Φίλοι μου του διαδικτύου,
Συμπληρώθηκαν ήδη δεκατρία χρόνια από τον Ιούνιο του 2008, όταν με τη Λίνα Παπαδοπούλου αποφασίσαμε να ανοιχτούμε στο πέλαγος των Ελλήνων ποιητών του 20ου (και του 21ου !!) αιώνα. Με προσωπικές θεματικές ανθολογίες. Με ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη, για την κοινωνία και την επανάσταση, για το όνειρο και την ουτοπία, για τον χρόνο και τη μνήμη, για τη μοναξιά, για το ίδιο το ποιητικό φαινόμενο, για όλα τα αιώνια θέματα της λογοτεχνίας.
Στο διάστημα αυτό, διάβασα αναρίθμητες ποιητικές συλλογές, ξεφύλλισα εκατοντάδες τεύχη λογοτεχνικών περιοδικών, ανέτρεξα σε μερικές δεκάδες ανθολογίες από τη βιβλιοθήκη μου και προμηθεύτηκα άλλες, για να θυμηθώ τα αγαπημένα μου ποιήματα, να ανακαλύψω άλλα και έτσι να μοιραστώ μαζί σας αυτόν τον αμύθητο πλούτο της ψυχής.
Εκτός από τις θεματικές ανθολογίες, σκοπός μας ήταν να παρουσιάσουμε ξεχωριστά σημαντικούς ποιητές, ιδίως εκείνους που είναι λιγότερο γνωστοί έξω από τον στενό ποιητικό κύκλο. Επίσης, να σας γνωρίσουμε αξιόλογους νέους ποιητές, την ελπίδα και το μέλλον. Αυτό έχει ήδη γίνει για αρκετούς ποιητές και θα συνεχιστεί με ειδικά αφιερώματα σε πολλούς άλλους. Με τον τρόπο αυτό, συνεχίζουμε με τη δική μας οπτική τις άλλες αξιόλογες προσπάθειες ανθολόγησης που έχουν γίνει στο διαδίκτυο.
Το ιστολόγιο φέρει ένα δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα, υπήρξε όμως, έως πριν έξι χρόνια περίπου, αποτέλεσμα ομαδικής εργασίας. Συνεχίζω μόνος μου από τότε. Τα ποιήματα συνοδεύονται, σχεδόν πάντα πλέον, από πίνακες ζωγραφικής, εικόνες, σχέδια ή φωτογραφίες. Το ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου στη στήλη «Το ποίημα που διανυκτερεύει», όπως και το δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα της ανθολογίας, εκφράζουν τον αγωνιζόμενο άνθρωπο και το πνεύμα του ιστολογίου. Δραστικό αντίδοτο, ελπίζω, στη μοναξιά που ενεδρεύει μέσα μας.
Μερικούς μήνες μετά την αρχή αυτής της προσπάθειας, είχαμε τη χαρά να γίνει βασική συνεργάτιδά μας η πολύτιμη Τζούλια Φορτούνη. Η Τζούλια ανέλαβε να επιλέγει πίνακες και συνθέτει εικόνες για τα ποιήματα της ανθολογίας - μια πρωτότυπη δημιουργική εργασία. Τη Τζούλια διαδέχτηκε στον τομέα αυτό μια άλλη φίλη από την Αθήνα, η Γιάννα Αγγελοπούλου. Εδώ και έξι χρόνια περίπου, την εργασία αυτή έχω αναλάβει εγώ προσωπικά.
Βασικός συνεργάτης του ιστολογίου υπήρξε και ένας παλιός μου φίλος, ο ζωγράφος και λογοτέχνης Ντίνος Παπασπύρου. Κατά διαστήματα είχαμε τη βοήθεια και άλλων φίλων της ποίησης.
