Φίλοι μου του διαδικτύου,
Συμπληρώθηκαν ήδη δεκατρία χρόνια από τον Ιούνιο του 2008, όταν με τη Λίνα Παπαδοπούλου αποφασίσαμε να ανοιχτούμε στο πέλαγος των Ελλήνων ποιητών του 20ου (και του 21ου !!) αιώνα. Με προσωπικές θεματικές ανθολογίες. Με ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη, για την κοινωνία και την επανάσταση, για το όνειρο και την ουτοπία, για τον χρόνο και τη μνήμη, για τη μοναξιά, για το ίδιο το ποιητικό φαινόμενο, για όλα τα αιώνια θέματα της λογοτεχνίας.
Στο διάστημα αυτό, διάβασα αναρίθμητες ποιητικές συλλογές, ξεφύλλισα εκατοντάδες τεύχη λογοτεχνικών περιοδικών, ανέτρεξα σε μερικές δεκάδες ανθολογίες από τη βιβλιοθήκη μου και προμηθεύτηκα άλλες, για να θυμηθώ τα αγαπημένα μου ποιήματα, να ανακαλύψω άλλα και έτσι να μοιραστώ μαζί σας αυτόν τον αμύθητο πλούτο της ψυχής.
Εκτός από τις θεματικές ανθολογίες, σκοπός μας ήταν να παρουσιάσουμε ξεχωριστά σημαντικούς ποιητές, ιδίως εκείνους που είναι λιγότερο γνωστοί έξω από τον στενό ποιητικό κύκλο. Επίσης, να σας γνωρίσουμε αξιόλογους νέους ποιητές, την ελπίδα και το μέλλον. Αυτό έχει ήδη γίνει για αρκετούς ποιητές και θα συνεχιστεί με ειδικά αφιερώματα σε πολλούς άλλους. Με τον τρόπο αυτό, συνεχίζουμε με τη δική μας οπτική τις άλλες αξιόλογες προσπάθειες ανθολόγησης που έχουν γίνει στο διαδίκτυο.
Το ιστολόγιο φέρει ένα δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα, υπήρξε όμως, έως πριν έξι χρόνια περίπου, αποτέλεσμα ομαδικής εργασίας. Συνεχίζω μόνος μου από τότε. Τα ποιήματα συνοδεύονται, σχεδόν πάντα πλέον, από πίνακες ζωγραφικής, εικόνες, σχέδια ή φωτογραφίες. Το ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου στη στήλη «Το ποίημα που διανυκτερεύει», όπως και το δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα της ανθολογίας, εκφράζουν τον αγωνιζόμενο άνθρωπο και το πνεύμα του ιστολογίου. Δραστικό αντίδοτο, ελπίζω, στη μοναξιά που ενεδρεύει μέσα μας.
Μερικούς μήνες μετά την αρχή αυτής της προσπάθειας, είχαμε τη χαρά να γίνει βασική συνεργάτιδά μας η πολύτιμη Τζούλια Φορτούνη. Η Τζούλια ανέλαβε να επιλέγει πίνακες και συνθέτει εικόνες για τα ποιήματα της ανθολογίας - μια πρωτότυπη δημιουργική εργασία. Τη Τζούλια διαδέχτηκε στον τομέα αυτό μια άλλη φίλη από την Αθήνα, η Γιάννα Αγγελοπούλου. Εδώ και έξι χρόνια περίπου, την εργασία αυτή έχω αναλάβει εγώ προσωπικά.
Βασικός συνεργάτης του ιστολογίου υπήρξε και ένας παλιός μου φίλος, ο ζωγράφος και λογοτέχνης Ντίνος Παπασπύρου. Κατά διαστήματα είχαμε τη βοήθεια και άλλων φίλων της ποίησης.
Μετά λοιπόν περισσότερους από 500 ποιητές με περισσότερα από 5.000 ποιήματα σε 14 θεματικές ενότητες, έχω πια συνειδητοποιήσει ότι το έργο αυτό δεν πρόκειται να τελειώσει. Δεν θα τελειώσει ποτέ γιατί η ποίηση δεν τελειώνει ποτέ. Δεν έχουν ακόμα ανθολογηθεί πολλοί σημαντικοί ποιητές και η ανθολόγηση άλλων δεν είναι πλήρης. Και το κυριότερο, παρά την παραδοσιακή μικροψυχία και μεμψιμοιρία στον τόπο μας, η ελληνική ποίηση γνωρίζει στις μέρες μας μια πρωτοφανή άνθιση.Οι παλιότεροι ποιητές δημοσιεύουν το έργο της ωριμότητάς τους ενώ εμφανίζονται συνεχώς αξιόλογοι νέοι ποιητές. Μέσα στην κοπριά φυτρώνουν εξαίσια λουλούδια.
