Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009

Η υπέροχη ατέλεια


Ζηλεύω τα αποδημητικά πουλιά που
ξαναβρίσκουν τη ρότα τους
-η μνήμη-

Ακόμη τις παλιές φωτογραφίες που
φυλάνε στις διπλωμένες άκρες τους τα
ψήγματα του κοσμικού χρόνου

Μα πιότερο ζηλεύω την
απουσία μνήμης που
μπόλιασε ο Κύριος σ' όλα τα
κύτταρα του κορμιού σου
στην κάθε καμπύλη της ανάσας σου

Να μη σκέφτεσαι
Να μη χορταίνεις
Να μη θυμάσαι...

Καταδικάζοντάς με στην αέναη
-πλην άπιαστη- μέθεξη
της ηδονής
δίχως παρελθόν δευτερολέπτων

Υμνώντας τη Δημιουργία για την
υπέροχη αυτή ατέλεια.

Τάσος Κουράκης
από τη συλλογή Η λίμνη Βικτορία, 1998

2 σχόλια:

Τζούλια Φορτούνη είπε...

η μνήμη και η λήθη...
και η λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσά τους
όταν η κάθε στιγμή ξαναγεννιέται
ο χρόνος σταματάει...
η μεγαλύτερη ατέλεια της δημιουργίας τελικά είναι αυτή η σχετικότητα του χρόνου

άλλοτε υπέροχη, άλλοτε βασανιστική...
...

τι άλλο καλύτερο να περιμένει κανείς από έναν πολιτικό από το να γράφει ποιήματα; Τόλη ευχαριστούμε που μας φώτισες αυτή την υπέροχη πλευρά του Τάσου Κουράκη

Poet είπε...

Βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή, Τζούλια. Πιστεύω ότι τα ποιήματα του Τάσου, που θα αναρτήσω τις επόμενες μέρες, θα σου αρέσουν ακόμη περισσότερο.

Ο Τάσος Κουράκης δεν είναι ένας συνηθισμένος πολιτικός. Αρχικά δημοτικός σύμβουλος και υπεύθυνος της Κίνησης Θεσσαλονίκη των Πολιτών και της Οικολογίας, ήταν και είναι στην πρώτη γραμμή των κοινωνικών αγώνων μαζί με τη γυναίκα του και τους τρεις γιους του. Με ενεργό συμμετοχή ταυτόχρονα στον πολιτιστικό τομέα.
Εκεί τον γνώρισα καλύτερα και τον εκτίμησα ιδιαίτερα.

Πάντως στην εικόνα σου δεν βλέπω καμία υπέροχη ατέλεια. Μάλλον μια οδυνηρή τελειότητα. Που μπορεί σε τελική ανάλυση να είναι το ίδιο.