Επιλέγετε μία θέση πλάι σ' έναν χαλασμένο μαντρότοιχο που το άνοιγμά του μπάζει αεράκι γιομάτο μνήμες του '21 και ψεκάδες θαλάσσης. Η παρουσία στη γειτονιά μιας αίγας θα ήταν ευκταία. Μερικές νύχτες τ΄αφήνετε κάτω από τρία τέταρτα σελήνης και τριζόνια μυριάδες. Με τα πρώτα του όρθρου και λίγη αδημονία πριν το δάγκωμα, δοκιμάζετε αν διαστέλλονται τα ρουθούνια σας, και αφήνετε να διαρρεύσει κάτι μενεξεδί με υγρόν ώχρας εωσότου νιώσετε το γάλα της νέας ημέρας. Τότε απλώνετε το χέρι σας.
Οδυσσέας Ελύτης
Εκ του πλησίον, 1998
Συγκεντρωτική έκδοση Ποίηση (πέμπτη έκδοση, 2008)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
...βρεθήκαμε ένα καλοκαίρι στη Σίκινο...
περπατώντας στα σοκάκια της Χώρας -που είναι χτισμένη στο ψηλότερο σημείο-
αντικρίζαμε το πέλαγος από όπου κι αν κοιτάζαμε
εκτός από τα θυμάρια, τις λιγοστές ελιές και τα αλμυρίκια, η βλάστηση είναι σχεδόν ανύπαρκτη.
αυτό το γυμνό τοπίο μάγεψε τον ποιητή.
Γοητευμένος από την απλότητα της Σικίνου, άφησε στη διαθήκη του ένα χρηματικό ποσό για να χτιστεί στη μνήμη του ένα εκκλησάκι, το οποίο θα έβλεπε τόσο στη βορινή όσο και στη νότια θάλασσα του Αιγαίου.
εκεί αναπαύεται ο Ελύτης...
Όπως αρμόζει στον ποιητή του Αιγαίου, Νίκο.
Τόσο αληθινά, τόσο ρομαντικά και συγκινητικά τα όσα γράφεις. Σαν να περιγράφεις την ίδια την Ελλάδα. Και ποιόν δεν γοητεύει, ποιόν δεν συγκλονίζει αυτό το γυμνό τοπίο;
Η θρησκεία της φύσης και η θρησκεία του ανθρώπου σε απόλυτη αρμονία.
Δημοσίευση σχολίου