Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται

Ονειρεύεται ένα φτερούγισμα, την άνοιξη μέσα στον χειμώνα. Όπως βλέπετε, το ιστολόγιό μας έχει αλλάξει φορεσιά. Πάλι με μια ωραία, εντελώς πρόσφατη ζωγραφιά του Ντίνου Παπασπύρου κι ένα άλλο δικό μου ποίημα. Και με την επιμέλεια της Αγγελικούλας.

Καλή συνέχεια, φίλοι μου.

18 σχόλια:

ξωτικό είπε...

Ωωω !!καλορίζικο !!!
με τα αγαπημένα μου χρώματα !!
και ένα σοφό ποίημα....
και αγαπημένη μουσική

και να δηλώσω δημοσίως
πως και μόνο για τον
"ορυκτό ουρανό"
υποκλίνομαι και σιωπώ μεταννοούσα !!

55fm είπε...

Με συγκινείτε φίλοι μου!
Τι όμορφη φορεσιά!
Τι όμορφος προορισμός...αυτός του ονείρου!
Αυτά τα ψιλόλιγνα έλατα...
Πόσα όνειρα έχουν κρεμαστεί πάνω τους,για να τα στολίσουν!
Η Αγγελικούλα μας, τι διακριτική δύναμη!
Υγεία!Υγεία!Υγεία!
Εύχομαι...
Τίποτα άλλο!
Όλα τα άλλα τα έχουμε!
Φιλιά σε όλους!

logia είπε...

Να προσθέσω και τις δικές μου ευχές για την "ανακαίνιση"!!!
για το πράσινο της ελπίδας
για τον πίνακα του Ντίνου,
για τα όμορφα λόγια
για την οικεία και αγαπημένη μουσική

IZA είπε...

Διακρίνω μια ευχάριστη διάθεση και πολύ χαίρομαι γι' αυτό. Αν μπορείς να αισθάνεσαι την άνοιξη μέσα στο χειμώνα και να μπορείς να το μεταδίδεις και σε μας, είσαι σπουδαίος. `Εχεις βέβαια και σπουδαίους βοηθούς. (Το ποίημα, απ' τα αγαπημένα μου). Καληνύχτα.

Ανώνυμος είπε...

Χθες είχα μια κουβέντα για τις παρελθούσες και τις μετέπειτα ζωές και το ποίημα αυτό το εκλαμβάνω σαν επιβεβαίωση της πίστης μου.
Υπέροχος ο πίνακας.
Καλή συνέχεια και σε σένα Poet.

Y.Γ.Περνώ καθημερινά από εδώ, ασχέτως αν δεν αφήνω κάποιο σχόλιο.

Poet είπε...

Είναι εξαιρετικά σπάνιο να εμφανίζεται ένα ξωτικό με δήλωση μετανοίας. Και πολύ έντιμο βέβαια. Όπως και ευπρόσδεκτο.

Σε ευχαριστούμε για τις ευχές σου, πνεύμα αγαθό.

Poet είπε...

Άλλη μία διακριτική δύναμη και μόνιμη ευεργετική παρουσία, Ουρανία μου, είναι βέβαια η Τζούλια μας. Μάλιστα, αν προσέξεις, θα διακρίνεις το μωβ χρώμα της στη ζωγραφιά του Ντίνου.

Ευχαριστούμε, ευχαριστούμε, ευχαριστούμε, ουράνιο πλάσμα.

Poet είπε...

Σε ευχαριστούμε, Νέλλη μου, να είσαι καλά.

Να ξέρεις ότι στην άλλη χώρα όπου θα ξαναγεννηθούμε, εγώ οπωσδήποτε θα μάθω ένα μουσικό όργανο. Μεράκι το έχω.

Poet είπε...

Μπορεί να σου φανεί παράξενο, δεν είχα όμως καθόλου ευχάριστη διάθεση όταν έγραψα αυτά τα λόγια, ΙΖΑ μου. Απλώς δεν μου αρέσει να κλαψουρίζω. Προτιμώ να δίνω θάρρος στον εαυτό μου και ίσως στους άλλους.

Σε ευχαριστώ, καληνύχτα.

Poet είπε...

Μακάρι να είχα κι εγώ τη δική σου πίστη, Χρωματιστή μου. Είμαι όμως ένας απλός αγνωστικιστής. Γράφω γι' αυτά που ελπίζω και ονειρεύομαι χωρίς να είμαι καθόλου βέβαιος ότι κάποτε θα πραγματοποιηθούν. Μπορείς να την ονομάσεις και αισιοδοξία της απόγνωσης.

