Τρίτη 12 Μαΐου 2009
Τι επιζεί λοιπόν;
Ό, τι κι αν έγραψα,
λέξη τη λέξη το κάθε βιβλίο μου
θα στραφεί τελικά εναντίον μου.
Ό, τι και αν εδημιούργησα,
σταλαγματιά, σταλαγματιά
από έναν κρόταφο ματωμένο
πέφτει σαν πούπουλο
στον κήπο της σιωπής.
Ό, τι κι αν είπα ή σκέφτηκα
τρέχει σαν άτι μέσα στη θύελλα
και με έχει ήδη αφήσει πίσω.
Ένα μαντήλι που παίρνει ο άνεμος
ίσως με πνίξει, όπως την Ισιδώρα.
Πόσα ερωτηματικά η κάθε απάντηση
Η κάθε μία λέξη σκέψεις πόσες
παραδέρνουν ασύλληπτες ζυγιάζονται
αετοί λαβωμένοι σε έκλειψη
από την ερημία του ύψους αναβαπτίζονται
σε νερά σκοτεινά κι αποδημούν.
Αν η γραφή της μοίρας μοίρα γραφής,
κάθε προκήρυξη μαζί μου στην πυρά.
Στάχτες : για να σιγολιώνει κάτω απ’ τα πόδια μου
ο χρυσός των ονείρων.
Θρίαμβος της στάχτης ή μήπως της ζωής;
Εύα Λιάρου - Αργύρη
από τη συλλογή Των κρυστάλλων μνήμη, 2009
λέξη τη λέξη το κάθε βιβλίο μου
θα στραφεί τελικά εναντίον μου.
Ό, τι και αν εδημιούργησα,
σταλαγματιά, σταλαγματιά
από έναν κρόταφο ματωμένο
πέφτει σαν πούπουλο
στον κήπο της σιωπής.
Ό, τι κι αν είπα ή σκέφτηκα
τρέχει σαν άτι μέσα στη θύελλα
και με έχει ήδη αφήσει πίσω.
Ένα μαντήλι που παίρνει ο άνεμος
ίσως με πνίξει, όπως την Ισιδώρα.
Πόσα ερωτηματικά η κάθε απάντηση
Η κάθε μία λέξη σκέψεις πόσες
παραδέρνουν ασύλληπτες ζυγιάζονται
αετοί λαβωμένοι σε έκλειψη
από την ερημία του ύψους αναβαπτίζονται
σε νερά σκοτεινά κι αποδημούν.
Αν η γραφή της μοίρας μοίρα γραφής,
κάθε προκήρυξη μαζί μου στην πυρά.
Στάχτες : για να σιγολιώνει κάτω απ’ τα πόδια μου
ο χρυσός των ονείρων.
Θρίαμβος της στάχτης ή μήπως της ζωής;
Εύα Λιάρου - Αργύρη
από τη συλλογή Των κρυστάλλων μνήμη, 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
6 σχόλια:
Ισως μονάχα αυτό να επιζεί.Ο ήχος του πούπουλου που πέφτει στον κήπο της σιωπής..Ναι, νομίζω μόνο αυτό.Και ίσως-ίσως να αρκεί..Ισως να είναι ήδη πολύ..Καληνύχτα ποιητή μου
Ναι, ίσως να είναι ήδη πολύ. Όπως τα μυστικά και τα θαύματα που ποτέ δεν θα μάθουμε, Όλγα.
Την καλημέρα μου.
επιζεί μόνο ό,τι αληθινά υπήρξε
αέναη ενέργεια
η ίδια η ζωή του...
Σωστά. Η αρχή της αφθαρσίας της ύλης, της αφθαρσίας όλης της δημιουργίας. Ο πρώτος ποιητής δεν εγκαταλείπει το έργο του.
Όλα χάνουν την ατομικότητά τους μέσα στο καμίνι του κόσμου, ενοποιούνται, μεταλλάσσονται, μετασχηματίζονται, μετενσαρκώνονται, υπάρχουν όμως πάντα.
H "μωβένια", έγραψε τη σκέψη μου Τόλη μου!
Είναι κι αυτό, το κατακόκκινο γαρύφαλλο κάθε φορά, που με δυναμώνει...
Έχει απίθανη βραδιά εδώ,σας την αφιερώνω!
Σ΄ευχαριστώ, Όλγα μου. Μου φαίνεται ότι η «μωβένια» κι εσύ ταιριάζετε πολύ.
Το κόκκινο γαρύφαλλο είναι συντροφικό και εκφράζει την ψυχή μου. Το έχω δει τόσες φορές κι όμως εξακολουθεί πάντα να με συγκινεί.
Καλό βράδυ.
Δημοσίευση σχολίου