Μετά λοιπόν περισσότερους από 500 ποιητές με περισσότερα από 5.000 ποιήματα σε 14 θεματικές ενότητες, έχω πια συνειδητοποιήσει ότι το έργο αυτό δεν πρόκειται να τελειώσει. Δεν θα τελειώσει ποτέ γιατί η ποίηση δεν τελειώνει ποτέ. Δεν έχουν ακόμα ανθολογηθεί πολλοί σημαντικοί ποιητές και η ανθολόγηση άλλων δεν είναι πλήρης. Και το κυριότερο, παρά την παραδοσιακή μικροψυχία και μεμψιμοιρία στον τόπο μας, η ελληνική ποίηση γνωρίζει στις μέρες μας μια πρωτοφανή άνθιση.Οι παλιότεροι ποιητές δημοσιεύουν το έργο της ωριμότητάς τους ενώ εμφανίζονται συνεχώς αξιόλογοι νέοι ποιητές. Μέσα στην κοπριά φυτρώνουν εξαίσια λουλούδια.
Η έρευνα λοιπόν θα συνεχιστεί, παρά τη γενικότερη σοβαρή μείωση στην κίνηση των ιστολογίων, και θα προστεθούν στις ανθολογίες πολλοί ποιητές και πολύ περισσότερα ποιήματα. Με μοναδικό κριτήριο την ποιότητα. Πρόκειται ασφαλώς για μια φιλόδοξη προσπάθεια, ιδίως αν ληφθούν υπόψη οι τεχνικοί περιορισμοί ενός απλού ιστολογίου αλλά και ο περιορισμένος χρόνος που εγώ διαθέτω. Και κάτι ακόμα, νομίζω ιδιαίτερα σημαντικό. Η αγάπη όλων μας για την ποίηση δημιουργεί φιλικούς δεσμούς με ξεχωριστούς ανθρώπους που, πιθανότατα, δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουμε από κοντά. Παράδειγμα η συνεργασία μου με τα άλλα μέλη της παρέας που υπήρξε σχεδόν αποκλειστικά ηλεκτρονική και τηλεφωνική. Και οι πολλοί κάτοχοι άλλων ιστολογίων που έχουν γίνει τακτικοί αναγνώστες μας. Νομίζω ότι αυτή είναι μια άριστη συστατική επιστολή για τη λειτουργία του διαδικτύου.
Ευχαριστώ θερμά τη Τζούλια, τη Λίνα, τη Γιάννα και τον Ντίνο, σας ευχαριστώ όλους.
Τόλης Νικηφόρου
Αναρτήσεις
40 σχόλια:
Μα, αν είχε δρόμο, τότε θα μπορούσαν να πάνε όλοι!
Ο καθένας μόνος του μπορεί να χαράξει τον δικό του δρόμο προς την κορυφή.
Καλημέρα σας.
Δεν υπάρχει δρόμος, Λίνα μου, συλλογικός ή ατομικός. Και είναι φυσικό να μην υπάρχει αφού ούτε κορυφή υπάρχει. Ο καθένας τραβάει στην ανηφόρα του μέχρι να πέσει η νύχτα. End of story.
Αν όμως δεν υπήρχαν οι ρομαντικοί όπως ο Τάσος, θα σάπιζαν όλοι βολεμένοι στα πεδινά. Καλύτερα η αιώνια ανάβαση, έστω και χωρίς ελπίδα.
και να που ξεκλέβω λίγη ώρα απ' τις αμμουδιές!
κι εγω για την κορυφη εβαλα πλώρη,
αλλά το δρομο το σκαβουμε με τα χερια μας ...
ολα θα γινουν...
καλο καλοκαιρι Ποιητη!
ελπίζω να τα ξαναπούμε!
όμορφος ο στίχος του Τάσου Κουράκη...
είναι αλήθεια πως η αριστερά ήταν πάντα αυτό...ένας δρόμος για την κορυφή, σχεδόν ουτοπικός...
Καλό σου μεσημέρι poet...
Το ξωτικό στην αμμουδιά!!! Τυχεροί παραθεριστές.
Και βέβαια θα τα ξαναπούμε. Διότι, συν τοις άλλοις, πουθενά δεν αναφέρεται πώς περνάνε τα ξωτικά τις διακοπές τους. Ούτε στα επιστημονικά συγγράμματα, ούτε καν στα παραμύθια. Και πρέπει να ενημερώσεις την πονεμένη ανθρωπότητα αφού, όπως μου φαίνεται, είσαι η μόνη μας ελπίδα για την κορυφή.
