Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2009
Ο υπηρέτης
Όχι, δεν είμαι εγώ καθώς νομίζεις
αυτός που κυβερνάει από τα βάθη
προκαθορίζοντας πορεία και στόχους
Ο άλλος είναι – ο αποκεκρυμένος
Εγώ – μα ποιος εγώ;- παγιδευμένος
«αιχμάλωτος μιας αποτρόπαιης μοίρας»
ο ποιητής Πι Δέλτα ή Γάμα Βήτα
ή Ορέστης Αλεξάκης τέλος πάντων
δεν είμαι παρά μόνον υπηρέτης
αγνώστου Αυθέντη που ποτέ δεν είδα
και που δεν έχω ακούσει τη φωνή του
γιατί τα μάτια μου είναι σφραγισμένα
τ’ αυτιά μου βουλωμένα και τα χέρια
δέσμια για να μπορούν να κάνουν μόνο
τις απολύτως αναγκαίες κινήσεις.
Μοίρα σκληρή – μα δεν παραπονιέμαι
Γιατί οι ενδείξεις συνεχώς πληθαίνουν
πως είναι κι ο Αυθέντης μου τυφλός
κωφός
βωβός
και με το στήθος άδειο …
Ορέστης Αλεξάκης
δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Πόρφυρας,
τεύχος 132, Ιούλιος – Σεπτέμβριος 2009
αυτός που κυβερνάει από τα βάθη
προκαθορίζοντας πορεία και στόχους
Ο άλλος είναι – ο αποκεκρυμένος
Εγώ – μα ποιος εγώ;- παγιδευμένος
«αιχμάλωτος μιας αποτρόπαιης μοίρας»
ο ποιητής Πι Δέλτα ή Γάμα Βήτα
ή Ορέστης Αλεξάκης τέλος πάντων
δεν είμαι παρά μόνον υπηρέτης
αγνώστου Αυθέντη που ποτέ δεν είδα
και που δεν έχω ακούσει τη φωνή του
γιατί τα μάτια μου είναι σφραγισμένα
τ’ αυτιά μου βουλωμένα και τα χέρια
δέσμια για να μπορούν να κάνουν μόνο
τις απολύτως αναγκαίες κινήσεις.
Μοίρα σκληρή – μα δεν παραπονιέμαι
Γιατί οι ενδείξεις συνεχώς πληθαίνουν
πως είναι κι ο Αυθέντης μου τυφλός
κωφός
βωβός
και με το στήθος άδειο …
Ορέστης Αλεξάκης
δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Πόρφυρας,
τεύχος 132, Ιούλιος – Σεπτέμβριος 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
7 σχόλια:
Είναι φανερό ότι εκτιμώ ιδιαίτερα και αγαπώ την ποίηση του Ορέστη Αλεξάκη. Μα και τον ίδιο.
Μετά το συγκλονιστικό αυτό ποίημα, σας συνιστώ θερμά να διαβάσετε και τα άλλα ποιήματά του που έχω αναρτήσει.
Το ποίημα του Ορέστη Αλεξάκη είναι πραγματικά συγκλονιστικό.
"Μοιρα σκληρή-μα δεν παραπονιέμαι"
Αυτός ο στίχος καρφώθηκε στη ψυχή μου.
Όταν είναι «και με το στήθος άδειο ...», τι νόημα έχει να παραπονεθείς;
Η ψυχή, Τόλη μου, η κάθε ψυχή δεν είναι γεμάτη με αυτά που έζησε ή θα ήθελε να ζήσει?
Φυσικά είναι. Ο Ορέστης όμως μιλάει για τον Αυθέντη. Ποιον να επικαλεστεί η ψυχή που σπαρταράει στο καμίνι όταν ο Αυθέντης είναι «τυφλός, κωφός, βωβός και με το στήθος άδειο»;
Για να μην αναφέρω τώρα εγώ τα εκατομμύρια παιδιά που βασανίζονται και πεθαίνουν με την κοιλιά πρησμένη από την πείνα και χωρίς κουβέντα για την περί ψυχής πολυτέλεια.
Θυμήθηκα τώρα, Ανδρέα, έναν παλιό αλλά πάντα επίκαιρο αφορισμό : H μοναδική δικαιολογία του θεού είναι ότι δεν υπάρχει.
πολυ όμορφο,
ένας πόνος βαθύς, που έχει μια λυρικότητα, υπαρξιακές και κοινωνικές αναφορές και στο βάθος σαφεις εικόνες της πόλης.
εξαιρετική επιλογή,
καλό βράδυ
Ευχαριστώ, Αλέξη.
Ο Ορέστης Αλεξάκης είναι ένας από τους άξιους εκπροσώπους της δεύτερης μεταπολεμικής ποιητικής γενιάς. Ο υπαρξιακός προβληματισμός είναι το καθοριστικό στοιχείο στην ποίησή του.
Καλή σου νύχτα.
Δημοσίευση σχολίου