλέπει σε μια ανύπαρκτη μέλλουσα ζωή και έτσι να τον διατηρεί υπό τον έλεγχο ενός ιδιοτελέστατου ιερατείου που προφανώς δεν πιστεύει σε απολύτως τίποτα.

55fm είπε...

Kαλό μήνα!
Αμετανόητα αμαρτωλή, παρατηρώ την κακομουτσουνιά και την τοξικότητα των αναμάρτητων...
Σας γλυκοφιλώ!

scorpios είπε...

Αγαπητέ poet η αμαρτία δεν είναι μόνο θρησκευτική έννοια (διάβαζε Χριστιανική). Η λέξη προέρχεται από το α -μ- άρτιο και ετυμολογικά σηματοδοτεί την έλλειψη αρτιότητας. Είναι εν χρήσει στους νεοπλατωνικούς φιλοσόφους και περνάει ως αυτοτελής έννοια στους χριστιανούς από τον τρίτο μ.Χ. αιώνα και μετά. Άλλωστε ο χριστιανισμός δεν είναι παρά άλλη μία νεοπλατωνική σέχτα στις τόσες εκείνης της εποχής. Οι θεωρητικοί θεμελιωτές του χριστιανισμού είναι διπλωματούχοι νεοπλατωνικοί φιλόσοφοι, απόφοιτοι της Ακαδημίας των Αθηνών με σχολάρχη τον Πρόκλο (Βασίλειος, Γρηγόριος κλπ).
Η διαμάχη ανάμεσα στις σχολές ξεπέρασε τα όρια των συζητήσεων και πήρε βίαιο χαρακτήρα με αποτέλεσμα την επικράτηση της ανατολικής ομάδας. Μόνο που κάθε συζήτηση που δεν ολοκληρώνεται μετατρέπεται σε τάση. Έτσι ο θάνατος του Ιουλιανού άφησε στη μέση μια συζήτηση που κάποια στιγμή –κατά τη γνώμη μου- θα γίνει οπωσδήποτε γιατί εξακολουθεί να εκφράζει κάποιες θεμελιώσεις της φιλοσοφίας. Παρόλο που εξετάζοντας τα πράγματα από νεώτερες φιλοσοφικές θεωρήσεις ίσως αυτές οι διαμάχες μοιάζουν ελαφρώς παρωχημένες πιστεύω ό,τι τίποτα δεν κλείνει τελεσιδίκως ειδικά στη φιλοσοφία αν δεν διευκρινισθεί πρώτα.
Προσωπικά μόνο χριστιανός δεν είμαι, όσο για το ποίημα μόνο στην υποταγή δεν παραπέμπει. Απεναντίας είναι έτοιμο για την υπέρβαση και αυτήν ευαγγελίζεται αλλά ως έργο τέχνης μιμείται την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Σας ζάλισα
Ν. Χ.

Poet είπε...

Θα πρέπει όμως να παρατηρήσεις και δύο πράγματα ακόμη, Ουρανία μου. Την τεκμηρίωση της αμαρτίας σου που μας παρέχει ο Νίκος Χειλαδάκης παρακάτω και τα εισερχόμενα μηνύματά σου. Είναι τώρα καμιά δεκαριά μέρες που σου έχω γράψει και επειδή ασφαλώς δεν με γράφεις, διερωτώμαι πού παρέπεσε το άτυχο μήνυμά μου.

Εμπρός για μία, δύο, τρεις, πολλές αμαρτίες (κατά το λεχθέν για τον πόλεμο του Βιετνάμ).

Poet είπε...

Σε ευχαριστούμε, Νίκο μου, για την ενδιαφέρουσα ιστορική και φιλοσοφική διάσταση του θέματος. Τώρα καταλαβαίνουμε καλύτερα το ποίημά σου. Μπορώ να πω ακόμη ότι η αμαρτία γίνεται πιο ερεθιστική όταν γνωρίζει κανείς και το θεωρητικό της υπόβαθρο.

Θα έλεγα επίσης ότι, αφού οι αμαρτωλοί επιζητούν ενθέρμως την αρτιότητα (εις σάρκαν μίαν), αίρεται αυτοδικαίως και η ίδια η αμαρτία τους.

55fm είπε...

Tόλη μου δεν έχω λάβει κανένα μήνυμα.
Κάτι συμβαίνει...
Σε παρακαλώ στείλτο και στο olgasinoyanni@yahoo.gr.
Eυχαριστώ θερμά τον ποιητή!

Poet είπε...

Ο σατανικός δαίμων του διαδικτύου ευθύνεται, Ουρανία μου. Είχα στείλει το μήνυμα στη διεύθυνση που αναφέρεις στο ιστολόγιό σου και το προώθησα πριν από λίγο στη διεύθυνση που μου έδωσες τώρα.

Καλό βράδυ.

Poet είπε...

Είμαι υποχρεωμένος να καταγγείλω τον δαίμονα του διαδικτύου που φέρεται σαν μεσαιωνικός καλόγερος. Ακόμη κι όταν δεν υπάρχει ούτε υπόνοια αμαρτίας και καμία επιδίωξη της, κατά Χειλαδάκην, αρτιότητας, αυτός εμποδίζει τα μηνύματά μου να φτάσουν στον θηλυκό προορισμό τους. Αναγνωρίζω πάντως ότι μπορεί εν μέρει να ευθύνεται και το αμαρτωλό μου παρελθόν.

Αγγελικούλα είπε...

Αχ αυτός ο δαίμων, αχ!

55fm είπε...

Tόλη νικήσαμε το δαίμονα!
Ήρθε και είμαι πολύ χαρούμενη!
Φιλάκια

Poet είπε...

Να σε λένε Αγγελικούλα και να είσαι αμαρτωλή, ε, νομίζω ότι είναι ο τέλειος συνδυασμός.

Αγγελικούλα είπε...

Delicious, isn't it?

Poet είπε...

Δεν τον νικήσαμε, Ουρανία μου. Επικράτησε τελικά η κολασμένη φύση του.

Poet είπε...

Και ο Εωσφόρος εκπεσών άγγελος ήταν, Αγγελικούλα μου. And he enjoyed every moment of it.