Eδώ, η ουτοπία οργανώνεται...
Η ανάβαση σε χωμάτινο δρόμο πάντα με γοήτευε, με παρέα ή μόνη.
Όπως και οι εντούρο μοτοσικλέτες, για χώμα που δεν κολλάνε στις λάσπες!
Ονειροπόλα,βουνίσια και φοβική με τις κορυφές καθότι την υψοφοβία μου τη διαθέτω,ανεβαίνω το χωμάτινο δρόμο μου, με στόχο τη διαδρομή και όχι την κορυφή!
Καλό απόγευμα!
Μια ζωή, η ζωή τραβά την ανηφόρα με ή χωρίς σημαίες, με ή χωρίς ταμπούρλa. Σημασία η επιβίωση, κάθε μέρα κέρδος.
Κουνώ μαντήλι σε όλους στις νησιώτικες και μη αμμουδιές, από παραλία κέντρο Θεσσαλονίκης.
Χάρμα να βλέπεις άδεια πόλη και να την περπατάς παρά τη ζέστη. Κοντοπαντέλονο, λευκο-ριχτή-πουκαμίσα, τζόκεϊ. Γουστάρω τουρίστας στη γενέθλια πόλη.
Δυο εβδομάδες πριν εκτός, στο σπίτι στην Παραλία Διονυσίου Χαλκιδικής,βρωμισμένη από τους χειμάρρους. Άχρηστοι άνθρωποι, τριάντα χρόνια η ίδια κολώνια. Μόνο να σου τα αρπάζουν. Τους βρήκαμε με κάρα και τώρα Mercedes και τζιπάκια. Τιμωρία τους, άδεια μαγαζιά, ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα. Έχει ο καιρός γυρίσματα.
Να περνάτε όλοι καλά.
«Είμαστε ρεαλιστές, ζητάμε το αδύνατο». Μάλλον δεν πρόφτασες αυτό σύνθημα, Πανδώρα.
Ανήκω κι εγώ σ' εκείνους που πίστεψαν και είδαν τα πάντα να προδίδονται, τα πάντα να διαψεύδονται. Όμως αυτό που ονομάζει ουτοπία ο καθημερινός τριγύρω θάνατος είναι η αυριανή πραγματικότητα. Είναι εγώ, είναι εμείς, οι λίγοι, οι ρομαντικοί, είναι ο κόσμος όλος και είναι αδιαπραγμάτευτο. Όσα χρόνια και να χρειαστούν, όσες γενιές και να χρειαστούν.
Καλό σου απόγευμα.
Δεν πρόλαβα να απαντήσω και να που κατέβηκε στα εγκόσμια ένα πλάσμα τ' ουρανού! Ποια άλλη απόδειξη χρειάζεται ότι η ουτοπία είναι εφικτή;
Άλλη μία σύμπτωση, Ουρανία. Κι εγώ ήμουν και συνεχίζω, σε κάποιο βαθμό, να είμαι ακροφοβικός. Όμως γενναιότητα δεν είναι να μη φοβάσαι, γενναιότητα είναι να φοβάσαι και να κοιτάζεις κατάματα τον φόβο σου, να τον υπερνικάς.
Όπως λέει και η τρίτη εντολή του Καζαντζάκη : «φτάσε εκεί που δεν μπορείς».
Καλό απόγευμα, δισυπόστατη.
Ε, θα μπορούσε να λείπει από τη σύναξη ο ζωγράφος μας;
Ντίνο μου, περιγράφεις γλαφυρά την αναγκαιότητα της ουτοπίας. Πράγματι έχει ο καιρός γυρίσματα. Να πεταχτούν τα αυτοκίνητα στις χωματερές, οι πόλεις να ξαναγίνουν ανθρώπινες, οι αμμουδιές φιλόξενες, οι ξενοδόχοι, οι χωρικοί, οι μαγαζάτορες πεντακάθαροι, ολιγαρκείς και γενναιόδωροι. Να επικρατήσει η ανθρώπινη αλληλεγγύη παντού. Το όνειρο να γίνει πραγματικότητα.
