Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009

Ασφαλής κατεύθυνση

Στη μνήμη των αδελφών μου
Ντίνου, Μίμη και Αλέκου

Κι επειδή τα οικονομικά μου πήγαιναν όλο και στο χειρότερο, άρχισα να γίνομαι εφευρετικός : κατέβαινα, λόγου χάρη, στο υπόγειο όπου βρισκόταν ένα παλιό χαλασμένο ρολόι, το έβαζα στην πιο κρίσιμη ώρα και περίμενα – κι ας είναι ευλογημένο τ’ όνομα του Θεού, ποτέ δεν έπεσα έξω, ύστερα, υπερήφανος, πήγαινα στο οινομαγειρείο, όπου ο ατμός απ’ τις κατσαρόλες με γέμιζε θρησκευτικές σκέψεις, συνωστιζόταν ο φτωχόκοσμος, μέθυσοι με ποδοπατημένα καπέλα, λόγια χιλιοειπωμένα σαν τις εποχές, ώσπου, τέλος, πιωμένος, έπαιρνα από πίσω κάποιον απ’ τους νεκρούς μου κι έτσι έβρισκα πάντα το σπίτι μου …

Τάσος Λειβαδίτης
από τη συλλογή Ο τυφλός με τον λύχνο, 1983

7 σχόλια:

Poet είπε...

Ελπίζω να μη με μαλώσετε πάλι, Λίνα και Ουρανία. Θα θυμηθώ μια φράση από το μυθιστόρημα του Στρατή Τσίρκα, Η χαμένη άνοιξη : «Υπάρχουν πιο ζωντανοί από τους νεκρούς μας»;

Και θα προσθέσω : «υπάρχουν καλύτεροι οδηγοί από τους νεκρούς μας;» Στο κάθε τι που κάνω είναι σαν να δίνω αναφορά στους γονείς μου, στους δασκάλους μου, σε όλους τους αγαπημένους μου που χάθηκαν.

Αγγελικούλα είπε...

Ας προσθέσω κι εγώ... του Γιάννη, του Χρυσόστομου, της Χαρίκλειας...

librarian είπε...

Οι νεκροί του καθενός ζωντανεύουν σε κάθε σκέψη με το άκουσμα των λέξεων αυτών. Για όλα έχουν δύναμη οι λέξεις.

Poet είπε...

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Πλατεία Δικαστηρίων κάτω από τον Άη Δημήτρη. Ας τους θυμηθούμε όλους σήμερα που γιορτάζει η πόλη μας την απελευθέρωσή της και τον πολιούχο άγιό της.

Δήμητρα και Δημήτρης είναι το πρώτο όνομα στη Θεσσαλονίκη. Χρόνια πολλά σε όλους.

Αγγελικούλα είπε...

Δημήτρη, Δήμητρα, χρόνια πολλά!

θωμαή είπε...

ο Τάσος Λειβαδίτης εκφράζει την αγάπη σαν φυλαχτό και ταπεινά προσεύχεται για αυτό, τα ποιήματα του δοκιμάστηκαν στους δρόμους και τα τραγούδια με μιά αλήθεια ζωντανή...

tolisnik είπε...

Καλησπέρα, Θωμαή. Η ποίηση είναι μια προσευχή. Και μια μουσική. Και μια αλήθεια.