Το πρόσωπο σε επτά και μία πράξεις (απόσπασμα)

… έτσι λαχτάρησα τον άνθρωπο, όχι σαν αυγό με κέλυφος – τσακ όταν σπάει ραγίζοντας σε σαράντα κομμάτια – αλλά ανθό, με επάλληλες ανθοφόρες Άνοιξες και καλοκαίρια, με το κύμα να σπάει με πολλά πρόσωπα σαν λευκό σάλιο στην ακροθαλασσιά και να κάνει τόσα σχέδια και γιρλάντες που να λες δεν το ‘χω ξαναδεί ! Όπως όταν βλέπεις έναν ηθοποιό στο δρόμο να κουβαλάει νάιλον σακούλες, αυτός ο εραστής της χθεσινής σου συντροφιάς ή ο αντάρτης του εφηβικού σου σινεμά «Κρόνος», και πάλι να λες δεν μπορεί ! Ποιο απ’ όλα τα πρόσωπα να δεχτείς; Κανένα και όλα. Κι η ματιά σου πιο συγκαταβατική και πιο γαλήνια, πιο άνεμος που διασχίζει το πρόσωπο και φθάνει στον πυρήνα, στο κουκούτσι με τα χίλια πρόσωπα και τότε λες δεν είναι αυτό που βλέπω. Είναι πιο πολύ αυτό που αισθάνομαι κι ακόμα πιο πολύ αυτό που μπορεί να γίνει και δεν γίνεται. Βλέπω την φιγούρα του σε θέατρο σκιών, παραμερίζω το παραβάν και αρχίζω την παράσταση.

Τάσος Κουράκης
από τη συλλογή Λέξεις λάμνουν αεί θάλλουν, 2002