Το ηφαίστειο που σβήνει

Οι φίλες του διαδικτύου, του Ντίνου Παπασπύρου

Αν με ανακούφιση βαδίζω τα σαράντα πέντε
(μια συγκατάθεση των ορμονών
στο κυνήγι μισού αιώνα)
ευτυχώς ούτε πια κυνηγός ούτε θήραμα
σε τούτο το εξημερωμένο δάσος
που η πορεία μονόδρομη
προδίδει το τέλος

Αν τα πρωινά έχουν γεύση φραγκοστάφυλου
τα βράδια του μανιταριού
κι οι αναμνήσεις εύφλεκτες με οράματα θολά
κάνουν το γήρας να λοξοδρομεί
Αν τα αισθήματα συγχέονται
πριν εκραγούν κι αφήσουν
τη στάχτη τους στο φως

Αν η σπανιότητα των βιωμάτων εγείρει
μια νέα κλίμακα παθών
με συντριβή, εξιλέωση, διάρκεια
Αν ανεβαίνω αναποφάσιστη την κλίμακα
κι άλλοτε πάλι ακροβατώ μπρος στο κοινό
προσδίδοντας στα καθημερινά
συλλεκτική αξία

Ανάσες αν αφήνει τροπικές αιφνίδια
κάθιδρο το κορμί πλημμυρισμένο
σπίνους, αγριοπερίστερα, ερωδιούς
σμήνος εξωτικό από σφυγμούς
και μ’ όλα αυτά τα φτερουγίσματα πετώ
στα πέρατα του ορίζοντα που τίποτα
δικό μου δεν ορίζει

Είναι που κάποτε το ηφαίστειο ξυπνά
κι ωστόσο ξέρω πως πνέει τα λοίσθια
πλάθοντας με φωτιά και χώμα χωρίς νερό
απ’ τη δροσιά των πρώτων σκιρτημάτων
εκείνη την ανέφικτη νεότητα
που η κλιμακτήριος πέτρωσε
στα μυστικά της έγκατα.

Ελένη Μερκενίδου
από τη συλλογή Νύχτες μέσα στη νύχτα, 2009