Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010

Στα δάση


Ι

Έναν καιρό περπάτησα κι εγώ στα δάση
περισσότερο κυνηγημένος παρά κυνηγός
πολλές φορές κούρνιασα σε μια κουβέρτα
ριγμένη στα κλαδιά ενός σκίνου, άλλες, πιο τυχερός
χώθηκα μες στη βροχή σ’ ένα αντίσκηνο
όμως ποτέ δεν είδα από κοντά ελάφι
κι ας λένε όσοι απλώς το φανταστήκαν
εγώ μονάχα αντίκρισα για μια στιγμή
τα μάτια που γυαλίζαν αλεπούς τη νύχτα
άκουσα το γρήγορο πέρασμα του ασβού -
ελάφια, όπως όλοι, έχω δει κλεισμένα
στους καγκελόφραχτους κλωβούς του Εθνικού Κήπου.

ΙΙ

Στα δάση περπάτησα με σύντροφους κα φίλους
μαζί τους έμαθα ν’ αντιστέκομαι στον άνεμο
που πήγαινε να μας σηκώσει, στο χαλάζι
που έπεφτε σαν μαστίγιο, μαζί τους
έμαθα να ξεχωρίζω στα ξεραμένα φύλλα
τον ήχο από τ’ αλλιώτικο βήμα κάθε ανθρώπου
ν’ αφουγκράζομαι, έστω αχνά
τον βηματισμό που ζύγωνε της Ιστορίας,
εκεί με ακλόνητη σιγουριά σχεδιάζαμε
όσα δεν επρόκειτο να συμβούν ποτέ –
ίσως καλύτερα έτσι, αφού η ευτυχία κι αν έρθει
πάντα είναι άλλη απ’ αυτήν που ονειρευόμαστε.

ΙΙΙ

Τα δάση καίγονται με τις μεγάλες πυρκαϊές
που ανάβουν τακτικά το κάθε καλοκαίρι
κι αλλάζει η γύμνια τους με τη φορά του ανέμου
χάνονται οι σύντροφοι στην αρχή, μετά οι φίλοι
με τις απρόβλεπτες παγωνιές ενός βαριού χειμώνα
που αλλάζουν δρόμους και προορισμούς,
μένουμε ελπίζοντας στη φυσική αναδάσωση
δίχως παρεμβάσεις ειδικευμένων σωματείων
ελπίζοντας στην αναβλάστηση αυθόρμητης φιλίας
δίχως σωτήριες πεποιθήσεις, σκοπούς που εξαγιάζουν –
η ελπίδα ωστόσο είναι η πρώτη που πεθαίνει
αν δεν αλλάζει με τις αλλαγές των εποχών.

Framura,24.3.2009

Τίτος Πατρίκιος
δημοσιεύτηκε στο περιοδικό, η λέξη,
τεύχος 201, Ιούλιος – Σεπτέμβριος 2009

17 σχόλια:

logia είπε...

πόσο μικρή αισθάνομαι μπροστά σε τέτοιους δημιουργούς!!!

Τζούλια Φορτούνη είπε...

Είχα την τύχη να συναντήσω τον Τίτο Πατρίκιο την περασμένη Τετάρτη, στα πλαίσια των ποιητικών βραδιών που διοργανώνει στο zoom η Λίνα Νικολακοπούλου...
Μας διάβασε τα ποιήματά μας και μας κατέπληξε με την ευστροφία του, το χιούμορ και την ετοιμότητά του στη συζήτηση που ακολούθησε...
Στα λίγα λεπτά που συνομίλησα μαζί του, είχα την αίσθηση πως τα φωτεινά του μάτια αντανακλούσαν όλη την όμορφη ατμόσφαιρα της βραδιάς...
ένας αέναος έφηβος που δεν σταματά να ονειρεύεται...δεν μπορεί παρά να είναι ένας μεγάλος ποιητής...

Poet είπε...

Συγκινητική η ταπεινοφροσύνη σου, Νέλλη μου. Είμαι όμως βέβαιος ότι, με το ήθος που τον διακρίνει, ο Τίτος Πατρίκιος δεν θα αισθάνεται μεγάλος μπροστά σε σένα.

Poet είπε...

Πολύ ωραία εμπειρία και εξίσου ωραία διατύπωση, Τζούλια μου.

Πιστεύω ότι πράγματι ήταν τύχη να συναντήσεις τον Τίτο Πατρίκιο. Εκτός από όλα όσα αναφέρεις, οι άλλοι κοινωνικοί ποιητές της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς έχουν ήδη φύγει για έναν σίγουρα καλύτερο κόσμο. Ο Αναγνωστάκης, ο Κύρου και ο Θασίτης από τη Θεσσαλονίκη, ο Λειβαδίτης, ο Κατσαρός, ο Δούκαρης, ο Αλεξάνδρου, ο Κωσταβάρας από την Αθήνα.

