Όπως σημείωσα και κατά την αρχική δημοσίευση του ποιήματος την 1η Ιουλίου του 2008:
«Ποίημα γραμμένο, με εκπληκτική ωριμότητα, σε ηλικία 18 ετών από τον αδελφικό φίλο των εφηβικών μου χρόνων. Ο Πόλης Πετρόπουλος είχε πάρει τότε το πρώτο βραβείο της ποίησης στο Anatolia και το ποίημά του, κατά τη γνώμη μου, έχει θέση σε οποιαδήποτε ανθολογία, τώρα και πάντα. Ο Πόλης επέλεξε να ακολουθήσει άλλο δρόμο στη ζωή του. Ένα από τα μεγάλα ταλέντα που αστράφτουν κάποια στιγμή και χάνονται».
Το ποίημα αυτό για μένα θα διανυκτερεύει πάντοτε.
Αναρτήσεις
18 σχόλια:
πώς είναι δυνατόν
αυτό το συμπαγές ποίημα
το τόσο μεστό
να έχει γραφτεί από έναν έφηβο
18 χρονών;
Είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να μη γράφει πια; Όταν κάποιος βρίσκει τον τρόπο να εκφραστεί και τον χάσει, η ζωή του τι θα είναι μετά; Συγνώμη αν ξέφυγα αλλά θα θελα τη γνώμη σου Τόλη μου σε αυτό..
Καλό απόγευμα εύχομαι.
αυτή την ακαθόριστη αίσθηση της ύπαρξής μας που "μετεωρίζεται με δέος" και τελικά ισορροπεί την σχηματοποιεί τόσο αριστοτεχνικά ο Πόλης Πετρόπουλος, που αν δεν μας έλεγες την αλήθεια Τόλη θα νόμιζα ότι είναι απόσταγμα ωριμότητας μετά από μια μεγάλη ποιητική θητεία...
Όσο για το ταλέντο του, εγώ έχω άλλη άποψη...τίποτα δε χάνεται...απλώς αλλάζει μορφές...
κι αν κάποιος άνθρωπος αποφασίσει να μη γράφει πια η ψυχή του ίσως βρίσκει άλλους δρόμους να εκφράζεται...
Αντί για άλλη απάντηση, Νίκο, Margo και Τζούλια, θα παραθέσω ένα κατ' ανάγκην εκτεταμένο απόσπασμα από το διήγημά μου, Το τραμ και το τραμάκι, που περιλαμβάνεται στη συλλογή Νόστος, 2000. Μιλάει για την παρέα των τεσσάρων που γύριζαν σπίτι από το Anatolia με το τραμ και το τραμάκι κι εκεί τα συζητούσαν όλα (σχετικό και το ποίημα που έχει αναρτηθεί στον Πλοηγό). Ο Πολύβιος είναι ο Πόλης και ο Φόρος εγώ.
«Ναι, ο Πολύβιος ήταν φίλος πραγματικός, ο επιστήθιος φίλος του. Αυτοί οι τόσο διαφορετικοί που προέρχονταν από διαλυμένες οικογένειες, μαζί τα είχαν κάνει όλα. Σμπόμπες κα μπάλα και χαρτιά, συνωμοσίες στην τάξη, εκδρομές και πάρτι και ξενύχτια. Θυμούς, φωνές και γέλια μέχρι δακρύων. Μαζί είχαν ανακαλύψει τον Καζαντζάκη και τον Σεφέρη (ο Φόρος είχε αντιγράψει την Άρνηση σε μια σελίδα του μοναδικού βιβλίου που κουβαλούσε στο σχολείο), μαζί τον Γουώλτ Γουίτμαν και τους Τροπικούς του Χένρι Μίλλερ, μαζί και τη γενιά των μπητ και πρώτο και καλύτερο τον Τζακ Κέρουακ και το ευαγγέλιό τους, Στο δρόμο. Κι αργότερα μαζί γνώρισαν τον οργισμένο Τζίμι Πόρτερ του Όσμπορν, τον Μύθο του Σισύφου και τον Επαναστατημένο Άνθρωπο του Αλμπέρ Καμύ, και την αλήθεια που δεν έχει μονοπάτι στα Ημερολόγια του Κρισναμούρτι.
