ΙΙΙ
Μ’ ένα τίποτα έζησα
Μονάχα οι λέξεις δε μου αρκούσανε
Σ’ ενός περάσματος αέρα
ξεγνέθοντας απόκοσμη φωνή τ’ αυτιά μου
φχιά φχιού φχιού
εσκαρφίστηκα τα μύρια όσα
Τι γυαλόπετρες φούχτες
τι καλάθια φρέσκες μέλισσες και σταμνιά φουσκωτά
όπου άκουγες ββββ να σου βροντάει ο αιχμάλωτος αέρας
Κάτι κάτι
Κάτι δαιμονικό με που πιάνεται σαν σε δίχτυ
στο σχήμα του Αρχαγγέλου
Παραλαλούσα κι έτρεχα
Έφτασα κι αποτύπωνα τα κύματα
στην ακοή απ’ τη γλώσσα
- Ε καβάκια μαύρα
φώναζα
κι εσείς γαλάζια δέντρα
τι ξέρετε από μένα;
- Θόη θόη θμος
- Ε, τι;
- Αρίηω ηθύμως θμος
- Δεν άκουσα
τι πράγμα;
- Θμος θμος άδυσος
Ώσπου τέλος ένιωσα
Κι ας πα’ να μ’ έλεγαν τρελό
πως από ‘να τίποτα γίνεται ο Παράδεισος.
Οδυσσέας Ελύτης
από Το φωτόδεντρο και η δέκατη τέταρτη ομορφιά, 1971
Συγκεντρωτική έκδοση Ποίηση (πέμπτη έκδοση, 2008)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
8 σχόλια:
"Άξιον εστί το φως και η πρώτη χαραγμένη στην πέτρα ευχή του ανθρώπου"
Ακουμπάμε την ψυχή μας στους ναούς των στίχων του Ο. Ελύτη.Δεν χωρούν σχόλια , μόνο κυλούν τα ποτάμια του ακάθιστου λόγου ,της γλώσσας της ελληνικής "στις αμμουδιές του Ομήρου" και περιμένουμε .
Γιατί " όταν η συμφορά συμφέρει όταν ακούς "τάξη" ανθρωπινό κρέας μυρίζει".
Και, πότε;
"..Ταραχή θα πέσει στον ΄Αδη και το σανίδωμα θα υποχωρήσει/ από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου/που πρώτα θα κρατήσει τις αχτίδες του / σημάδι ότι καιρός να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση "
Κιβωτός τρυφερότητας και μηνυμάτων.
ΠΟΙΗΣΗ . ΠΟΙΗΣΗ !!!!!!
Σ΄ ευχαριστούμε Poet για τούτη
τη μνήμη.
Καλημέρα, Υακίνθη.
Προτίμησα να μην αναρτήσω τους πασίγνωστους, τους χιλιοτραγουδισμένους, χάρη στον Μίκη Θεοδωράκη, στίχους του Ελύτη. Επέλεξα λιγότερο γνωστά αποσπάσματα, ίσως πιο δύσκολα μα πάντοτε ουσιαστικά και αληθινά.
Εσύ όμως μας θυμίζεις και κάποιες άλλες κορυφώσεις του. Να είσαι καλά.
Θα γράψω, εκτός θέματος ανάρτησης σήμερα, η μάλλον, ας πούμε ότι, θέλω να γράψω κάτι από το "φωτοβιβλίο και την αιώνια ομορφιά του κατακκόκινου..."
"Εκείνο το ατίθασο κόκκινο τ΄ουρανού
Τώρα δειλά αποσύρεται στο βάθος"
Τόλη μου, μόλις γύρισα απ΄ το Έρημο νησί σου,εκεί στη άκρη του κόσμου…
Τώρα, ότι νιώθω πως το έρημο νησί σου, είναι στο κέντρο του κόσμου, είναι κάτι που για «πάντα» η φύση, θα συνωμοτεί να μένει ,«μαγικά» ανεξερεύνητο!
Η «μαγική» ατμόσφαιρα του βιβλίου σου, κλείνει το μάτι σε ότι έχει απομείνει…
Όμορφο και ελκυστικό, μυθιστόρημα, ένα βιβλίο που αβίαστα ,
φέρνει μια θύμηση, μια γεύση από χαρτί και δάκρυ…
Να είσαι πάντα καλά και να μας ταξιδεύεις!
Εύχομαι μια όμορφη μέρα!
Υ.Γ : Μου άρεσε και το εξώφυλλο, λιτό με χρωματική αρμονία και κομψότητα.
Κάθε λέξη, κάθε ανάσα από τα κείμενα του με έχει κρατήσει ζωντανή..Δεν έχω σχόλια για τέτοια φωτιά.Καλημέρα Τόλη.
ένα "τίποτα" ολόκληρη η ζωή μας...
αφού από το "ευτελές υλικό των ονείρων" είμαστε πλασμένοι...
την καλησπέρα μου στην παρέα
Σε ευχαριστώ θερμά, Όλγα του Χαρταετού. Ξέρω ότι τα λόγια σου δεν είναι απλές φιλοφρονήσεις, ότι έχουν αντίκρυσμα στην καρδιά.
Πάντα θα ονειρευόμαστε, Όλγα, το κόκκινο όπως κόκκινο, το απόλυτο, την ουτοπία. Έστω κι αν κάποτε, εμείς οι αδύναμοι θνητοί, προδίδουμε τα ίδια τα όνειρά μας. Προνόμιό μας, παρ' όλα αυτά, να εξακολουθήσουμε να ονειρευόμαστε τη μαγεία και το θαύμα. Και κάποτε, έκθαμβοι να προσεγγίζουμε το απρόσιτο, έστω για μια στιγμή.
Καλό βράδυ.
Χαίρομαι που αισθάνεσαι έτσι για την ποίηση του Ελύτη, Όλγα μου (carpe diem). Η σιωπή σου είναι εύγλωττη.
Καλό βράδυ.
Από το ευτελές υλικό των ονείρων και από την αιωνιότητα, Τζούλια. Μια αιωνιότητα που είναι εγγεγραμμένη στα κύτταρά μας. Εμείς θα χαθούμε αλλά θα παραμείνει η βαθύτερη ουσία μας, το πάθος και η βεβαιότητα της αναγέννησης. Νομίζω ότι το ξέρεις.
Δημοσίευση σχολίου