Ταξίδι - εμπύρετη έφεση

Πεύκο της απαντοχής
το νοερό ακρογιάλι,
προσμένοντας χρόνια εκατό
πότε επιτέλους να σαλπάρει –

μα η μοίρα του είναι μονάχα αυτή
να ταξιδεύει με βαθιές ρίζες
σε υπόγεια νερά … Έτσι καθώς
με το λυχνάρι μια ζωή
ή κάτω απ’ την ηλεκτρική λάμπα
σαλπάρουμε κι εμείς,
σε θάλασσα άσπρο χαρτί
γράφοντας πάντα μια νωπή ρότα.

Ταξίδι – εμπύρετη έφεση
ψυχών που άλλα γυρεύουν,
έσχατη επιθυμία της φτέρνας
που αισθάνεται ν’ αγγίζει το τέρμα.
Μ’ αφού οι δρόμοι είναι κλειστοί
κι ο περίπλους φέρνει στο ίδιο σημείο –

δέχεται το πεύκο τη μοίρα του
απαλύνοντάς την
στο κύμα στον άνεμο
ρίχνοντας σπόρους,
παρόμοια όπως
δέντρο φυτεύεις σαν κουραστείς
κι ο ποιητής ετοιμάζεται
για τον επόμενο στίχο.

Ανδρέας Πετρίδης
από τη συλλογή Νόστου και φυγής, ενότητα Νόστος,
ποιήματα 1989 – 2000, 2001