Ο Πολύβιος ήταν πρόεδρος του ομίλου νεοελληνικής λογοτεχνίας με σύμβουλο τον Χρήστο Φράγκο, ο Φόρος ήταν πρόεδρος του φιλοσοφικού ομίλου με σύμβουλο τον Γεωργοπαπαδάκο. Ο Πολύβιος ήταν πάντοτε ενημερωμένος από ένα συγγενή του βιβλιοπώλη που του δάνειζε όλες τις τελευταίες εκδόσεις. Αυτός ήταν που του σύστησε και το βιβλίο του Ξεφλούδα, Εσύ, ο Κύριος Χ κι ένας Μικρός Πρίγκηπας. Μια μέρα ήρθε συγκινημένος για το Συρόπουλος του είχε κάνει μεγάλη έκπτωση και μπόρεσε να αγοράσει την Οδύσσεια του Καζαντζάκη. Ένα όνειρό τους ήταν μαζί να γίνουν καθηγητές σε αμερικανικό πανεπιστήμιο κι εκεί να ζήσουν, να γράψουν το μεγάλο μυθιστόρημα, να ταξιδέψουν και να ερωτευτούν.
Όμως ο Πολύβιος ήταν ταυτόχρονα πολύ προσγειωμένος. Οι περισσότεροι συγγραφείς, έλεγε, είναι γιοι γαιοκτημόνων και βιομηχάνων με λυμένο το οικονομικό τους πρόβλημα. Κι έχουν την πολυτέλεια να κάνουν το κέφι τους, να ομφαλοσκοπούν και να κυνηγάνε ανεμόμυλους. Η λογοτεχνία είναι ένας αντικατοπτρισμός για να ξεγελάσουν τους ικανούς και να τους απομακρύνουν από τον πραγματικό κόσμο της παραγωγής και της εξουσίας. Ή γράφεις για τη ζωή ή τη ζεις, τον προκαλούσε. Αποφάσισε. Μην μου πεις, και τα δύο, πρόσθετε και γελούσε. Και μην αφήσεις να σε κατασπαράξουν σ’ αυτή την επαρχία των διεφθαρμένων. Για ποιους θα γράψεις; Και πώς θα γράψεις αν δεν ταξιδέψεις; Πάμε να φύγουμε, πάμε ν’ ανακαλύψουμε έναν καινούριο κόσμο. Κι αν γράψουμε, να γράψουμε σε μια παγκόσμια γλώσσα.
…….
Έτσι λοιπόν έφτασε ο καιρός να αποφοιτήσουν και πήρε ο Πολύβιος το πρώτο βραβείο στην ποίηση και πήρε ο Φόρος το πρώτο βραβείο στη πεζογραφία. …..
(ακολουθούν πολλά και διάφορα και φτάνουμε στη σημερινή εποχή)
Κάθεται λοιπόν ο Κουνουπίδας, ασφαλιστικός σύμβουλος και σύμβουλος επενδύσεων στη Νέα Υόρκη, κάθεται ο Χοντρός που δημιούργησε και διευθύνει δυο-τρεις εταιρίες στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, κάθεται ο Πολύβιος που διευθύνει άλλες τόσες επιχειρήσεις στον κέντρο της Αθήνας. Κάθεται και ο Φόρος που διευθύνει τα λουλούδια του και τα χαρτιά του στις παρυφές της πόλης. Ο καθένας προσπαθώντας να ξεγελάσει τη δική του μοναξιά. Και φέρνουν κάποιες στιγμές και οι τέσσερις στο νου τους την εποχή που είχαν εκείνο το τίποτα που ήταν τα πάντα. Σκέφτονται την παρέα και το τραμάκι στις γειτονιές που δεν υπάρχουν πια. Να ξεπροβάλλει πάμφωτο με το καμπανάκι του μέσα στη νύχτα ή την ομίχλη, μια μουσική πάνω στις ράγες, μια βεβαιότητα και μια ελπίδα, ένα ταξίδι ατέλειωτο. Το τελευταίο τραμ της εφηβείας τους και της ζωής τους».
