Σάββατο 4 Ιουλίου 2009

Το κλειδί


Ένα ποίημα μπορεί να είναι
καμωμένο από λίγες ή πολλές λέξεις

Η αξία του βρίσκεται στο σχήμα του

Κλειδί που ψηλαφά τον πόνο
επαναφέροντας την ιστορία στην
πρώτη γραμμή των ενόρκων

Να ακυρώνει την απόφαση
της εξορίας σου
από την παιδική σου ηλικία

Τάσος Κουράκης
από τη συλλογή Λέξεις λάμνουν αεί θάλλουν, 2002

5 σχόλια:

Τζούλια Φορτούνη είπε...

τι να ψάχνουμε άραγε με όλες αυτές τις αρμαθιές των λέξεων στα χέρια μας;
ποιες κρύπτες μυστικές ξεκλειδώνουμε;
ποια αραχνιασμένα όνειρα;
και ποιο κλειδί θα ξεκλειδώσει το σκουριασμένο μπαούλο;
Ποιο είναι το "κλειδί που ψηλαφά τον πόνο
επαναφέροντας την ιστορία στην
πρώτη γραμμή των ενόρκων";

Τόλη η απάντηση βρισκεται σ΄ένα δικό σου αγαπημένο ποίημα:
"κρύβω μέσα μου ένα παιδί
απαρηγόρητο
που θάθελε να φτιάξει τη ζωή
στα μέτρα της καρδιάς του"

Αυτό τελικά ψάχνουμε απεγνωσμένα, με κλειδιά και αντικλείδια... για την επιστροφή στην πατρίδα, για την άρση αυτής της καταδικαστικής απόφασης που μας εξόρισε οριστικά από την παιδική μας ψυχή...

...
το ένα καλύτερο από το άλλο τα ποιήματα του Τάσου Κουράκη

55fm είπε...

H Τζούλια μας, τα είπε όλα!
Τόλη μου,υποκλίνομαι στον ποιητή και στο εξαιρετικό λιβάδι σου!
Καλό μεσημέρι!

Poet είπε...

Καλώς ορίσατε νέες εξόριστες από την παιδική ηλικία. Εγώ είμαι βετεράνος στην εξορία. Έχουν θολώσει πια τα μάτια μου να κοιτάζω τον ορίζοντα αυτών που υπήρξαν.

Θα διαφωνήσω σε ένα μόνο σημείο μαζί σου, Τζούλια μου. Όχι εξόριστοι από την παιδική μας ψυχή. Αυτή παραμένει πάντα ζωντανή, πάντα ακέραια, πάντα αδιαπραγμάτευτη. Πάντα η πατρίδα.

Ουρανία μου, χαίρομαι πολύ που γύρισες. Ελπίζω να λύθηκε το πρόβλημα του αγαπημένου σου προσώπου. Μέσα από τα δικά σου μάτια, τον αγαπήσαμε κι εμείς.

ΥΑΚΙΝΘΗ είπε...

Η ποίηση του Τάσου Κουράκη ξεκλειδώνει στ΄αλήθεια την ψυχή .
Κι ας πονάει κάθε που ανοίγει αυτή η πόρτα .
Τάσος Κουράκης. Λέξεις που 'αεί θάλλουν'
Άξιος για όλη την παρουσία του .Σ΄ευχαριστώ POET που κοινωνώ αυτής της ποίησης .

Σου στέλνω ξανά του Παρνασσού νερό και μέντα καλησπέρα .
Το ίδιο και στους ωραίους συντρόφους στο υπέροχο λιβάδι.

Poet είπε...

Σε ευχαριστώ θερμά, Υακίνθη. Και πάλι για το ποίημά σου στην Πάροδο.

Όλα περνάνε μέσα από τον πόνο στη ζωή. Και η ομορφιά. Και, βέβαια, η ποίηση. Όσο κι αν θα θέλαμε να ήταν αλλιώς, ο πόνος είναι που διεγείρει την ευγένεια της ψυχής και γεννάει την τέχνη.

Χαίρομαι που αρέσει και σε σένα η ποίηση του Τάσου.

Καλό βράδυ.