Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009

Πλάσματα αϋπνίας

Από πού αναδύεστε
πρόσωπα, πρόσωπα, πρόσωπα,
πίσω ακριβώς από το φράγμα του ύπνου
όταν απλώνω τα χέρια να πιαστώ
στην κόχη ενός ουρανοξύστη
στο παραπέτο μιας γέφυρας
στο χείλος μια αβύσσου
με τον κίνδυνο στην καρδιά μου
το κενό κάτω απ’ τις φτέρνες μου.
Από πού αναδύεστε τόσες μάσκες
με κινηματογραφική διάταξη
στη σκοτεινή κρεβατοκάμαρα
όταν ο υπερβολικός κόπος της μέρας
των νεύρων η ένταση
ο πανικός της ψυχής
φυγαδεύουν τον ύπνο;

Πρόσωπα γνωστά και όμως άγνωστα
πού σας έχω γνωρίσει;
σε ποια εποχή συμβαδίσαμε σε πορείες;
δε θυμάμαι είτε δε βλέπω με την ίδια όραση
παλιά και καινούρια πρόσωπα, δάσος,
εωσφορικά, πονεμένα, αγγελικά, θεία
καταδικαστικές στυγνές γκριμάτσες
τρυφερά παιδικά χαμόγελα
πεθαμένα από σαράντα χρόνια
της αδελφής μου το φιλντισένιο προφίλ
του πατέρα το σκεπτικό πρόσωπο
γεμάτο πόθο να με αναγνωρίσει
της πρώτης μου δασκάλας το γυμνό κρανίο
που θέλει και τώρα να μου δείξει το σωστό δρόμο
πρόσωπα, πρόσωπα, πρόσωπα
με κοιτούν, με ερευνούν, με εξετάζουν
με ψηλαφίζουν τα δύσπιστα βλέμματά τους
γουρλωμένα τα μάτια τους αμφιβάλλουν
Εσύ; …
Ένα πρόσωπο σαρκάζει
άλλο κλαίει πικρά γιατί γέρασα
άλλο με φτύνει με αηδία
άλλο μ’ επιδοκιμάζει με μορφασμούς
άλλο καγχάζει δίχως ν’ ακούγεται
άλλο μου γνέφει να βιαστώ
κι όλα μ’ εκλιπαρούν
να μη στρίψω το διακόπτη
να μην ανάψω ένα σπίρτο
τα σκοτώνει ένα προς ένα
το φως.

Πούθ’ έρχεστε κάθε άυπνη νύχτα
πώς μπαίνετε πλήθος στην κάμαρά μου
δίχως τον παραμικρό θόρυβο
δίχως να τρίξει η πόρτα
πλάσματα που πεθαίνετε την αυγή;

Ρίτα Μπούμη-Παππά
από τη συλλογή Λαμπρό φθινόπωρο, 1961

8 σχόλια:

Dinos-Art είπε...

Και ποιος δεν κάνει αυτήν την αναδρομή ξαπλώνοντας αργά το βράδυ στο κρεβάτι, με τό'να χέρι ακουμπισμένο ανάστροφα στο μέτωπο και με το βλέμμα ν'ατενίζει μες το βαθύ σκοτάδι το βάθος του χρόνου.
Πολύ ωραίο ποίημα.
Καλό βράδυ σε όλους!

Poet είπε...

Αναδύονται από το βάθος του χρόνου τα φαντάσματα της νιότης μας, τα φαντάσματα εκείνων που αγαπήσαμε. Αυτά είναι που έχουν αλώσει για πάντα την ψυχή μας.

Καλό βράδυ, Ντίνο μου.

Αγγελικούλα είπε...

Και στον ύπνο και στον ξύπνιο, πολλές φορές φέρνω τα πρόσωπά τους στο μυαλό μου κι άλλες τόσες νομίζω πως μου μιλούν.

Όπως μου μίλησε και τούτο το ποίημα απόψε.

Καληνύχτα σε όλη την παρέα.

Poet είπε...

Πόσο δίκιο έχεις, Λίνα μου!

Καλό ξημέρωμα.

ΕLΕΝΑ-ΒUTTEFLY είπε...

"Πούθ’ έρχεστε κάθε άυπνη νύχτα
πώς μπαίνετε πλήθος στην κάμαρά μου
δίχως τον παραμικρό θόρυβο
δίχως να τρίξει η πόρτα
πλάσματα που πεθαίνετε την αυγή;"

Εμείς τα ζωντανεύουμε, εμείς τα σκοτώνουμε την αυγή..
κάποια από αυτά όμως μας συνοδεύουν και τη μέρα..
Άλλωστε ο θρίαμβος του θανάτου συντελείται με τον ερχομό της λήθης.
Γι' αυτό κάποια αγαπημένα πλάσματα ας τα κρατούμε στη μνήμη μας ώστε να παρατείνουμε την ύπαρξή τους..
Πολύ ωραίο ποίημα..
Καλημέρα Τόλη

Poet είπε...

Δεν ξεχνιέται η αγάπη, Έλενα. Κυκλοφορεί στο αίμα μας κι έχει γίνει ποιήματα, διηγήματα, μυθιστορήματα. Το παραμύθι της ζωής.

Θυμήσου τη Δευτέρα, 26 Οκτωβρίου, το βράδυ στις 9.00, να δεις στην TV 100 την εκπομπή, Ένα βιβλίο ένα ταξίδι, του Στέλιου Λουκά αφιερωμένη στη Θεσσαλονίκη. Μιλάμε για την πόλη μας και το πώς έχει περάσει αυτή η αγάπη στα βιβλία μας.

Εκτός από σπουδαίοι ποιητές, η Ρίτα Μπούμη και ο Νίκος Παππάς ήταν και αγαπημένοι φίλοι μου. Δυο υπέροχοι άνθρωποι, φλογισμένοι και τρυφεροί σαν παιδιά, ακόμη και σε μεγάλη ηλικία.

Yiannis είπε...

Παρα πολύ κοντά στην ανθρώπινη εμπειρία το ποίημα αυτό.Αληθινά πολύ κοντά μας.Να χαίρεσαι τους ευαίσθητους και τρυφερούς αυτούς φίλους σου ποιητές Τόλη.

Poet είπε...

Η Ρίτα Μπούμη και ο Νίκος Παππάς ανήκουν τώρα στη μνήμη, Γιάννη μου. Και η ποίησή τους σε όλους μας.

Καλό βράδυ.