Σ' ευχαριστώ για την καλή σου διάθεση και θα ήθελα πολύ να είχα περισσότερο χρόνο για να επισκέπτομαι τακτικά όλα τα ωραία ιστολόγια των φίλων μου. Όχι στην επόμενη ζωή.

το πετάλι είπε...

εξαιρετικός ο Ντίνος και πάλι,
αλλά και το ποίημα
που συνοδεύει τον πίνακα
ένας ύμνος
του ονείρου
και της πρώτης αγάπης...

Poet είπε...

Η συνεργασία μου μου με τον Ντίνο, Νίκο μου, υπήρξε πάντοτε περισσότερο από αρμονική. Μάλιστα, ο Ντίνος έχει εμπνευστεί μια σειρά πίνακές του από ποιήματά μου. Θα έρθει και η σειρά τους στο ιστολόγιό του.

Η πρώτη αγάπη!! Η ουτοπία του παρελθόντος. Που αναπόφευκτα μας οδηγεί στην ουτοπία του μέλλοντος. Την ιδανική αγάπη. Ο άνθρωπος πάντα θα ονειρεύεται τον ουρανό. Την πατρίδα του.

ifigenia είπε...

Όμορφες εικόνες, και όμορφες σκέψεις. Όμορφες σαν "ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται".
Αυτός ο συνδιασμός της πρώτης αγάπης με το όνειρο...
Λοιπόν ναι, μάλλον οι πρώτες αγάπες μένουν για πάντα κάπου καταχωνιασμένες στον βαθύτερο εαυτό μας, και ξεχασμένες, μέχρι να ξυπνήσουν τα όνειρα που πέθαναν μαζί τους και δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ.
Ή ίσως όχι ποτέ, ίσως σε μια άλλη ζωή? ίσως...

Καλή συνέχεια.Είστε μια υπέροχη συντροφιά.

Poet είπε...

Καλωσόρισες, Ιφιγένεια, στο απολύτως ειρηνικό λιβάδι μας. Μπορείς να αισθάνεσαι ασφαλής. Σε έκτακτη γενική συνέλευση, αποφασίσαμε ότι δεν πρόκειται να σε θυσιάσουμε για να έχουν ούριο άνεμο τα όνειρά μας. Θα αρκεστούμε στο «ίσως».

Προς τιμήν σου, μάλιστα, παραθέτω μερικούς στίχους από το ποίημά μου «γενέθλια πόλη, 2» :

«τα όνειρα που μείναν όνειρα
κι έτσι διατήρησαν το άρωμα του ονείρου
στα μαγεμένα στενοσόκακα της μνήμης»

Υ.Γ. Όνειρο : αχ, να ήμουν κι εγώ 22 χρονώ !!

Margo είπε...

Τι όμορφο Χειμωνιάτικο τοπίο.. αν ήταν να ξαναγεννηθώ, μέσα σε κείνο το σπιτάκι θα θελα να ερχόμουν με μόνα εφόδια αγκαλιά κι αγάπη το ελάχιστο αυτονόητο(;)

Η Άνοιξη και η ζεστασιά δεν λείπουν ποτέ από το λιβάδι και την καλή παρέα, όλα μαζί μας κάνουν να μη σταματάμε να ονειρευόμαστε
Να είστε όλοι καλά και καλή συνέχεια!

Poet είπε...

Εγώ πάλι δεν θα είχα καμία αντίρρηση να ξαναγεννηθώ σ' ένα κάτασπρο σπιτάκι του Αιγαίου. Πάλι με αγκαλιά και αγάπη φυσικά. Αν βέβαια το ζωγράφιζε ο Ντίνος γιατί αλλιώς πώς θα το αναζητούσα;

Μargo μου, πολύτιμο μέρος αυτής της θαλπωρής είσαι εσύ. Είτε εδώ είτε στις ωραίες αναρτήσεις σου. Ας ονειρευτούμε όλοι μαζί λοιπόν. Κι ας βάλουμε ένα χεράκι να γίνουν τα όνειρα πραγματικότητα και για τους απόκληρους αυτού του κόσμου.

Καλό βράδυ.

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Ένα ταξίδι στ' όνειρο μέσα από το λιβάδι της ποίησης για να ξαναγεννηθούμε στην αγάπη, στην αλήθεια, να αντικρύσουμε το φως πίσω από την ομίχλη και
"γυμνή ν' ακούγεται
ακέραια η ψυχή"

Poet είπε...

Καλή σου μέρα, Ανδρέα μου.