Σάββατο 2 Μαΐου 2009

Ανικανότης

Των φυσικών των χαρισμάτων μαρασμός.
Των επίκτητων αποθερισμός,
Της υστερίας οργιώδης βλάστηση:
Αυτά με συγκροτούν ως μητέρα.

Αλλά ως ουρανός διαφέρω.

Διαθέτω όλα όσα κανείς δεν χρειάζεται:
Ασύνορη έκταση, βυθό αχανή, καρτερία,

Ως και το πάμφωτο φεγγάρι.

Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου
από τη συλλογή Λιμός, 2007

8 σχόλια:

Poet είπε...

Τώρα, γιατί έχω την αίσθηση ότι αυτό το ποίημα ταιριάζει καλούπι σε μερικά από τα κορίτσια των ιστολογίων;

Αγγελικούλα είπε...

Κάτι ξέρεις εσύ, φαίνεται... You must have inside information!

Καλημέρα!

Poet είπε...

It's elementary, my dear Watson!

Βλέπω «το πάμφωτο φεγγάρι τους» πίσω από «της υστερίας την οργιώδη βλάστηση». Βλέπω και τον ουρανό τους πίσω από τα κρεμασμένα ρούχα στο μπαλκόνι. Κι όταν γαντζώνονται στα κάγγελα του γυμνασίου/λυκείου της γειτονιάς μου για τα βλαστάρια τους, βλέπω τα κοριτσάκια που μέσα τους εξακολουθούν να είναι.

Αχ, η ζωή, ο γάμος, η εξασφάλιση, η μητρότητα. Ωραία πράγματα. Εκπλήρωση. Το όνειρο όμως και η λαχτάρα της καρδιάς εξακολουθούν να υπάρχουν μέσα τους. Καμιά φορά και να δακρύζουν.

Margo είπε...

Δε ξέρεις Τόλη, όμως καταλαβαίνεις, βλέπεις, νιώθεις.. γι αυτό σε αγαπάμε τόσο πολύ!
Καληνύχτα:)

το πετάλι είπε...

και στα αγόρια, Τόλη, ταιριάζει
και στα αγόρια,
όχι μόνο στα κορίτσια,

εάν αντικαταστήσουμε τη λέξη
μητέρα
με τη λέξη
πατέρα...

Poet είπε...

Κι εγώ σας αγαπώ πολύ, Margo μου. Όταν ξεκινήσαμε αυτό το ιστολόγιο με τη Λίνα τον περασμένο Ιούνιο, ήταν αδύνατον να φανταστώ ότι θα γνώριζα εδώ τόσο ευαίσθητες και καλλιεργημένες φίλες. Και φίλους. Με τα θαυμάσια ιστολόγιά σας, με τα σχόλια και τη γενικότερη παρουσία σας, έχετε γίνει μέρος της καθημερινής μου ζωής, σημαντικό και πολύτιμο.

Poet είπε...

Ναι, Νίκο, το ξέρω ότι είσαι ένας πραγματικά καλός πατέρας. Όπως κι εγώ, πιστεύω, όπως και πολλοί άλλοι.

Η γυναίκα όμως, η μάνα είναι κάτι διαφορετικό από τη φύση της. Οι ρίζες μας, η πηγή της ζωής μας, η πρώτη μας αγάπη και ο μεγαλύτερος σπαραγμός.

Οι γονείς μου χώρισαν στα έξι μου χρόνια και με μεγάλωσε ο πατέρας μου. Ήταν απίστευτα τρυφερός και τον λάτρευα. Μόνο όμως όταν πέθανε η μητέρα μου ένιωσα ξαφνικά τον κόσμο να γκρεμίζεται. Τότε πραγματικά κατάλαβα τι είναι ο θάνατος. The endless time of never coming back.

Γιώργος Τσιρώνης είπε...

Εξαιρετικό