Καλά, μην κάνεις έτσι. Ο άνθρωπος ζει ακόμη την προϊστορία του. Κάποτε θα πάψει να είναι σαρκοβόρο. Κάποτε όλα αυτά που ζούμε τώρα θα φαίνονται σαν ένας μακρινός και εφιαλτικός μεσαίωνας.
Μήνυμα από την κόρη μου που συμμετέχει σε μουσικό σεμινάριο στα Ανώγεια Κρήτης, επτακόσια μέτρα υψόμετρο, με εκδηλώσεις για τον Μάνο Χατζηδάκη:
"Μπαμπά δεν είναι παντού όπως στη Χαλκιδική. Εδώ άνθρωποι αγνοί και φιλέξενοι, περιποίηση σε πεντακάθαρα μαγαζιά, μερίδες μεγάλες με λιχουδιές και κρητικές σπεσιαλιτέ, άφθονο το κρασί δώρο με φρούτα τοπικά και γλυκά.
Αύριο έχει παραδοσιακό γάμο. Ντουντούκιες γυρνάνε συνέχεια παντού και προσκαλούν όλο το χωριό, ενώ οι μπαλωτιές παίρνουν και δίνουν".
Μήπως αυτοί είναι πιο μπροστά από μας;
"οι υψηλές θέσεις της κοινωνίας μας είναι σαν την κορφή της πυραμίδας...
φτάνουν μόνο οι αετοί και τα σκουλήκια"
θέμα έκθεσης που θυμάμαι από τη β΄λυκείου...
έκτοτε αναρωτιέμαι ποια "κοινωνική ρύπανση" εξαφάνισε το είδος...
την καλησπέρα μου σε όλη την παρέα
Είδες; Δεν πρόλαβα να το πω και η ουτοπία χτύπησε στην Κρήτη. Γενικά μου αρέσουν οι Κρητικοί από την εποχή που ήμουν στη Σχολή Πεζικού στο Ηράκλειο. Έχουν μια λεβεντιά.
Να και η Τζούλια που επέστρεψε από τη Δονούσα (το μαύρισμα δεν φαίνεται στην εικόνα).
Πράγματι, οι αετοί τείνουν να εκλείψουν, Τζούλια μου. Εγώ βλέπω μόνο σκουλήκια στην κορυφή της πυραμίδας. Και η κοινωνική ρύπανση ονομάζεται χρήμα. "Everything has a price" κατά τους πρώτους διδάξαντες.
Σίγουρα ζηλεύετε το κορίτσι με το πλατύγυρο καπέλο πάνω από τον κολπίσκο. Όποιος βρει ποια είναι ως αύριο το πρωί, κερδίζει ένα χαμόγελό της.
Τζούλια, Τζούλια, Τζούλια!!!!
Περιμένω γλυκό χαμόγελο.
Καλημέρα σε όλους.
αν κι ο Τόλης με "πρόδωσε" πώς μπορώ να σου απαρνηθώ ένα γλυκό χαμόγελο Ντίνο μου;
μια καλημέρα κι από μένα σε όλους
Καλημέρα στην παρέα!
Πραγματικά στην Κρήτη απολαμβάνεις πολλά πράγματα με τρόπο ανοιχτόκαρδο!
Τζούλια μου,η φωτογραφία θυμίζει πανέμορφη εποχή!
Γέμισε χαρά, το "σπίτι σου" Τόλη μου!
Όχι, καλέ, σε αναγνώρισε μόνος του. Με λογικούς συλλογισμούς. Είπε, «μαυράκι είναι, αφρικανάκι, ε, ποιά άλλη θα είναι;» Κι ακόμη, ήθελε να δει την αντίθεση στο χαμόγελο με τα λευκά σου δόντια.
Ναι, Ουρανία μου, αλλά δεν έχει εμφανιστεί ακόμη ο περίφημος φωτογράφος της Δονούσας. Για να συμπληρωθεί η παρέα.
"Όσα Βουνα κι αν ανεβείτε,
απ'τις κορφές τους θ’ αγναντεύετε αλλες κορφές,
ψηλότερες, μιαν αλλη πλάση ξελογιάστρα
και στην κορφή σα φτάστε την κατάψηλη
πάλε θα καταλάβετε πως βρίσκεστε
σαν πρώτα κάτου απ'όλα τ'άστρα."