Η έρευνα λοιπόν θα συνεχιστεί, παρά τη γενικότερη σοβαρή μείωση στην κίνηση των ιστολογίων, και θα προστεθούν στις ανθολογίες πολλοί ποιητές και πολύ περισσότερα ποιήματα. Με μοναδικό κριτήριο την ποιότητα. Πρόκειται ασφαλώς για μια φιλόδοξη προσπάθεια, ιδίως αν ληφθούν υπόψη οι τεχνικοί περιορισμοί ενός απλού ιστολογίου αλλά και ο περιορισμένος χρόνος που εγώ διαθέτω. Και κάτι ακόμα, νομίζω ιδιαίτερα σημαντικό. Η αγάπη όλων μας για την ποίηση δημιουργεί φιλικούς δεσμούς με ξεχωριστούς ανθρώπους που, πιθανότατα, δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουμε από κοντά. Παράδειγμα η συνεργασία μου με τα άλλα μέλη της παρέας που υπήρξε σχεδόν αποκλειστικά ηλεκτρονική και τηλεφωνική. Και οι πολλοί κάτοχοι άλλων ιστολογίων που έχουν γίνει τακτικοί αναγνώστες μας. Νομίζω ότι αυτή είναι μια άριστη συστατική επιστολή για τη λειτουργία του διαδικτύου.
Ευχαριστώ θερμά τη Τζούλια, τη Λίνα, τη Γιάννα και τον Ντίνο, σας ευχαριστώ όλους.
Τόλης Νικηφόρου
Αναρτήσεις
9 σχόλια:
'Όπου θεία πνοή
Ή θεία κλωτσιά
Μας έχει ρίξει …'
έλεος... μετά τη χτεσινή ταινία "συνεκδοχή της νέας Υόρκης" του Κάουφμαν που μαίνεται ακόμα μέσα μου, αυτοί οι συγκλονιστικοί στίχοι με αποτέλειωσαν.
δύσκολη η ποίηση της Δ. Χριστοδούλου...
δεν χαϊδεύει την ψυχή...
απλώς τη λυτρώνει
Δύσκολη, πράγματι, γεννά εικόνες, ερωτηματικά, μνήμες, πράγματα που μου φέρνουν γλωσσοδέτη και δεν ξέρω τι να πω.
Δυνατή και συγκλονιστική, όπως η μουσική του Morricone.
Και η εικόνα, ακριβώς όπως την είχα φανταστεί: υπέροχη.
Αυτοί «οι συγκλονιστικοί στίχοι» δεν σε «αποτέλειωσαν» μόνο, Τζούλια, σου έδωσαν και την έμπνευση για την τόσο ωραία εικόνα.
Και «θεία πνοή» και «θεία κλωτσιά», αυτή είναι η μοίρα μας. Και η λύτρωση;
Και οι δύο δεν ξέρετε τι να πείτε, Λίνα, κι όμως τα λέτε μια χαρά.
Ποίημα, εικόνα, μουσική, σε έναν πολύ αρμονικό, νομίζω, συνδυασμό.
O Τόλης επέλεξε για άλλη μια φορά δυνατούς στίχους και η Τζούλια πραγματικά ζωγράφισε..!
Είναι τελικά ένας συνδιασμός που σκοτώνει κάθε δυσαρμονία και αφήνει την αρμονία και μόνο αυτή να μας "θεραπεύει"!!!
Σας φιλώ
Υ.Γ.Όποτε έχεις χρόνο πέρασε από το διδικτυακό στέκι μου,σε περιμένει κάτι...
Είναι φορές που αν λείψει η ατέλεια δεν αναδεικνύεται η ομορφιά..Σε μια εποχή που αυτό τείνει να το ξεχνά, η αναζήτηση της αντίφασης που παντρεύει τα ανόμοια σε αρμονία σοφή είναι σχεδόν επιταγή ζωής.Καλησπέρα Τόλη μου
Ωραία η πεταλούδα σου, Όλγα, ωραίες οι φωτογραφίες, ωραία και τα λουλούδια σου. Ααααααααχ, μια ανάσα ομορφιάς μετά τη «θεία κλωτσιά». Να είσαι καλά.
Πολύ σωστό και πολύ σοφό, Όλγα μου (Carpe diem). Όταν όμως στον ένα η «θεία πνοή» δίνεται απλόχερα και στον άλλο η «θεία κλωτσιά» με μπότα, τότε έχουμε πρόβλημα.
Με άλλα λόγια, άντε να εξηγήσουμε στους κατοίκους της Υποσαχάριας Αφρικής τα περί της αρμονίας των αντιθέτων. Ή στους εκ γενετής ανάπηρους και καταδικασμένους.
Πολύ σωστα τα λέει ο Τόλης. Ετσι είναι. Απόλυτα δικαιωμένο το ποίημα.
Δημοσίευση σχολίου