Με λίγη ακόμη αφή και πολλήν όραση ο χάρτης ολοκληρώνεται. Κι άξαφνα ντανγκ! Ο ήχος της καμπάνας που βουτάει ολόισια, διψασμένος θα ‘λεγες για γνώριμα κι από καιρό χαμένα ύφαλα. κει που λευκάζουν ίσως ακόμη τα καμπύλα και γλιστερά μιας Αφροδίτης, ν’ ανεβάσει και να σκορπίσει στον αέρα πραγματικότητες παντοτινές, ει δυνατόν σ’ ένα είδος μετάφρασης των Εβδομήκοντα. όπως ως τώρα γινόταν με τον χρυσό του χαλκού που φύλαγαν για μας οι κώδωνες των ορθοδόξων, αν όχι με την οξύτητα στη γεύση των καρπών της μεσημβρίας, ή με τις απόπνοιες της σταματημένης θάλασσας σ’ εκείνα τα δειλινά που φτάνουν να μυρίσουν καρπούζι, κάπου δυτικά της Αιολίδας. Από κάτι τέτοια είναι που πλάθονται οι αληθινές πατρίδες. Από τις μαγνητικές ιδιότητες που ακτινοβολεί ωσάν ήλεκτρον η αγάπη κι επιλέγει κομμάτια ύλης που είναι στερεοποιημένες αισθήσεις για να ζήσει : αν όχι με το δοσμένο απλώς αλλά με το φωτάκι που ανάβει στην άκρη των δαχτύλων μας κάθε φορά που χτυπάμε πλήκτρα για να ‘ρθουμε σε επαφή με τη γνωριμία ενός βαθύτερου κόσμου.
Οδυσσέας Ελύτης
Εκ του πλησίον, 1998
Συγκεντρωτική έκδοση Ποίηση (πέμπτη έκδοση, 2008)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Καλημέρα ΡOET.
Έλειψα μέρες σ΄άλλο λιβάδι με το μωρό.
Ύστερα βρέθηκα στον ομφαλό της γης.
Ανάσανα το Δελφικό τοπίο.Εδώ δεν έχει λόγια . Κάθε φορά κοινωνάς το απέριττο κι όταν επιστρέφεις κρατάς την κραυγή για τούτο τον κόσμο που βουλιάζει.
Ύστερα έφτασα στο "λιβάδι" και συνάντησα τη γιορτή.Ένα καλοκαιρινό πίνακα που σε κάνει να ονειρεύεσαι .
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ .
Πόσο θα ήθελα να είμαι στη ζεστή σύναξη της παρουσίασης .Νάσαι πάντα καλά, με τα χέρια γεμάτα όμορφες στιγμές.
Και ,άχ πότε θα μαζέψουμε αυτά τα υλικά απ΄ τα οποία πλάθονται αληθινές αισθήσεις ! Δεξιά ο Ελύτης , αριστερά ο Σεφέρης .
Γεύση πικρή ......
...αν όχι με το δοσμένο απλώς αλλά με το φωτάκι που ανάβει στην άκρη των δαχτύλων μας κάθε φορά που χτυπάμε πλήκτρα για να ‘ρθουμε σε επαφή με τη γνωριμία ενός βαθύτερου κόσμου...
Καλημέρα καινούργιο μας λιβάδι, της ψυχής μας αλάνθαστε οδηγέ.
Καλησπέρα, Υακίνθη. Σε ευχαριστούμε για τις ευχές. Όπως βλέπεις η τριάδα συμπληρώθηκε με τον Ρίτσο.
Πραγματικά, τι σχέση μπορεί να έχει το υποβλητικό Δελφικό τοπίο και η ομορφιά της ποίησης με τη σημερινή πραγματικότητα; Με μια κοινωνία βουτηγμένη στις ακαθαρσίες της που πάλι αυτοπυρπολείται. Ανίκανοι, απατεώνες και πόρνες σε ένα ελεεινό χορό.
Έστω. Με σφιγμένα τα δόντια, ας διασώσουμε εμείς ό,τι μπορούμε. Από αύριο θα συνεχίσουμε με λιγότερο γνωστούς ποιητές.
Καλό βράδυ.
Η ψυχή σου ξέρει τον δρόμο, Όλγα μου, και δεν χρειάζεται οδηγούς. Φίλους, συνοδοιπόρους, αδελφούς ίσως, ναι.
Καλό βράδυ.
Δημοσίευση σχολίου