Φίλοι μου του διαδικτύου,
Συμπληρώθηκαν ήδη δεκατρία χρόνια από τον Ιούνιο του 2008, όταν με τη Λίνα Παπαδοπούλου αποφασίσαμε να ανοιχτούμε στο πέλαγος των Ελλήνων ποιητών του 20ου (και του 21ου !!) αιώνα. Με προσωπικές θεματικές ανθολογίες. Με ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη, για την κοινωνία και την επανάσταση, για το όνειρο και την ουτοπία, για τον χρόνο και τη μνήμη, για τη μοναξιά, για το ίδιο το ποιητικό φαινόμενο, για όλα τα αιώνια θέματα της λογοτεχνίας.
Στο διάστημα αυτό, διάβασα αναρίθμητες ποιητικές συλλογές, ξεφύλλισα εκατοντάδες τεύχη λογοτεχνικών περιοδικών, ανέτρεξα σε μερικές δεκάδες ανθολογίες από τη βιβλιοθήκη μου και προμηθεύτηκα άλλες, για να θυμηθώ τα αγαπημένα μου ποιήματα, να ανακαλύψω άλλα και έτσι να μοιραστώ μαζί σας αυτόν τον αμύθητο πλούτο της ψυχής.
Εκτός από τις θεματικές ανθολογίες, σκοπός μας ήταν να παρουσιάσουμε ξεχωριστά σημαντικούς ποιητές, ιδίως εκείνους που είναι λιγότερο γνωστοί έξω από τον στενό ποιητικό κύκλο. Επίσης, να σας γνωρίσουμε αξιόλογους νέους ποιητές, την ελπίδα και το μέλλον. Αυτό έχει ήδη γίνει για αρκετούς ποιητές και θα συνεχιστεί με ειδικά αφιερώματα σε πολλούς άλλους. Με τον τρόπο αυτό, συνεχίζουμε με τη δική μας οπτική τις άλλες αξιόλογες προσπάθειες ανθολόγησης που έχουν γίνει στο διαδίκτυο.
Το ιστολόγιο φέρει ένα δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα, υπήρξε όμως, έως πριν έξι χρόνια περίπου, αποτέλεσμα ομαδικής εργασίας. Συνεχίζω μόνος μου από τότε. Τα ποιήματα συνοδεύονται, σχεδόν πάντα πλέον, από πίνακες ζωγραφικής, εικόνες, σχέδια ή φωτογραφίες. Το ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου στη στήλη «Το ποίημα που διανυκτερεύει», όπως και το δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα της ανθολογίας, εκφράζουν τον αγωνιζόμενο άνθρωπο και το πνεύμα του ιστολογίου. Δραστικό αντίδοτο, ελπίζω, στη μοναξιά που ενεδρεύει μέσα μας.
Μερικούς μήνες μετά την αρχή αυτής της προσπάθειας, είχαμε τη χαρά να γίνει βασική συνεργάτιδά μας η πολύτιμη Τζούλια Φορτούνη. Η Τζούλια ανέλαβε να επιλέγει πίνακες και συνθέτει εικόνες για τα ποιήματα της ανθολογίας - μια πρωτότυπη δημιουργική εργασία. Τη Τζούλια διαδέχτηκε στον τομέα αυτό μια άλλη φίλη από την Αθήνα, η Γιάννα Αγγελοπούλου. Εδώ και έξι χρόνια περίπου, την εργασία αυτή έχω αναλάβει εγώ προσωπικά.
Βασικός συνεργάτης του ιστολογίου υπήρξε και ένας παλιός μου φίλος, ο ζωγράφος και λογοτέχνης Ντίνος Παπασπύρου. Κατά διαστήματα είχαμε τη βοήθεια και άλλων φίλων της ποίησης.
Μετά λοιπόν περισσότερους από 500 ποιητές με περισσότερα από 5.000 ποιήματα σε 14 θεματικές ενότητες, έχω πια συνειδητοποιήσει ότι το έργο αυτό δεν πρόκειται να τελειώσει. Δεν θα τελειώσει ποτέ γιατί η ποίηση δεν τελειώνει ποτέ. Δεν έχουν ακόμα ανθολογηθεί πολλοί σημαντικοί ποιητές και η ανθολόγηση άλλων δεν είναι πλήρης. Και το κυριότερο, παρά την παραδοσιακή μικροψυχία και μεμψιμοιρία στον τόπο μας, η ελληνική ποίηση γνωρίζει στις μέρες μας μια πρωτοφανή άνθιση.Οι παλιότεροι ποιητές δημοσιεύουν το έργο της ωριμότητάς τους ενώ εμφανίζονται συνεχώς αξιόλογοι νέοι ποιητές. Μέσα στην κοπριά φυτρώνουν εξαίσια λουλούδια.
Η έρευνα λοιπόν θα συνεχιστεί, παρά τη γενικότερη σοβαρή μείωση στην κίνηση των ιστολογίων, και θα προστεθούν στις ανθολογίες πολλοί ποιητές και πολύ περισσότερα ποιήματα. Με μοναδικό κριτήριο την ποιότητα. Πρόκειται ασφαλώς για μια φιλόδοξη προσπάθεια, ιδίως αν ληφθούν υπόψη οι τεχνικοί περιορισμοί ενός απλού ιστολογίου αλλά και ο περιορισμένος χρόνος που εγώ διαθέτω. Και κάτι ακόμα, νομίζω ιδιαίτερα σημαντικό. Η αγάπη όλων μας για την ποίηση δημιουργεί φιλικούς δεσμούς με ξεχωριστούς ανθρώπους που, πιθανότατα, δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουμε από κοντά. Παράδειγμα η συνεργασία μου με τα άλλα μέλη της παρέας που υπήρξε σχεδόν αποκλειστικά ηλεκτρονική και τηλεφωνική. Και οι πολλοί κάτοχοι άλλων ιστολογίων που έχουν γίνει τακτικοί αναγνώστες μας. Νομίζω ότι αυτή είναι μια άριστη συστατική επιστολή για τη λειτουργία του διαδικτύου.
