Του τέλους

που είναι η αρχή. Από το Έρημο νησί στην άκρη του κόσμου, αφιερώνεται στο άλλο μισό του ουρανού. Στα κορίτσια που «φυλάγουν Θερμοπύλες των αμόλυντων υδάτων» κάπου στο Αιγαίο. Στη Λίνα της Άνδρου, στη Τζούλια της Δονούσας, στη Margo της Μυκόνου, στην ΙΖΑ της Σάμου, στην Αριάδνη της Σκοπέλου. Στη Λίλιαν, τη Μαρία και την Όλγα που αγνοείται η αιγαιοπελαγίτικη τύχη τους. Και, βέβαια, στην Ουρανία (κατά κόσμον Όλγα του Χαρταετού) που φρουρεί απρόθυμα τις πύλες της πρωτεύουσας. Στις προφυλακές του ονείρου, σε όλα τα ξωτικά με όνομα, με ψευδώνυμο, με φυσική ενδυμασία ή παραλλαγή, τα ξεχασμένα και τ’ αξέχαστα.

Και σου 'πα μην περάσεις κάτω απ' τη σκαλωσιά θα
περιχυθείς φως
και άντε μετά να ξεπλύνω τα ανεξίτηλα χρώματα της
οικοδομής του έρωτα
ποιος ξέρει πόσους πρέπει να ρωτήσω για το
πώς ξελεκιάζει το φως

Αλλά εσύ εκεί να παίζεις τα
κουβαδάκια σου με την άμμο του
περασμένου καλοκαιριού και να
ματώνεις με τα αγκάθια των αχινών που
φύλαγαν Θερμοπύλες των αμόλυντων υδάτων

Και τώρα τι;
να σε μαλώσω να σε ντύσω με δεύτερα; Δεν
έχω
να μείνεις έτσι γυμνούλι να σκληραίνεις στις αταξίες σου

Κι ύστερα να
πάρω λίγο φως απ’ τα απόβλητα να
λούσω τουλάχιστον τα
μαλλάκια σου να σε
συμμαζέψω έστω
όπως όπως
μήπως και πάψεις να τουρτουρίζεις

Κι αν περισσέψει θα τρίψω τα χέρια μου

Χειμώνας κρυώνω

Κι όταν δεν έχω τι να γράψω
ταϊζω τα λαίμαργα κύτταρά μου με
λήθη που περίσσεψε απ’ τα υγρά σεντόνια
και τα λευκά μελανοδοχεία

Κι η μνήμη μου πιο βαριά κι απ’ αυτό που έζησα.
Ανατοκίζεται χρόνο το χρόνο.

Τάσος Κουράκης
από τη συλλογή Ιερωτικόν, 2009
ενότητα Του τέλους