Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

Ποιήματα (13)


Λογιστής ένα επάγγελμα τρυφερό και γελοίο
Στο Γιώργο Μαρκόπουλο

Εγώ ο Νίκος Χειλαδάκης
Λογιστής
Με νούμερα πολλά ασχολούμαι
Μα η ζωή μου είναι το νούμερο που με πιέζει πιο πολύ
Εγώ ο Νίκος Χειλαδάκης
Ποιητής και απροσάρμοστος
Με κατασκευές ποιημάτων καταγίνομαι
Μα η ζωή μου
Είναι το ποίημα που ποτέ από κανέναν δε θα διαβαστεί
Κάθε πρωί κλεισμένος στο γραφείο
Καταγίνομαι ράθυμα με τα ισοζύγιά μου
Έχοντας πάντα τα παντζούρια μου κλειστά
Μερικοί περίεργοι ρωτούν καμιά φορά
Γιατί δουλεύω αργά τα νούμερά μου
Έχοντας πάντα τα παντζούρια μου κλειστά;
Για μένα
Τον Νίκο Χειλαδάκη
Ποιος ποιητής ρωτά;


Νίκος Χειλαδάκης
από τη συλλογή Ποιήματα, 1986

15 σχόλια:

Poet είπε...

Υποθέτω ότι ο Γιώργος Μαρκόπουλος, στον οποίο είναι αφιερωμένο το ποίημα, είναι ο εξαιρετικός ποιητής της γενιάς του "70, θαυμάσιος άνθρωπος και καλός μου φίλος από χρόνια.

Εκτός από τα παιδιά των ραντιέρηδων, όπως έλεγε ο Πόλης Πετρόπουλος, αδελφικός φίλος της εφηβείας μου, όλοι οι άλλοι ποιητές δεν ζούμε σε γυάλινους πύργους, κάποιο επάγγελμα κάνουμε για να βγάλουμε το ψωμί μας. Το ψωμί που μας τρώει. Ένας άλλος λογιστής είναι ο σημαντικός ποιητής της Θεσσαλονίκης Πρόδρομος Μάρκογλου.

Για σένα λοιπόν, τον Νίκο Χειλαδάκη, που ασκείς αυτό το τρυφερό και γελοίο επάγγελμα, ρώτησα και ρωτάω εγώ. Και πολλοί άλλοι, είμαι βέβαιος. Αν δεν ήσουν απροσάρμοστος, τότε θα ήσουν ένας πραγματικός λογιστής.

scorpios είπε...

Αγαπητέ, Poet,

Κατάφερες να με τσιγκλήσεις. Πράγματι ο Γιώργος Μαρκόπουλος στον οποίον αναφέρεται το motto του ποίηματος, είναι ο παιδικός μου φίλος και συμμαθητής, ο σπουδαίος (κατά τη γνώμη μου) ποιητής της γενιάς της αμφισβήτησης. – Επιτρέψτε μου να κρατήσω τις αμφισβητήσεις μου για τους όρους γενιά του 70, 80 κλπ που (πάντα κατά τη γνώμη μου) υποδηλώνουν μια αδυναμία της σύγχρονης κριτικής να ανιχνεύσει τάσεις και κοινά μορφολογικά χαρακτηριστικά στην τέχνη γενικά και στην ποίηση ειδικά.-
Αν σας ενδιαφέρει η ιστορία του θέματος η φράση «Λογιστής ένα επάγγελμα τρυφερό και γελοίο» ειπώθηκε ένα βράδυ του 1976 που γυρίζαμε από ένα περίφημο μπαρ εκείνης της εποχής το ΝΤΕΚΑΝΤΑΝΣ στην πλατεία Βικτορίας. Τότε δουλεύαμε και οι δύο ως λογιστές και ειλικρινά δεν θυμάμαι αν τη φράση την είπε ο Γιώργος ή εγώ. Η ουσία είναι πως την υιοθετήσαμε και οι δύο καθώς γαλάκτωνε η αυγή και μεις γυρίζαμε με τα πόδια στη γειτονιά μας συζητώντας. Το ποίημα θα μπορούσε να επιγράφεται και «νύχτες του 76» αλλά τότε ποιος θα με γλίτωνε από « το πετάλι». Σίγουρα θα με είχε βρει, όχι επικινδύνως Καβαφίζων αλλά ένοχο Καβαφισμού. Μια ενοχή που εμένα δεν με στεναχωρεί αλλά… δυστυχώς δεν ισχύει.
Ωστόσο αφορμή της παρέμβασης μου στάθηκε η αναφορά σου στον σπουδαίο Καβαλιώτη ποιητή Πρόδρομο Μάρκογλου που επίσης θαυμάζω απεριόριστα. Τον είχα γνωρίσει το 1985 στο σπίτι μιας φίλης μου αρχαιολόγου που την εποχή εκείνη υπηρετούσε στο Μουσείο της Θεσσαλονίκης. Όταν μου είπε πως δούλευε ως λογιστής σε μια αποθήκη εμένα το μυαλό μου πήγε σε αυτό το ποίημα. Κοίτα κάτι συμπτώσεις!!!

