Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2010

Τελευταίο θέλω


Δεν θέλω μάρμαρα
δεν θέλω λουλούδια.
Θέλω μονάχα σπόρους.

Να έρχονται πουλιά
σπουργίτες
περιστέρια
της γης μου το δέρμα
να τσιμπούν.

Κι εγώ ν' ανατριχιάζω.

Ντίνα Καραβίτη
από τη συλλογή Αυτά που επιμένουν, 2009
στις
Ετικέτες ,

16 σχόλια:

το πετάλι είπε...

"ανατρίχιασα"

καταπληκτικό...


καλημέρα, Τόλη
(που το ξετρύπωσες πάλι αυτό;)

6 Ιανουαρίου 2010 στις 4:28 μ.μ.
55fm είπε...

Eίναι συγκλονιστικό!
Αυτά τα μάρμαρα και εγώ τα απεχθάνομαι...
Σκέτο χωματάκι δε γίνεται;
Τι στολισμός και τι βάρος είναι κι αυτό...
Όσο και να φανεί περίεργο,θυμάμαι στο χωριό όταν πήγαινα στο νεκροταφείο, ένιωθα πολύ λιγότερο φόβο και αγωνία στη θέα των ξύλινων απλών σταυρών πάνω στο χώμα.
Όσο πιο κτισμένο και στολισμένο είναι η τελευταία μας κατοικία, τόσο πιο πολύ παγώνω...
Φιλάκια Τόλη μου.

6 Ιανουαρίου 2010 στις 6:39 μ.μ.
Poet είπε...

Καλησπέρα, Νίκο.

Ήθελα να έρθετε σπίτι για να σας δείξω, μεταξύ των άλλων, και τις οχτώ βιβλιοθήκες μου. Το καμάρι μου. Μ' έφαγε όμως στη στροφή ο Ντίνος. Επιπλέον, είμαι συνδρομητής σε καμιά δεκαριά λογοτεχνικά περιοδικά και μου στέλνουν άλλα πέντε. Από κει και πέρα, μάλλον εύκολο είναι να ξετρυπώσω αυτά τα διαμαντάκια.

Το συγκεκριμένο ποίημα δημοσιεύτηκε στο τεύχος Νο. 200 του περιοδικού, Η λέξη, (στα Εξ όνυχος) που είχε και την ανθολογία του Αντώνη Φωστιέρη για τη λέξη στην ελληνική ποίηση.

6 Ιανουαρίου 2010 στις 8:02 μ.μ.
Poet είπε...

Πώς δεν γίνεται, Ουρανία μου. Και στάχτη σκορπισμένη στη θάλασσα γίνεται που είναι ακόμη καλύτερα.

Θα πρότεινα ένα ειδικό μάθημα στα σχολεία για τη ματαιότητα των εγκοσμίων (για την αιωνιότητα των επουρανίων ουδέν γνωρίζω). Έτσι για να μειωθεί λιγάκι, εκτός από την αρπακτικότητα, η μεταθανάτια ματαιοδοξία και ο βλαχομπαρόκ διάκοσμος.

Καλό βράδυ.

6 Ιανουαρίου 2010 στις 8:15 μ.μ.
Dinos-Art είπε...

Νίκο προχθές ήμουν στου Τόλη. Ανάμεσα στις οχτώ βιβλιοθήκες του και πολλούς ζωγραφικούς πίνακες συζητήσαμε για δυο περίπου ώρες τις λεπτομέρειες για ένα βιβλιαράκι που σκοπεύω να βγάλω με μερικά ανέκδοτα πεζά. Τού είπα ότι, πέρα από το φως και τα διαμαντάκια που από μόνα τους κρύβουν τα χιλιάδες βιβλία του και περιοδικά, να τα ανοίξει όλα στο φως (επίκαιρο το θέμα, των Φώτων γαρ) υποστέλοντας τα πραγματικά ωραία τσιγκελοφτιαγμένα λευκά κουρτινάκια από τα παραθυράκια και φωτίζοντας με σποτάκια τους με με το ποιητικό του γούστο επιλεγμένους ζωγραφικούς πίνακες (όχι μόνο δικούς μου).
Αν εισακούσθηκα, θα το διαπιστώσετε όταν τον επισκεφθείτε.
Τόλη πιστεύω να πείσεις τον αρχηγό της οικογένειας. ΄Ετσι κάνω κι γω χα, χα, χα...
Καλό βράδυ σε όλους.

6 Ιανουαρίου 2010 στις 10:48 μ.μ.
Dinos-Art είπε...

"Τελευταίο θέλω" - τελευταία προσφορά στη ζωή που συνεχίζεται.

6 Ιανουαρίου 2010 στις 10:52 μ.μ.
ΕLΕΝΑ-ΒUTTEFLY είπε...

Θα συμφωνήσω μαζί σου Τόλη για τη στάχτη.. ότι καλύτερο..
γιατί μοιραία η τελευταία κατοικία κάποτε χάνει τη φροντίδα αυτών που συνεχίζουν να ζουν.. και καλώς κάνουν.. απλά είναι πάντα θλιβερή η εικόνα ενός απεριποίητου τάφου (είτε με μάρμαρο, είτε με χώμα που φυτρώνουν αγριόχορτα).Έτσι είναι προτιμότερο να σκορπίζεσαι εντέλει στη θάλασσα ή στον άνεμο..
Πολύ ωραίο ποίημα..