Μακάρι να έχω ξεχάσει κάποιον και, ιδιαίτερα, μακάρι να έχει ξεχάσει κάποιον ο μεγάλος σιωπηλός. Μάλλον όμως ο Τίτος Πατρίκιος είναι ο τελευταίος των Μοϊκανών, ο τελευταίος της πιο φλογισμένης ποιητικής γενιάς, τώρα πιο νηφάλιος και πιο γαλήνιος παρά ποτέ. Και πιο φωτεινός.

ΕLΕΝΑ-ΒUTTEFLY είπε...

Συγλονιστικό...δεν θα προσθέσω τίποτα άλλο..
Καλημέρα Τόλη..

Poet είπε...

Το προσυπογράφω.

Καλημέρα, Έλενα.

55fm είπε...

Τόλη μου τα είπατε όλα!
Την έχασα και αυτή τη βραδιά...
Κρατάω το εξαιρετικό ποίημα,την ομορφιά που εισέπραξε η Τζούλια μας και τα δικά σου υπέροχα λόγια!
Καλό Σαββατοκύριακο!

pandora είπε...

Μεταφέρει μια γλυκιά μελαγχολία για τα δάση και το δεσμό μας με τη φύση που χάνεται όλο και περισσότερο από γενιά σε γενιά :(

Σκέφτομαι ότι ήμουν από τα τυχερά παιδιά που έχω δεί αλεπού σε δάσος... ίσως όταν γεννήσουμε παιδιά να μην υπαρχουν πια αλεπούδες έξω απο το ζωολογικό κήπο για να τις δούμε και να μας δουν με τα γυαλιστερά μάτια τους.

Καλή σου μέρα Ποιητή!

ΥΓ Ζηλεψα την "μωβ" για τη βραδυά που παρεβρέθηκε ! :):):)

Chara Naoum είπε...

Αγαπημένος ο Τίτος Πατρίκιος. Όπως κι οι ποιητές της γενιάς του.
Αγαπώ ιδιαίτερα αυτήν την ποίηση για την απλότητά της, τ' όραμά της, την αρμονία των ήχων της.
Για τους ίδιους λόγους που αγαπώ και τη δική σου.

Καλό μεσημέρι, Ποιητή μου.

Poet είπε...

Τα δάση πάνε με τον ουρανό και τα ποιήματα με την Ουρανία. Είναι και ωραία αντίθεση χρωμάτων και διάθεσης. Το πράσινο του δάσους με το γαλάζιο τ' ουρανού, το σκούρο μελαγχολικό των ποιημάτων με το ξανθό και χαμογελαστό της Ουρανίας.

Κράτα και την αγάπη μου, καλή μου, αυτό το βροχερό Σαββατοκύριακο.

Poet είπε...

Καλησπέρα, κοριτσάκι της μουσικής.

Τι να πω εγώ, Πανδώρα μου, που είμαι παιδί της ασφάλτου και μόνο αλεπούδες της πόλης έχω συναντήσει; Ίσως με λαμπερά μάτια και γούνα απαλή αλλά με απείρως πιο κοφτερά νύχια και δόντια.

Κι εγώ τη ζήλεψα αλλά ... χαλάλι της!

Poet είπε...

Χαίρομαι, Χαρά μου, που αγαπάς τον Τίτο Πατρίκιο και τους άλλους ποιητές της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς. Αυτοί είναι που ονειρεύτηκαν πιο πολύ και διαψεύστηκαν διπλά και πιο σκληρά απ' όλους μας. Ίσως απ' αυτή την απέραντη θλίψη να πηγάζει η τελική γαλήνη και το φως τους.

Καλό βράδυ, γλυκιά μου.

ξωτικό είπε...

"η ελπίδα ωστόσο είναι η πρώτη που πεθαίνει
αν δεν αλλάζει με τις αλλαγές των εποχών."

πολύ δυνατό
πολύ σκληρό
πολύ αληθινό.

καλό χειμωνιάτικο (!!!)βράδυ Τόλη.

Yiannis είπε...

Η ποίηση του Τίτου Πατρίκιου είναι βαθιά ανθρώπινη, μας συγκινεί και μας ταράζει.Πραγματικά Τόλη μου έχεις δίκαιο,ένας σπάνιος άνθρωπος και μεγάλος ποιητής.

Poet είπε...

Πολύ χειμωνιάτικη βραδιά, φεγγαρόφωτη, με κρύο, αέρα, βροχή και τρομερή υγρασία. Έχουμε ανάγκη τους ποιητές και τα ξωτικά.

Να είσαι καλά.

Poet είπε...

Αυτό το βαθιά ανθρώπινο στοιχείο στην ποίηση είναι εκείνο που κι εμένα πάντα με συγκινεί ιδιαίτερα, Γιάννη μου.

Καλό βράδυ.

Poet είπε...

Για να επισφραγίσει τη γνωριμία της με τον Τίτο Πατρίκιο, η Τζούλια πρόσθεσε κι αυτή την εμπνευσμένη εικόνα.

Σ' ευχαριστούμε, Τζούλια.