Πήλιο '87

Σβήνουν τα τελευταία λιθόστρωτα.
Πέτρες στρογγυλευμένες, αιώνες στην τριβή,
σκληρό το μέταλλο στη οπλή του αλόγου
και πώς χάνονται τα ίχνη που αφήσαμε κάποτε
αργά, μέρα τη μέρα, μέσα στο χώμα και το νερό.

Έτσι σκυφτή μονολογούσες
τη νύχτα εκείνη που σηκώθηκε αέρας
κι όλοι είχαν τρομάξει
πως θα ρήμαζε τα σπίτι, τις σοδειές
και πως θα τσάκιζε τα δέντρα στην πλατεία.
Λίγο πριν φύγεις το ’87.

Από τότε πολλές καταιγίδες
μέτρησαν την αντοχή μας
μα ακόμη βλέπω τον μεγάλο πλάτανο
άλλοτε ν’ αγκαλιάζει
κι άλλοτε γυμνός να σπαράζει τα λόγια σου.

Ξάνθος Μαϊντάς
από τη συλλογή Οι δρόμοι της Φαϋττού, 2009