7 Ιανουαρίου 2010 στις 1:00 π.μ.
Poet είπε...

Είναι γεγονός, Νίκο, ότι ο Ντίνος θέλει περισσότερο φως στο σαλόνι μας (φυσικό και τεχνητό) για να φωτίζει, στις λογοτεχνικές αποδράσεις του, έναν καταχθόνιο Σκορπιό σαν κι εμένα που έλκει την καταγωγή του από τον Πλούτωνα. Το βλέπω κάπως δύσκολο όμως, δεδομένου ότι τα κουρτινάκια αυτά τα είχε φτιάξει η αγαπημένη μας Τάνια, που από χρόνια τώρα έχει επιστρέψει στο βασίλειο των ψυχών. Ανάλαφρα αυτά, βαριά η μνήμη.

Για τους πίνακες βέβαια κάτι μπορεί να γίνει. Θα υποβάλω το αίτημα αρμοδίως και ελπίζω να εισακουσθεί από τη γενική διευθύντρια του σπιτιού μας.

7 Ιανουαρίου 2010 στις 1:00 μ.μ.
Poet είπε...

Εγώ έχω μια κάπως διαφορετική επιθυμία, Έλενα. Η στάχτη μου να σκορπιστεί στις ρίζες μιας ελιάς που έσωσα από το μαχαίρι στην Άφυτο της Χαλκιδικής. Για να δροσίζεται κάτω από τα φυλλαράκια της και να 'χει παρέα τα ταπεινά του κόσμου. Τα χελιδόνια και τα σπουργιτάκια, τις σαύρες, τα ζουζούνια και τα χορταράκια.

Ίσως τότε να κερδίσει τη γαλήνη που δεν αξιώθηκε στη ζωή.

7 Ιανουαρίου 2010 στις 1:12 μ.μ.
το πετάλι είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
7 Ιανουαρίου 2010 στις 4:40 μ.μ.
το πετάλι είπε...

Τόλη και Ντίνο,
(σας έχει πιάσει το καλλιτεχνικό σας μου φαίνεται...)

όταν με το καλό αντικρίσω το χώρο
με τις οχτώ βιβλιοθήκες και τους πίνακες ζωγραφικής,
θα σας πω τη γνώμη μου
(σαν "ειδικός διακοσμητής" εσωτερικών χώρων!!!)

προς το παρόν
αφήστε τη διευθύντρια του σπιτιού να κάνει
τις αισθητικές παρεμβάσεις
(μάλλον είναι πιο ειδική)

7 Ιανουαρίου 2010 στις 4:41 μ.μ.
Τζούλια Φορτούνη είπε...

υπέροχο ποίημα...
συγκλονιστικά απλό...

την καλησπέρα μου στην παρέα!

7 Ιανουαρίου 2010 στις 5:24 μ.μ.
Poet είπε...

Συμφωνώ μαζί σου, Νίκο. Τώρα μάλιστα που γύρισε γεμάτος εντυπώσεις και ο υποδιευθυνής του σπιτιού από το ταξίδι του στο Παρίσι, εμένα το απλό μέλος δεν μου πέφτει λόγος. Ας τα βρουν οι υψηλά ιστάμενοι μεταξύ τους.

ΥΓ. Θα έλεγα πάντως ότι τα βιβλία δεν χρειάζονται και πολλή διακόσμηση. Είναι ομορφιά από μόνα τους.

7 Ιανουαρίου 2010 στις 6:46 μ.μ.
Poet είπε...

Στο συγκλονιστικά απλό αυτό ποίημα, Τζούλια μου, διαφαίνεται το αιώνιο δίπολο του έρωτα και του θανάτου. Ή του έρωτα που υπερβαίνει τον θάνατο. Όπως και στην τόσο ωραία εικόνα σου.

Είχα σκοπό να αναρτήσω ένα, νομίζω εξίσου ωραίο, καθαρά ερωτικό ποίημα τώρα αμέσως, θα το αφήσω όμως για αργότερα για να απολαύσουν οι αναγνώστες μας την εικόνα σου και το συναρπαστικό γυναικείο πρόσωπό της.

7 Ιανουαρίου 2010 στις 6:54 μ.μ.
Ανιρέτας Τόποι είπε...

Από τα ωραιότερα θέλω που έχω διαβάσει..

κι ας θέλω κι εγώ τη στάχτη.
να σκορπίσει όμως.

21 Ιουλίου 2010 στις 12:31 π.μ.
Poet είπε...

Βλέπω ότι προχώρησες στα έγκατα της ανθολογίας, Ανιρέτα μου, και χαίρομαι. Ξαναδιάβασα και τα παλιά σχόλια και πολύ το διασκέδασα. Τα διαμάντια λάμπουν και μετά από καιρό. Ίσως περισσότερο, όπως και οι στάχτες.

21 Ιουλίου 2010 στις 9:01 μ.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)