Χρόνια παλεύω να μάθω πού επιστρέφει τελικά η ανάταση της ψυχής που ο καθένας νιώθει στα ορόσημα της ζωής του, σαν όπως έχοντας ώρες και μέρες πεζοπορήσει και ξαφνικά βρίσκεται στην κορφή ενός όρους, λουσμένος στο διάφανο φως, να αγναντεύει με χίλια μάτια το ατέλειωτο ορίζοντα του κόσμου.
Πού κατατίθεται η κραυγή της ψυχής του, όταν μόλις έχει τελειώσει ένα έργο ζωής και κάθεται σιωπηλά στην αχλή μιας ηδονής, μοναδικής για το είναι του;
Ποιος άλλος είναι ο αποδέκτης μια εξαίσιας ερωτικής πανδαισίας, ολόσωμης και ολόψυχης σύντηξης στα αλώνια των ονείρων, πέρα από τους φυσικούς της εταίρους;
……………..
Είναι η ομορφιά που γεννιέται από τις πράξεις, διαχέεται, διαστέλλεται και αγγίζει τα πρόσωπα, αλλά δεν επιστρέφει σ’ αυτά. Τα ραντίζει με το άχραντο μυστήριό της και φεύγει. Προκύπτει από την ύλη, από τα πρόσωπα αλλά δεν πεθαίνει μαζί τους, δε φυλακίζεται ανάμεσά τους. Τα γαληνεύει και τα χαιρετάει στη στιγμή. Εξακοντίζεται στο στερέωμα, στην αέναη συνάθροιση αισθητών και ανεπαίσθητων δονήσεων όλων των ανθρώπων από γέννησης του κόσμου, σε ένα απόλυτο και αιώνιο φως.
Έτσι που αν τύχει και βρεθείς μια ξάστερη νύχτα με όλα τα φώτα της ψυχής σου ανοιχτά, θα μπορέσεις να αφουγκραστείς και τις δικές σου χορδές, τις δικές σου φωτεινές διαδρομές να πάλλονται σ’ αυτή την ουράνια συμφωνία. Άκου …
Τάσος Κουράκης
από τη συλλογή Λέξεις λάμνουν αεί θάλλουν, 2002
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
"Έτσι που αν τύχει και βρεθείς μια ξάστερη νύχτα με όλα τα φώτα της ψυχής σου ανοιχτά, θα μπορέσεις να αφουγκραστείς και τις δικές σου χορδές, τις δικές σου φωτεινές διαδρομές να πάλλονται σ’ αυτή την ουράνια συμφωνία. Άκου …"
εξαιρετικό κείμενο
"ουράνιο"...
Κι εμένα μου άρεσε πολύ, Νίκο. Δυστυχώς είμαι υποχρεωμένος να περικόπτω τα εκτενή κείμενα, όσο ωραία και να είναι.
Η περιήγηση του ουρανού του Τάσου Κουράκη όμως θα συνεχιστεί.
Δημοσίευση σχολίου