Σε φτερωτό περιβολάκι θα σε ξαναβρώ
Αργότερα στο κύμα θα διασταλώ
όπως στα βάθη ενός φιλιού
Σιγά σιγά ξεκουμπωνόταν το νησί
απ' τις πορτοκαλιές του
Το αλλόφρον φως
δε μας επρόλαβε στον Πόρο
Έτρεχε ο άνεμος
σαν αλογάκι μες στο δειλινό
Έτρεχε ο χρόνος φοβερός
με μυστικό σκοπό
Γέλιο που σκούραινες το νερό
στην άκρη της θάλασσας
Πανσέ που μοσχοβόλαγες
κάτω στα πρωινά χόρτα
το 'ξερες πως ο θάνατος είναι ένα
τρίκοχο καπέλο
Κι η ζωή μαζεύει πάνω του σκόνη
Ζέφη Δαράκη
από τη συλλογή Κοιμήθηκα η αχάριστη, 1992
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
αχ! βρε Τόλη
νάξερες τι μου θυμίζεις τώρα!
E, πες το μας. Αν δεν ανήκει στα «ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα».
είναι μια αστεία ιστορία
που μου τη θύμισε ο τίτλος της πολύ αξιόλογης ποιητικής συλλογής της Ζέφης Δαράκη
"κοιμήθηκα η αχάριστη"
επειδή είναι αδύνατον να γραφεί σαν σχόλιο
θα στη διηγηθώ όταν με το καλό ξαναβρεθούμε...
Εντάξει, θα περιμένω. Θα συνεχίσω όμως με ένα ποίημα ακόμη της Ζέφης Δαράκη.
Δημοσίευση σχολίου