Κυριακή 10 Μαΐου 2009

ο προορισμός του ονείρου

θα ξαναγεννηθούμε σε μιαν άλλη χώρα
θ' ανακαλύψουμε και πάλι τις πρώτες λέξεις
και θα προφέρουμε περήφανα
κάθε ελάχιστο αυτονόητο
στη γνώση μάταια θ' αναζητήσουμε τον κόσμο
θα περιπλανηθούμε στους μεγάλους δρόμους
με τις σειρήνες μέσα στην ομίχλη
και κάποτε έκθαμβοι θα συναντήσουμε
την πρώτη μας αγάπη
στα μάτια μας θα αστράφτει
η ίδια προαιώνια λάμψη

τίποτα δεν θα θυμηθούμε
και τίποτα δεν θάχουμε ξεχάσει

Τόλης Νικηφόρου
από τη συλλογή Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη
που ονειρεύεται, 2002

6 σχόλια:

Αγγελικούλα είπε...

...τίποτα δεν θα θυμηθούμε
και τίποτα δεν θάχουμε ξεχάσει
Ένα όνειρο για να χρωματίσει την Κυριακή μας.

Ευχαριστούμε, Τόλη!

Poet είπε...

Εκ των υστέρων σκέφτομαι, Λίνα, ότι αυτό ίσως να ονομάζεται κάρμα ή μνήμη των κυττάρων. Ότι είμαστε αυτό που υπήρξαμε σε μια προηγούμενη ζωή και αναζητούμε, σε κάθε μετενσάρκωση, εκείνους και εκείνα που κάποτε αγαπήσαμε. Ότι το όνειρο δεν είναι παρά το απόσταγμα της ψυχής μας που δεν αλλάζει και πάντοτε θα ψάχνει, εδώ, στην Κίνα ή στο διάστημα, την πατρίδα της, tην αδελφή ψυχή.

55fm είπε...

Τόλη μου,
κατευθείαν στην καρδιά... πάνε οι στίχοι σου!
Φιλιά!

Poet είπε...

Θαυμάσια. Όλγα μου, σε ένα προηγούμενο ποίημά μου λέω : «οφείλω να σε προειδοποιήσω, οι στίχοι αυτοί σκοπεύουν ίσια στην καρδιά σου ...»

Όπως θα τόνιζαν λοιπόν και οι αγγλοσάξωνες : "You have been warned".

Margo είπε...

Πόσο θα ήθελα να βουτήξω μέσα στο ποίημα, να πιαστώ καλά και να βγαίνω με τίποτα..
Αυτό Τόλη μου ήταν παραγγελία!
Καλή σου νύχτα

Poet είπε...

Τι μου θυμίζεις τώρα, Margo μου! Μία και μοναδική φορά στη ζωή μου έγραψα ποίημα κατά παραγγελία. Και μάλιστα στα αγγλικά. Κάτι σαν poet laureate στην αγγλική αυλή, δηλαδή ποιητικός τζουτζές των εστεμμένων. Σε απείρως ταπεινότερο και ωραιότερο περιβάλλον όμως.

Πριν τέσσερα χρόνια, παντρεύτηκε σε ένα ειδυλλιακό εκκλησάκι κάτω απ' τον Όλυμπο η κόρη μιας παλιάς μου φίλης που ζει πάνω από 40 χρόνια στο Λονδίνο. Μου ζήτησε λοιπόν το ζεύγος να γράψω ένα ποίημα για τον γάμο και την μελλοντική κοινή ζωή τους.
Αιφνιδιάστηκα, δυσανασχέτησα αλλά τελικά ... υπέκυψα. Το πιο εκπληκτικό απ' όλα ήταν ότι το ποίημα βγήκε καλό. Και άρεσε ιδιαίτερα όταν το διάβασα, μετά την τελετή, στο πολυεθνικό ακροατήριο στο εστιατόριο του ξενοδοχείου δίπλα στη θάλασσα.

Το απίστευτο μωσαϊκό της ζωής δεν παύει να μας καταπλήσσει. Καλή σου μέρα.