Ευχαριστώ θερμά τη Τζούλια, τη Λίνα, τη Γιάννα και τον Ντίνο, σας ευχαριστώ όλους.
Τόλης Νικηφόρου
Αναρτήσεις
10 σχόλια:
Λόγος γεμάτος εικόνες και ήχους, απέριττη έκφραση. Γυμνά τα νοήματα, καθηλώνουν με την αμεσότητά τους.
Μου άρεσε πολύ ο Στέλιος Μαφρέδας. Γράψε μας και καμιά πληροφορία για τον ίδιο.
Καλό απόγευμα, Τόλη.
τι μεστό ποίημα! με δυο προτάσεις περιγράφεται ολόκληρη ζωή και συνθήκες και σχέσεις...
πολύ όμορφο!
Ο Στέλιος Θ. Μαφρέδας γεννήθηκε στην Πρέβεζα το 1949. Έχει κάνει οικονομικές και τραπεζικές σπουδές και είναι μέλος της Διοίκησης της Τράπεζας Κύπρου στην Ελλάδα. O «Άξονας περιστροφής», 2009, είναι η δεύτερη ποιητική συλλογή του. Προηγήθηκε η συλλογή, Ταριχευτής ημερών, 2007, ενώ έχει επίσης εκδώσει την ανθολογία ποίησης, Η Πρέβεζα στη νεοελληνική ποίηση. Δημοσιεύει τακτικά μελέτες και κριτικές αναλύσεις στο περιοδικό Πάροδος, ενώ έργα του έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς και σε άλλα λογοτεχνικά περιοδικά. Τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στην Πάτρα.
Χαίρομαι που σου άρεσε η ποίηση του Στέλιου Μαφρέδα, Μαρία μου. Είναι μία από τις πρόσφατες ανακαλύψεις μου και φυσικά συμφωνώ μαζί σου.
Μια και μας παρακολουθεί και ο ίδιος και για λόγους αμοιβαιότητας, να του πω ότι η Maria Jose είναι νοσοκομειακός γιατρός και έχει ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ιστολόγιο.
Καληνύχτα, Μαρία.
Είχα ιδιαίτερη αδυναμία στον πατέρα μου, Νέλλη μου, και αυτό το ποίημα τον έφερε έντονα στη μνήμη μου. Κάπως έτσι έβγαινα κι εγώ μαζί του και κρατούσα το σκληρό και ροζιασμένο αλλά απίστευτα τρυφερό χέρι του.
Τη νύχτα κοιμόμουν κρατώντας αυτό το χέρι που έδιωχνε όλους τους εφιάλτες και όλα τα φαντάσματα.
Η Νέλλη (logia), Στέλιο μου, είναι μουσικός και επίσης έχει ένα ωραίο ιστολόγιο.
καλημέρα Τόλη,
εξαιρετικός ο Στέλιος Μαφρέδας!
Πολύ τρυφερό Ποιητή μου!
Μέσα από τις λέξεις διαφαίνεται η σχέση γιου πατέρα,
Πρότυπο με θετική ενέργεια που μας ακολουθεί και μας συντροφευει στην ζωή μας!
Την καλημερα μου σε όλους!
Πρώτη φορά διαβάζω την ποίηση του Στέλιου Μαφρέδα.
Και μ΄αρέσει που τόσο αφτιασίδωτα με αγγίζει.
Τόλη μου,άλλο ένα ευχαριστώ μου,είναι δικό σου!
Μαθαίνω...όταν κατεβαίνω στη γή...
Σε φιλώ!
Καλημέρα
Αργήσατε λιγάκι αλλά βλέπω ότι σας συγκέντρωσε όλους υπό τη σκέπη του ο πατέρας. Τι πιο ωραίο και παρήγορο!
Ναι, Νίκο μου. Καλημέρα.
Καλημέρα, Πέλα μου.
Στο σαλόνι του σπιτιού μας παλιά, είχαμε μια φωτογραφία του πατέρα μου που σε κοίταζε στα μάτια όπου κι αν στεκόσουν. Σε κοίταζε μ' ένα γλυκό χαμόγελο. Πώς να μη σε συντροφεύει μετά σ' όλη σου τη ζωή;
Ουρανία μου, να το πω για μια φορά ακόμα. Είμαστε όλοι μαθητούδια στο μεγάλο σχολείο της ύπαρξης. Και μαθαίνουμε μόνο μέσα από την αγάπη. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Εσύ είσαι γήινη και ουρανία ταυτόχρονα. Και έχεις αγάπη μέσα σου. Ήδη λοιπόν γνωρίζεις πολλά.
Ο Στέλιος Μαφρέδας θα πρέπει τώρα να ψάξει πολλά ιστολόγια για να σας γνωρίσει εκείνους που αγαπούν την ποίησή του.
Καλή σου μέρα.
Δημοσίευση σχολίου