Σάββατο 13 Ιουνίου 2009

Εκ του πλησίον (5)

*
Οι δυνάμεις που απαιτούνται για να ολοκληρωθεί ένα καρπούζι τον Αύγουστο είναι κατά πολύ μεγαλύτερες απ’ τις άλλες που συντρέχουν για να συντελεσθεί ένα κακούργημα σε οποιαδήποτε στιγμή του χρόνου.

*
Άπαξ και φτάσει να θεωρείται αλάνθαστο ένα χρώμα, δεν υπόκειται πλέον στη εξέλιξη, ακριβώς όπως ένας τέλειος στίχος. Μάθε ν’ αγοράζεις πάντοτε από την ίδια – όσο μεγάλη κι αν είναι – ποσότητα του ελάχιστου.

*
Η απόσταση ανάμεσα στο τίποτε και το ελάχιστο είναι κατά πολύ μεγαλύτερη απ’ ό, τι ανάμεσα στο ελάχιστο και το πολύ.

Οδυσσέας Ελύτης
Εκ του πλησίον, 1998
Συγκεντρωτική έκδοση Ποίηση (πέμπτη έκδοση, 2008)

6 σχόλια:

Appelsinpigen είπε...

το τιποτε
το ελαχιστο
το πολυ

θα τα θυμαμαι αυτα, Ποιητη...

:)

καλο σου απογευμα!

Poet είπε...

Μετά τα θαλασσινά ταξίδια του και την περιπλάνησή του από τα κάστρα ως τις ομπρέλες του Ζογγολόπουλου κι από κει ως το λιμάνι της Νύμφης του Θερμαϊκού, το Ξωτικό έφτασε τώρα και στη λαϊκή Άνω Τούμπα.

Ως πλοηγός του απείρου, θα σου θυμίσω ένα θαύμα. Όχι μόνο ποιητικό, μα και επιστημονικό. Μπροστά στο άπειρο, η οποιαδήποτε απόσταση, το οποιοδήποτε μέγεθος και η οποιαδήποτε ποσότητα είναι ουσιαστικά μηδενική. Το άπειρο όλα τα εμπεριέχει και όλα τα εκμηδενίζει.

Καλό βράδυ, πλάσμα υπερβατικό.

55fm είπε...

Μυστηριακή ατμόσφαιρα οσφρίζομαι...
Δηλαδή, όπως το άπειρο...έτσι κι άνθρωπος;όλα τα εμπεριέχει και όλα τα εκμηδενίζει..;ρωτάει η σαστισμένη Ουρανία!
Μια δροσερή καλημέρα!

Poet είπε...

Ωραίο θα ήταν να γνώριζαν τα ουράνια πλάσματα τον εαυτό τους. Ο άνθρωπος είναι μια μικρογραφία του σύμπαντος, το κάθε κύτταρό του είναι μια μικρογραφία του απείρου. Η κβαντομηχανική έχει αποδείξει (ακόμη και στον κατάπληκτο Άινστάιν) ότι το εσωτερικό διάστημα είναι εξίσου αχανές με το εξωτερικό διάστημα. Και τα δύο παραμένουν ανεξερεύνητα. Ίσως για πάντα απρόσιτα.

Στον παράξενο και μαγικό κόσμο των αντιφάσεων, γλυκειά μου Ουρανία, είμαστε ταυτόχρονα τα πάντα και το τίποτα. Ο χώρος που μας αναλογεί, ο χρόνος που μας αναλογεί, η ίδια η ύπαρξή μας.

Το βλέμμα του μικρού παδιού, το δέος και η απορία μπροστά στα θαύματα του κόσμου είναι χαρακτηριστικό μιας καλλιτεχνικής ψυχής όπως η δική σου.

55fm είπε...

Νονέ μου,
πολυαγαπημένε...
ευλογημένο το λάδι που με έρανες!

Poet είπε...

.............. !