Μόνο η μνήμη έχει πια να μου προσφέρει
Στιγμές πυράς, πίκρας στιγμές
ευλογημένες
Δεν θέλω καν να ξεχωρίζω
Τι και πώς
Δεν ξέρω πια
ποια είναι η πυρά και ποια η πίκρα
Όλα πικρή πυρά πύρινη πίκρα
όλα εγώ όπως διαφεύγω
προς το τίποτα –
ένα εγώ που ήταν πάντοτε των άλλων
που ήταν πάντοτε οι άλλοι
Δεν είναι λέξεις ανοιχτές αυτές
σεληνοφώτιστες
ηλιοαναλωμένες
μα είναι οι λέξεις μου
Αποσυρμένες, μάταιες,
εγγαστρίμυθες
Λέξεις που δεν θα γίνουνε ποτέ
ζεϊμπέκικο -
καν μοιρολόι
Αλλ’ έτσι
έτσι η αγάπη
εγγαστρίμυθη
Φωνή που κατοικεί στα σωθικά
και τα λεηλατεί
Φωνή που ακούγεται σωπαίνοντας
Φωνή σαν τ’ αηδονιού
όταν τ’ αηδόνι αυτοκτονεί
για ν’ ακουστεί πιο δυνατά
το πένθος στο τραγούδι του
Γιατί έτσι
- έτσι ο βίος
Ένα «οψόμεθα»
που ο τυφλός το συλλαβίζει
Παντελής Μπουκάλας
Από τη συλλογή Ρήματα, ενότητα Ιστορίες, 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
6 σχόλια:
Οψόμεθα...Τόλη μου αγαπημένε!
Σε φιλώ φιλαράκι!
Η ατμόσφαιρα εδώ, με μαλακώνει...
Δικαιολογημένα, Ουρανία μου. Εδώ δεν μας ενδιαφέρουν τα υλικά αγαθά, μόνο καρδιές κλέβουμε.
Πίσω στην μνήμη λοιπόν, ένας δρόμος και αυτός οδυνηρός γεμάτος εφιάλτες. Και αηδόνια υπάρχουν? Είδε κανείς ποτέ, άκουσε κανείς να κελαηδούν? Μια ουτοπία.
Εάν μή έλπηται, ανέλπιστον ουκ εξευρήσει. Ηράκλειτος
Γιατί τόση μαυρίλα, Κώστα μου; Η μνήμη δεν είναι μόνο γεμάτη εφιάλτες, φέρνει στον νου και ωραίους ανθρώπους, εξαίσιες στιγμές. Εγώ, μάλιστα, έχω ακούσει αηδόνια να κελαηδούν. Τα γνωστά ιπτάμενα και τα άλλα, τα ακόμη ωραιότερα θηλυκά αηδόνια.
Κι αν τελικά όλα είναι μια ουτοπία, υπάρχει λύση. Γίνε κι εσύ ουτοπιστής σαν κι εμένα (Την κοκκινόμαυρη ανεμίζοντας της ουτοπίας, 1997).
Γιουκάλι, πίσω στην χώρα της ουτοπίας, πίσω στην σαγήνη του ονείρου, γιατί όχι, η πραγματικότητα μας δυσκολεύει, αλλά έτσι και αλλιώς ας την ανεμίσουμε την κοκκινόμαυρη στο όνομα του Ηράκλειτου. Αλλά να την κάψουμε αμέσως μετά.
Την καίμε αλλά δεν καίγεται. Φαίνεται ότι είναι γραμμένη ανεξίτηλα στα κύτταρά μας. Όταν θα μας κάψουν κι εμάς λοιπόν.
Δημοσίευση σχολίου