(Κ. Παλαμάς, "Ο δωδεκάλογος του γύφτου")
ως "φωτογράφος - περιηγητής" της Δονούσας,
φωνάζω "παρόν" στο προσκλητήριο του "καπετάν-Τόλη"
και
στέλνω την καλημέρα μου και τα φιλιά μου
σε όλη την παλιοπαρέα...
Επιτέλους, Νίκο. Μας απάντησες ποιητικότατα. Έχω στο σαλόνι μια συγκλονιστική φωτογραφία του Κωστή Παλαμά. Κι όσο κι αν έχει ξεχαστεί σε μια εποχή που κυριαρχούν τα εγκεφαλικά ποιητικά αποκυήματα, εγώ πάντα θα θυμάμαι ότι έχει γράψει μερικά από τα ωραιότερα ποιήματα που έχω διαβάσει.
Τόλη μου,
συμφωνώ γι αυτά που λες για τον συμπατριώτη μου (Μεσολογγίτης γαρ)
Κώστή Παλαμά...
και για τα σημερινά "εγκεφαλικά ποιητικά αποκυήματα" θα συμφωνήσω...
(αλήθεια, μήπως έλαβες ένα πριν λίγο;)
η συγκεκριμένη φωτογραφία είναι μια από τις "κορφές" που κατακτήσαμε...
η θέα αποζημίωση για τη μιάμιση ώρα ανάβασης μες στον καυτό ήλιο του μεσημεριού...
αλλά αφού εύκολα βρήκατε το όνομα του κοριτσιού...βρείτε και το όνομα της παραλίας...
ο τυχερός κερδίζει ένα μικρό κοχύλι από το βυθό της...
Το έλαβα, το τύπωσα και θα το δω προσεκτικά σε λίγο. Με μια πρώτη ματιά, θα έλεγα ότι υπάρχει μια έντονη λεξιλαγνεία. Έχει όμως και κάτι που μου αρέσει.
Σκοπεύω, ως συνήθως, να κάνω τις προτάσεις μου στην ποιήτρια, η οποία, ως συνήθως, θα τις απορρίψει.
Α, τώρα μας βάζεις δύσκολα. Όταν μάλιστα επιλογή μας είναι τα καθιστικά αθλήματα. Εγώ αποσύρομαι. Αφού, επιπλέον, έχω ήδη κερδίσει ένα ποίημα.
Ανακουφιστική μια βόλτα στο λιβάδι μετά από τον καυτό ήλιο και την άρμη της θάλασσας! Ενδιαφέρουσα η γραφή του Τάσου Κουράκη.
Πολλά πολλά αρμυρά φιλιά με άρωμα αντιηλιακού γνωστής εταιρείας!..
Μαρία, τι ευχάριστη έκπληξη! Ενώ είχα συμβιβαστεί με τη σκέψη ότι θα σε δούμε τον Σεπτέμβρη πια. Και το ποίημα της Χλόης παραπλεύρως, με μια έννοια βέβαια φιλική, αφορούσε κι εσένα. Όμως η Χλόη έχει γράψει κι ένα ποίημα με τίτλο «Με», το οποίο πλέον υπερισχύει. Ευτυχώς.
Απ' τα παιδικά μου χρόνια
πάντα ονειροπολούσα
να σε πάρω με μια βάρκα
να σε πάω στην Δονούσα"
Τζούλια μου αφιερωμένο!
Μήπως μη μπορώντας να αποχωριστείς το λιβάδι σας, όλοι οι δρόμοι σε οδήγησαν, στο λιβάδι της Δονούσας;
Τόλη μου, θα δείξει αν το βρήκα...
Την προσπάθειά μου, την έκανα!
Oυρανία μου, υποπτεύομαι ότι η Μωβ ζητούσε ένα συγκεκριμένο όνομα της παραλίας, την οποία απαθανάτισε με την ηλιοκαμένη παρουσία της. Αρμόδια όμως να απαντήσει είναι η ίδια.