Margo είπε...

Λογιστής και ποιητής.. τι αντίφαση!!!
Εάν οι μέρες είναι σαν αυτές που βιώνουμε σίγουρα μόνο η λογιστική του ιδιότητα μετράει. Όμως τώρα είναι που έχουμε ανάγκη την ποίηση όσο ποτέ άλλοτε, να ανακουφίζει τις ψυχές μας.

Καλό βραδάκι Τόλη μου

Dinos-Art είπε...

"Λογιστής και ποιητής" -"Τραπεζικός και ζωγράφος", σημαντικά τα δεύτερα συνδετικά για μη προσαρμογή στα πρώτα.
Καλό βράδυ σε όλους.

Poet είπε...

Έπεσες σε φωλιά σκορπιών, Νίκο μου, και έπρεπε να το περιμένεις. Τσιμπάμε, τσιγκλάμε, αυτή είναι η φύση μας, όπως είπε ο σκορπιός στον βάτραχο στο ωραίο σχετικό ανέκδοτο. Ακόμη και τους άλλους σκορπιούς. Το κεντρί μας όμως είναι δημιουργικό. Απόδειξη η ενδιαφέρουσα απάντησή σου και η ωραία ιστορία σου.

Τον παιδικό σου φίλο, τον Γιώργο Μαρκόπουλο, τον γνωρίζω καλά εδώ και 30 χρόνια και ανταλλάσσουμε τα βιβλία μας. Τον αγαπώ και τον εκτιμώ όσο κι εσύ. Εκτός αν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο «εξαιρετικός» και το «σπουδαίος».

Έχω κι εγώ τις επιφυλάξεις μου ως προς τις λογοτεχνικές γενιές. Ιδίως στην Ελλάδα που το έχουμε παρακάνει, κάθε δεκαετία και γενιά. Ο διαχωρισμός αυτός, που καθιέρωσε ο Αλέξανδρος Αργυρίου, είναι όμως χρήσιμος ως σημείο αναφοράς. Όλες οι ανθολογίες, γραμματολογίες, μελέτες, κριτικές και σχετικές αναφορές γίνονται σ’ αυτή τη βάση. Τάσεις και μορφολογικά χαρακτηριστικά μπορούν να ανιχνευτούν μέσα στην κάθε γενιά και διαχρονικά. Αρκεί να έχουμε κριτική άξια του ονόματος, κάτι που σε μεγάλο βαθμό παραμένει στα ζητούμενα.

Με τον Πρόδρομο Μάρκογλου, ποιητή της δικής μου γενιάς, γνωριζόμαστε από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 που εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη, τόσο στον χώρο της ανανεωτικής αριστεράς, όσο και στον λογοτεχνικό. Σε πολλά ποιήματά του αναφέρεται με μεγάλη πικρία στη λογιστική του ιδιότητα.

Επανερχόμαστε στους σκορπιούς τώρα. Ανακάλυψαν τη φωτογραφία σου και σε απεικόνισαν μέσα σε ένα κυκεώνα αριθμών.
Πολύ πετυχημένα κατά τη γνώμη μου. Ελπίζω να μην έχεις αντίρρηση.

Οι συμπτώσεις!! Έχουν καθορίσει τη ζωή μου.

Poet είπε...

Ποιος μπορεί να ξεφύγει από τις αντιφάσεις, Margo μου; Η ίδια η ζωή μας μια αντίφαση είναι. Μπροστά στο παράλογο της ύπαρξης, η αντίφαση ποιητή-λογιστή γίνεται εντελώς δυσδιάκριτη.

Ποίηση και μουσική λοιπόν. Για να παρηγορηθεί η απελπισμένη μας ψυχή.

Καλό βράδι, γλυκιά μου.

Poet είπε...

Πολύ λιτό και εύστοχο το σχόλιό σου, Ντίνο μου. Καλό βράδυ.

ΕLΕΝΑ-ΒUTTEFLY είπε...

Tα "άχαρα" επαγγέλματα όπως του λογιστή ίσως και να σπρώχνουν περισσότερο στη ποίηση που είναι καταφύγιο.
Μιλώ ως βοηθός λογιστή..
Καλημέρα Τόλη.
Με την ευκαιρία, σου στέλνω και από εδώ τις ευχές μου για τη νέα σου συλλογή.

Poet είπε...