Αν, μετά απ' αυτό, εξακολουθείτε να έχετε απορίες, εδώ είμαι εγώ.
Καμία απορία μια ελαφρά μελαγχολία μόνο..
Χαίρομαι όμως που εσύ διευθύνεις ακόμη τα λουλούδια και τα χαρτιά σου και γεμίζεις τις καρδιές μας ομορφιά..
Καλή σου νύχτα.
Ομορφιά ακριβά πληρωμένη, Margo μου. Με ταυτόχρονη βιοποριστική και δημιουργική εργασία και με σκληρό αγώνα. Δεν μπορούσα όμως να κάνω αλλιώς. Το διαπίστωσα όταν ήμουν εγκλωβισμένος στην Αγγλία, δεν μπορούσα να γράψω και έφτασα στο χείλος της αυτοκτονίας.
Δεν ξέρω πώς αισθάνεται τώρα ο Πόλης. Ζει στη Νέα Μάκρη εδώ και πολλά χρόνια και επικοινωνούμε κατά αραιά διαστήματα. Ξέρω όμως ότι δεν μπορεί να υπάρξει δικαίωση σε μια βρωμερή κοινωνία. Όλα όσα ονειρευόμασταν τότε διαψεύστηκαν με τον χειρότερο τρόπο. Και ο χώρος της λογοτεχνίας είναι ίσως ο πιο βρωμερός απ' όλους.
Με συγχωρείς αλλά δεν πρέπει να τρέφουμε ρομαντικές αυταπάτες.
Καλή σου νύχτα.
Πολύ ωραία η εικόνα σου, Τζούλια. Εμπνευσμένη. Πιστεύω ότι θα άρεσε και στον Πόλη.
Το ποίημα του φίλου σου του Πόλυ εμπνευσμένο. Σκέφτομαι όμως και απογοητεύομαι πως κάθε γενιά έρχεται όλο και με λιγότερες εμπνεύσεις. Ίσως με περισσότερα όνειρα αλλά χάνονται κι αυτά σε μια σκληρή και αδυσώπητη καθημερινότητα. Δεν ξέρω ποιός χώρος είναι πιο βρωμερός. Πιστεύω όμως ότι όσο περνά ο καιρός όλοι οι χώροι-ή οι άνθρωποι- γίνονται και πιό βρώμικοι.
Οι δικές μου εκτιμήσεις είναι κάπως διαφορετικές, Ανδρέα μου. Η νέα γενιά είναι ίσως η καλύτερη από κάθε άποψη στην ιστορία της χώρας. Υπάρχουν πολλά παιδιά με καλλιέργεια, με ταλέντο, με έμπνευση, φυσικά με όνειρα.
Μπαίνουν όμως κι αυτά με τη σειρά τους στη διαδικασία της εκπόρνευσης που επιβάλλει προς ίδιον όφελος η εξουσία. Και στον πνευματικό χώρο βέβαια. Τα όσα γίνονται στη λογοτεχνία είναι για γέλια και για κλάματα και το ξέρουν καλά όλοι οι άνθρωποι του χώρου, άσχετα αν παίζουν ευπειθώς το παιχνίδι τους.
Όσα από τα υπέροχα παιδιά της νέας γενιάς επιβιώσουν, δηλαδή όσα έχουν την ψυχική δύναμη να διατηρήσουν τη φλόγα και την αγνότητά τους μέσα στον βόθρο, θα κάνουν σπουδαία πράγματα. Ας ελπίσουμε να είναι όσο το δυνατόν περισσότερα.
