Πολλή ομορφιά σ' έχει σκεπάσει,
Πολλή ομορφιά, πολλή κι ασάλευτη.
Με τι χέρια να σε κρατήσω,
Να μη ραγίσει και σχιστεί το αλάβαστρο,
Να μη γλιστρήσει και χαθεί μες απ' τα μάτια
Το ατόφιο σου κορμί σαν το χρυσόψαρο.
Δεν ξέρω τι να κάμω.
Να σε σκεπάσω μ' ένα πανί,
Μ' ένα σεντόνι να σε κρύψω;
Να σ' αγκαλιάσω ή να σε κλάψω;
Ψάχνω τα στήθη, ψάχνω τα μαλλιά,
Φιλώ τα χείλη σου να σε ξυπνήσω.
Είναι μια ερημία πάνω στα χείλη,
Είναι μια ερημία τρομαχτική.
Σαν όταν σκύβεις και φιλάς
Τα χείλη σου στον καθρέφτη
Και σε φοβίζει το ψυχρό κρυστάλλινο φιλί.
Γιώργος Θέμελης
από το συλλογή Το δίχτυ των ψυχών Ι, 1961
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
5 σχόλια:
Η χαμένη αγάπη είναι όπως ο θάνατος, πόνος, πίκρα, δάκρυα και ο χρόνος το φάρμακο.
Ομορφο ποιήμα, αμφίσημο.
καλημέρα
Πολύ σωστά, Αλέξη. Καλή σου μέρα.
Όμως, "Ο ζωντανός ο χωρισμός παρηγοριά δεν έχει..." λέει ένα τραγούδι.
Καλημέρα σε όλους.
καθρέφτης, και κρύσταλλο είναι δυο λέξεις που αγαπά ιδιαίτερα ο ποιητής... ίσως γιατί εχουν σχέση με το φως και την αντανάκλασή του που διαπερνά όλη την ποίησή του.
Το συγκεκριμένο έχει μελοποιηθεί, αλλά δεν το βρήκα. Όμως στην ίδια ποιητική συλλογή υπάρχει ένα άλλο ποίημα "το εγώ -το εσύ" που απόσπασμά του έχει μελοποιηθεί από τον Σταύρο Κουγιουμτζή και έχει γίνει λατρεμένο τραγούδι με τη φωνή του Γιώργου Νταλάρα. Το "μ΄έκοψαν με χώρισαν στα δυο" νομίζω είναι στο ίδιο κλίμα με το κρυστάλλινο φιλί...ας το απολαύσουμε...
Πάλι πάμε από το ποίημα στο τραγούδι κι απ' το τραγούδι στο ποίημα. Όμως η ποίηση έχει τη δική της μουσική. Ανεπαίσθητη και μακρινή μέσα στη νύχτα.
Ο συνθέτης αφαιρεί τη μουσική του ποιήματος και προσθέτει τη δική μου. Συχνά με θαυμάσια αποτελέσματα. Πλήν όμως έχει γεννηθεί πλέον κάτι άλλο.
Σ' ευχαριστούμε, Τζούλια.
Δημοσίευση σχολίου