Καλημέρα, Έλενα, και σε ευχαριστώ. Διαβάζεις τα εισερχόμενα μηνύματα στο ποιητικό σου καταφύγιο; Ισχύει η ηλεκτρονική σου διεύθυνση;

ΕLΕΝΑ-ΒUTTEFLY είπε...

Καλημέρα Τόλη.
Ναι, τα διαβάζω, αλλά ισχύει το e-mail :
butelena@otenet.gr
και όχι αυτό που βγαίνει στην επαφή του προφίλ μου.
Χαιρετώ..

το πετάλι είπε...

ομολογώ ότι στον λίγο ελέυθερο χρόνο των τελευταίων ημερών
πετάγομαι στα γρήγορα στο "λιβάδι" και απολαμβάνω τα ποιήματα του Ν. Χειλαδάκη

...εύστοχα κι απλά λόγια,
η δύναμη της λιτότητας...
γνώρισα έναν άξιο δημιουργό
χάρις στην επίμονη κι εξαιρετική δουλειά σου, Τόλη

απόλαυσα και τις συζητήσεις σας για τα περασμένα...πάντα με ενδιαφέρουν οι κουβέντες "ποιητών της ζωής"...

Poet είπε...

Γι' αυτό, Έλενα, το μήνυμα που σου έστειλα την περασμένη Δευτέρα πήγε στον βρόντο. Σου το προώθησα πριν από λίγο και ελπίζω να το πάρεις τώρα.

Poet είπε...

Σ' ευχαριστώ, Νίκο μου, και εκ μέρους του Νίκου Χειλαδάκη. Κανονικά όλοι οι δάσκαλοι θα έπρεπε να είναι ποιητές ή να γίνονται ύστερα από λίγο. Αφού ζουν μέσα στη ζωντανή ποίηση που είναι η αθωότητα και η μαγεία των παιδιών.

Σε μία από τις εξερευνήσεις μου ως πλοηγός του απείρου (δεύτερος τη τάξει μετά τον μεγάλο σιωπηλό), ανακάλυψα τον συνονόματό σου Νίκο Χειλαδάκη με το ασυνεπές επάγγελμα και την συνεπέστατη μποέμ ποιητική εμφάνιση. Ε, να μην ανθολογήσω τη λίμπιντό του και το κάπως ειρωνικό και αυτοσαρκαστικό του χαμόγελο; Είχα βεβαίως και τη συνήθη πολύτιμη μωβ εικαστική βοήθεια.

Στο πρώτο αδελφικό τσίγκλησμα λοιπόν, οι σκορπιοί αντιδρούν. Συνήθως με αναδρομές στην εποχή της αθωότητας και της ελπίδας, καθώς εκτελούν το τακτικό τους δρομολόγιο ουρανού-κόλασης. Στο δεύτερο και τα μετάπειτα τσιγκλήσματα όμως, έχουν ήδη πάθει ανοσία. Είναι το γνωστό φαινόμενο του μιθριδατισμού, καθώς για να γράψει κανείς ένα ποίημα, πρέπει πρώτα να καταπιεί χιλιάδες δηλητήρια.

Appelsinpigen είπε...

Τωρα μπορω κι εγω να ρωταω για τον Ν.Χειλαδακη...

Σ ευχαριστω Ποιητη μου για ολα τα ομορφα που μας μαθαινεις

και σου στελνω πολλα χαιρετισματα απ το γαλλικο Νοτο, που μας εχει συνεπαρει σε τετοιο βαθμο ωστε να ξεχασουμε τα παντα

στο ειχα πει, η ανοιξη ηρθε οπως ειχα προβλεψει και μας πηρε τα μυαλα...

εχω συγκεντρωσει τοσο φωτογραφικο υλικο και τοσο πνευματικο υλικο που θα λεω ιστοριες για ολη μου τη ζωη :)

να εισαι καλα!

Poet είπε...

Χριστινάκι, ξωτικό του βορρά και τώρα του γαλλικού νότου, χαίρομαι που είσαι αλλοπαρμένη. Η άνοιξη βαράει στο κούτελο ακόμη και τα ξωτικά.

«Κι αν ήταν τη ζωή να ξαναζήσουμε και δυο φορές τα νιάτα να χαρούμε, ποιος για τη γνώση, θεέ μου, θα νοιαζότανε, τι τρέλες μας θα τρέχαμε να βρούμε».

Μην ακούς λοιπόν εμένα, άκου τον Σημηριώτη. Και ετοίμασε το υλικό σου και τις ιστορίες σου για να μας διηγηθείς μόλις γυρίσεις.

Τους χαιρετισμούς μου και την αγάπη μου.

ΥΓ Και η Θεσσαλονίκη είναι πολύ όμορφη σήμερα με την ησυχία και τη λιακάδα κι ένα ελαφρύ αεράκι που κουνάει τα φύλλα της φλαμουριάς κάτω απ' το μπαλκόνι μου.