Αυτό είμαι, Μια ευθεία που δονείται μεσ στο χώρο,
πολύ δυνατό, με την έννοια πως ένας στίχος με μια εικόνα εύκολα αναγνωρίσιμη, περιγράφει την πολυπλοκότητα της υπάρξης των αισθήματων της και της σχέσης της με το χώρο.
Πράγματι ωραίοι στίχοι, απο το μακρυνό παρελθόν.
καλησπέρα
Καλησπέρα POET και καλό φθινόπωρο. `Ηθελα να σου γράψω για το ποίημα, αλλά με απορρόφησε η μουσική που έχεις βάλει. ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ!!! Αν μπορείς πέρνα από το blog μου σου έχω γράψει κάτι.
Σχετική παλιά χαρακτηριστική γελοιογραφία του ΚΥΡ, που δεν μπορώ να τη ζωγραφίσω εδώ, αλλά θα την περιγράψω:
.15-19 χρόνων (δείχνει έναν κουκουλοφόρο και δίπλα το γνωστό σήμα Α των αναρχικών).
.20-30 χρόνων (δείχνει ένα νέο με τη σημαία του ΚΚΕ και δίπλα το σφυροδρέπανο)
.30-..........(δείχνει έναν καλοθρεμένο και δίπλα το σήμα της MERCEDES).
Ας ελπίσουμε ότι θα είναι όσο το δυνατόν μικρότερος ο αριθμός των σημερινών νέων που θα ενσωματωθούν στο Σύστημα.
Δεν έχω ψευδαισθήσεις. Το Σύστημα είναι βράχος.
Καλησπέρα, Αλέξη.
Χαίρομαι που σου άρεσε το ποίημα του Πόλη και που επισημαίνεις το ουσιώδες.
Όλα γίνονται κάποτε μακρινό παρελθόν. Και τα νιάτα μας δυστυχώς. Μένει όμως η φλόγα. Για να σβήσει μαζί μας.
Saludos amigo Polzic.
Thank you for your visit and favourable comments. Your blog is very interesting too.
Viva Argentina !
Καλησπέρα, ΙΖΑ. Χαίρομαι για την επάνοδό σου. Διάβασα την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ανάρτησή σου και σε ευχαριστώ θερμά.
Μεταβιβάζω το σχόλιό σου για τη μουσική στα καταπληκτικά κορίτσια του ιστολογίου.
Καλό φθινόπωρο.
Ε, πώς είναι δυνατόν να διαφωνεί ο ποιητής με τον ζωγράφο του;
Όμως, Ντίνο μου, θυμάσαι εκείνο το ποίημα για το κύμα που σιγά-σιγά τρώει τον βράχο;
To ποίημα υπέροχο!
Οι μνήμες συγκλονιστικές!
Η ατμόσφαιρα συγκινητική!
Η παρέα εξαιρετική!
Η εικόνα μαγική!
Η μουσική απολαυστική!
Η γειτονιά σου,Τόλη μου, γειτονιά των θαυμάτων...
Καλημέρα!
Ναι, αλλά κυρίως η παρέα, έτσι; Και τι δεν έχουμε εδώ, ζωγράφους, ποιητές, μουσικούς, δασκάλους, αρχιτέκτονες, οικολόγους, ξωτικά, μεταφραστές θαυμάτων, ιατρούς της ψυχής. Και, επιπλέον, βραζιλιάνες, αργεντίνους, κινέζους, Αθηναίους και Σαλονικιούς και νησιώτες, νότιους, βόρειους, απογόνους θαλασσινών και πειρατών. Κι ακόμη ένα δροσερό αεράκι, χρώματα μωβ και κόκκινα, κίτρινα, πορτοκαλί, και χίλια δυο αρώματα.
Και όλα αυτά τα μυστικά και θαύματα και άλλα τόσα κι εκείνα που ξέχασα, να τα γλυκαίνει ένα ηδονικό φθινόπωρο και να τα σκεπάζει το βαθύ γαλάζιο με την Ουρανία του.
Δημοσίευση σχολίου