Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009

Εκ του πλησίον (6)

*
Τον κορυδαλλό τον ακούς μόνον όταν δεν τον βλέπεις, όπως την έμπνευση τη βρίσκεις μόνον όταν δεν την κυνηγάς.


*
Και ζηλεύει σμαράγδι το πιο σπάνιο των παιδικών μου χρόνων δάκρυ.


*
Η απόδοση ενός πατρογονικού ελαιόδεντρου δεν είναι το λάδι του αλλά το καθαρό νερό της σοφίας.

Οδυσσέας Ελύτης
Εκ του πλησίον, 1998
Συγκεντρωτική έκδοση Ποίηση (πέμπτη έκδοση, 2008)

2 σχόλια:

Appelsinpigen είπε...

Ετσι γινεται με την εμπνευση, αλήθεια!

έρχεται εκεί απ' όπου δεν την περιμένεις...
περιμενω κι εγω να εμφανιστει, για να τελειώσω -επιτέλους- το διήγημά μου...

Αρκετά έχω παιδέψει και τη Ματίλντα και το Παιδί.

Ειδικα ο τελευταίος στίχος μου έφερε στο μυαλό το Δέντρο της Ζωης απ την ταινία The Fountain tou Aronofsky. Συμπτωση? Πριν λίγο εκανα μια σχετική αναρτηση! Να δεις το βιντεο που εχω βαλει, Ποιητή μου για τη συγκεκριμένη ταινία...

Τέλος, ηταν ομορφη η μουσικη της Καραϊνδρου που ειχες πριν, αλλα το συγκεκριμένο κομμάτι το λατρεύω!!

Με γεια και την καινούρια εικόνα!!

Πωπω σκετος χειμαρρος ειμαι απόψε!!
Πάω να με βάλω για ύπνο!
Καλή σου νύχτα, Ποιητή!

Poet είπε...

Καλωσόρισες και πάλι, ξωτικό της πόλης των φαντασμάτων. Η έμπνευση είναι έρωτας και πράγματι έρχεται εκεί που δεν την/τον περιμένεις.

Θα τα δω βεβαίως όλα αν και ομολογώ ότι με έχεις καταπλήξει. Δεν ήξερα, βλέπεις, ο κοινός θνητός, ότι και τα ξωτικά έχουν ανάγκη από ύπνο.

Άκου λοιπόν και κάτι ακόμη, υπερβατικέ χείμαρρε, σε σχέση με το ελαιόδεντρο του Ελύτη και με το Δέντρο της Ζωής. Λένε πως όταν τρώει κανείς κρέας, τρώει όλο τον πόνο και την αγωνία του ζώου που πεθαίνει, όταν όμως τρώει ένα αμύγδαλο για παράδειγμα, τρώει όλη τη σοφία του δέντρου.

Με σοφία λοιπόν να συνεχίσεις το διήγημά σου και τη ζωή σου, όπως αρμόζει στα ξωτικά. Και όλες οι μουσικές του κόσμου θα είναι δικές σου.