Κατά τα άλλα, έχεις απόλυτο δίκιο. Όπως λέει και ο Καβάφης στο περίφημο ποίημα του : «Το λιβάδι θα σε ακολουθεί. Για τη Δονούσα μην ελπίζεις, δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό ...»
Τόλη μου, για την παραλία Λιβάδι της Δονούσας, έγραψα ότι μπορεί να επισκέφτηκε η Τζούλια μας!
Θα περιμένουμε και οι δυο την απάντησή της!
Ααααχ, έχεις δίκιο, εγώ το παρανόησα. Πού να ξέρω ότι έχει παραλία με το όνομα Λιβάδι στη Δονούσα! Ελπίζω να το επιβεβαιώσει η Τζούλια με την απάντησή της.
Πάντως, εγώ αποκλείεται να πάω ποτέ εκεί. Όπως έγραψε και ο Ανδρέας Κάλβος : «θέλει αρετήν και τόλμην η ... πεζοπορία».
καταπληκτικό το έμμετρο...Όλγα μου
και φυσικά πρόκειται για την πανέμορφη παραλία Λιβάδι της Δονούσας...που ευτυχώς έχει πρόσβαση μόνο με τα πόδια...
δώρο λοιπόν ένα κοχύλι...
κι όσο να βρεθεί η ευκαιρία να επιδοθεί δια ζώσης...μια εικόνα που έφτιαξα για σένα...
κι επειδή δεν είχα φωτογραφία σου, βρήκα κάποια που σου μοιάζει...
Tι πανέμορφη εικόνα!
Τζούλια μου,σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου!
Με συγκίνησες!
Τόλη μου,το λιβάδι ακολουθεί την αγαπημένη Τζούλια μας!
Σας αγκαλιάζω και τους δυο και γύρω μας,απλώνονται απέραντα λιβάδια!
το επιβεβαιώνει κι ο φωτογράφος
είναι η πανέμορφη και απόμερη παραλία "Λιβάδι"
3 ώρες συνολικά δρόμος(να πας και να γυρίσεις - με τα πόδια)
ανηφόρες ατέλειωτες
αλλά σε αποζημιώνει η θάλασσα και ο βυθός...
Όλγα, "έμπειρη των Κυκλάδων καπετάνισσα"
το βρήκες!!!
(όσο για σένα Τόλη,
σακίδιο, αθλητικό παπούτσι
και την επόμενη φορά θα ακολουθήσεις...)
Eκτιμώ τα απέραντα λιβάδια, Όλγα μου, και τις πεζοπορίες του Νίκου και της Τζούλιας. Νομίζω όμως ότι έχω μια καλύτερη ιδέα, Νίκο. Να παίζω εγώ τάβλι στο καφενεδάκι του χωριού (με καφέδες, αναψυκτικά κτλ)και μου λέτε μετά εσείς για τις ομορφιές που είδατε.
Φωτογράφε εύγε!
Είναι μπόλικη η διαδρομή,αλλά χαλάλι της!
Κυκλάδες και ξερό ψωμί, Νίκο μου!
Η ιδέα του Τόλη δεν είναι κακή...
Αντιαθλητικός τύπος είμαι κι εγώ,αλλά το περπάτημα μ΄αρέσει!
Εκείνα τα γυμναστήρια,δεν αντέχω!
Φιλιά!
Μπορεί να μην είμαι αθλητής, είμαι όμως φίλαθλος. Κι εσείς οι τρεις να ξέρετε ότι έχετε εξασφαλισμένο το χειροκρότημά μου για τις επιδόσεις σας στο περπάτημα.
ωραία λοιπόν,
ο Τόλης αναλαμβάνει να έχει έτοιμο το ουζάκι και το μεζέ της επιστροφής,
Όλγα,
ετοιμάσου να ακολουθήσεις...
Όταν γυρίσετε, Νίκο, και εν μέσω ουζοποσίας, θα σας διαβάσω την περίφημη «Ωδή σε μια ρομαντική πεζοπορία». Το ένα Λιβάδι θα ανταμείψει (ή τιμωρήσει) το άλλο.
Δημοσίευση σχολίου