Μνήμη

Και να φύγω θα ηχεί η φωνή μου μες την απουσία.
Παράξενο! Ενώ θα λείπω ...
Από το βάθος της σελίδας σαν ο παραπονεμένος
ήχος ενός νεογέννητου γατιού που νιαουρίζει
και πια, στις μέρες μας, κανένανε δεν συγκινεί.

Ό,τι ζήσω θα καταγραφεί μέσα στο ευχολόγιο μιας ανεμώνας
που φιλοσοφεί μάταια ενάντια στον δυνάστη άνεμο.

Έρχεται μία Παναγία στον ύπνο μου- Ήρα ή Αθηνά ·
κρατά τις ίδιες πλάκες που εγγράφουν
οι θρησκευτικοί ηγέτες την διδασκαλία τους
κι όλοι εμείς με πείσμα ολοζωής την αναιρούμε.

Φεύγοντας είμαι ο ίδιος που ήμουνα πριν γεννηθώ·
ανήκω στο νερό, ανήκω στον άνεμο ·
ανήκω στο χώμα · η θλίψη μου ανήκει
στο Αιολικό φεγγάρι.
Εκεί
που μαζεύονται οι παλιές μου γερόντισσες, μπροστά
στις πόρτες των σπιτιών και πλέκουν
κάτι παράξενα εργόχειρα.

Θυμάμαι η γιαγιά με ζαχαρόνερο κολλάριζε
που απλωτά εκείνα έμοιαζαν σαν σχήμα ενός μικρού βουνού
χιονισμένου.
«Πάμε» μου έλεγε «μην τα πειράζεις» -
μα ήμουν σίφουνας της συμφοράς.

Μετά ο αινιγματικός βυθός με τα κοράλλια στίχων
που μου χάρισε ο άγιος Δάσκαλος.
Καταδύθηκα ...
Φοβισμένος.

Πολλά δεν τα κατάλαβα όπως ανάβαν
γύρω μου

Σαν μάτια
έξυπνου ζώου την νύχτα.

Στρατής Παρέλης
από το ιστολόγιο του ποιητή