Ένα μικρό κείμενο όμως ίσως δεν φτάνει. Να και η συνέχεια όπως ακριβώς την έχει η ποιήτρια στο βιβλίο της.
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ
ΤΟΥ ΕΝΩ ΑΡΧΙΖΑ ΝΑ ΑΚΟΥΩ ΕΝΑΝ
ΑΚΑΘΟΡΙΣΤΟ ΗΧΟ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ -
ΣΑΝ ΒΟΥΗΤΟ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΄Η ΚΥΜΑ
Ή ΒΡΟΧΗ - ΟΜΩΣ ΕΞΩ ΞΑΣΤΕΡΩΝΕ,
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΛΕΙΠΑΝ, Η ΘΑΛΑΣΣΑ
ΜΕΣΑ ΜΟΥ - ΣΚΕΦΤΗΚΑ - ΤΟ ΠΟΙ-
ΗΜΑ! ΤΟ ΕΒΓΑΛΑ ΛΟΙΠΟΝ ΠΡΟΣΕ-
ΧΤΙΚΑ, ΕΠΕΣΤΡΕΨΑ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ
ΣΤΟ ΘΕΟ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΚΑΝΕ, Ο ΗΧΟΣ
ΟΜΩΣ ΗΤΑΝ ΑΚΟΜΑ ΕΚΕΙ : «ΑΘΛΙΕ,
ΦΩΝΑΞΑ, ΤΙ ΜΕ ΠΕΡΙΦΡΟΝΕΙΣ; ΔΕΝ
ΕΧΕΙΣ ΙΔΕΑ ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ
ΣΟΥ, ΜΟΝΟ ΕΓΩ ΞΕΡΩ!»
(ακολουθούν ακατάληπτα ιερογλυφικά
επί οκτώ σειρές)
ΒΕΒΑΙΑ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΑ
ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ
ΚΡΥΒΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ
ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ ΟΠΩΣ ΟΤΑΝ ΖΗΤΑΣ ΕΝΑ
ΧΑΡΤΟΜΑΝΔΗΛΟ Ή ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΣΑΙ
ΑΠΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΖΩΓΡΑΦΙΣΤΟΣ.
Βασιλική Γεροκώστα
από το ποιητικό βιβλίο ΑΣΑΝΣΕΡ, 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Δειλά, δειλά... επανέρχομαι,
υπάρχει κάτι καλύτερο;
Τα κείμενα του βιβλίου αποτελούν μία ενότητα αλλά είμαι υποχρεωμένος να αναρτήσω τα κατά τη γνώμη μου καλύτερα και πιο χαρακτηριστικά. Υπομονή λοιπόν και για τα επόμενα.
Δημοσίευση σχολίου