Φίλοι μου του διαδικτύου,
Συμπληρώθηκαν ήδη δεκατρία χρόνια από τον Ιούνιο του 2008, όταν με τη Λίνα Παπαδοπούλου αποφασίσαμε να ανοιχτούμε στο πέλαγος των Ελλήνων ποιητών του 20ου (και του 21ου !!) αιώνα. Με προσωπικές θεματικές ανθολογίες. Με ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη, για την κοινωνία και την επανάσταση, για το όνειρο και την ουτοπία, για τον χρόνο και τη μνήμη, για τη μοναξιά, για το ίδιο το ποιητικό φαινόμενο, για όλα τα αιώνια θέματα της λογοτεχνίας.
Στο διάστημα αυτό, διάβασα αναρίθμητες ποιητικές συλλογές, ξεφύλλισα εκατοντάδες τεύχη λογοτεχνικών περιοδικών, ανέτρεξα σε μερικές δεκάδες ανθολογίες από τη βιβλιοθήκη μου και προμηθεύτηκα άλλες, για να θυμηθώ τα αγαπημένα μου ποιήματα, να ανακαλύψω άλλα και έτσι να μοιραστώ μαζί σας αυτόν τον αμύθητο πλούτο της ψυχής.
Εκτός από τις θεματικές ανθολογίες, σκοπός μας ήταν να παρουσιάσουμε ξεχωριστά σημαντικούς ποιητές, ιδίως εκείνους που είναι λιγότερο γνωστοί έξω από τον στενό ποιητικό κύκλο. Επίσης, να σας γνωρίσουμε αξιόλογους νέους ποιητές, την ελπίδα και το μέλλον. Αυτό έχει ήδη γίνει για αρκετούς ποιητές και θα συνεχιστεί με ειδικά αφιερώματα σε πολλούς άλλους. Με τον τρόπο αυτό, συνεχίζουμε με τη δική μας οπτική τις άλλες αξιόλογες προσπάθειες ανθολόγησης που έχουν γίνει στο διαδίκτυο.
Το ιστολόγιο φέρει ένα δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα, υπήρξε όμως, έως πριν έξι χρόνια περίπου, αποτέλεσμα ομαδικής εργασίας. Συνεχίζω μόνος μου από τότε. Τα ποιήματα συνοδεύονται, σχεδόν πάντα πλέον, από πίνακες ζωγραφικής, εικόνες, σχέδια ή φωτογραφίες. Το ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου στη στήλη «Το ποίημα που διανυκτερεύει», όπως και το δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα της ανθολογίας, εκφράζουν τον αγωνιζόμενο άνθρωπο και το πνεύμα του ιστολογίου. Δραστικό αντίδοτο, ελπίζω, στη μοναξιά που ενεδρεύει μέσα μας.
Μερικούς μήνες μετά την αρχή αυτής της προσπάθειας, είχαμε τη χαρά να γίνει βασική συνεργάτιδά μας η πολύτιμη Τζούλια Φορτούνη. Η Τζούλια ανέλαβε να επιλέγει πίνακες και συνθέτει εικόνες για τα ποιήματα της ανθολογίας - μια πρωτότυπη δημιουργική εργασία. Τη Τζούλια διαδέχτηκε στον τομέα αυτό μια άλλη φίλη από την Αθήνα, η Γιάννα Αγγελοπούλου. Εδώ και έξι χρόνια περίπου, την εργασία αυτή έχω αναλάβει εγώ προσωπικά.
Βασικός συνεργάτης του ιστολογίου υπήρξε και ένας παλιός μου φίλος, ο ζωγράφος και λογοτέχνης Ντίνος Παπασπύρου. Κατά διαστήματα είχαμε τη βοήθεια και άλλων φίλων της ποίησης.
Μετά λοιπόν περισσότερους από 500 ποιητές με περισσότερα από 5.000 ποιήματα σε 14 θεματικές ενότητες, έχω πια συνειδητοποιήσει ότι το έργο αυτό δεν πρόκειται να τελειώσει. Δεν θα τελειώσει ποτέ γιατί η ποίηση δεν τελειώνει ποτέ. Δεν έχουν ακόμα ανθολογηθεί πολλοί σημαντικοί ποιητές και η ανθολόγηση άλλων δεν είναι πλήρης. Και το κυριότερο, παρά την παραδοσιακή μικροψυχία και μεμψιμοιρία στον τόπο μας, η ελληνική ποίηση γνωρίζει στις μέρες μας μια πρωτοφανή άνθιση.Οι παλιότεροι ποιητές δημοσιεύουν το έργο της ωριμότητάς τους ενώ εμφανίζονται συνεχώς αξιόλογοι νέοι ποιητές. Μέσα στην κοπριά φυτρώνουν εξαίσια λουλούδια.
Η έρευνα λοιπόν θα συνεχιστεί, παρά τη γενικότερη σοβαρή μείωση στην κίνηση των ιστολογίων, και θα προστεθούν στις ανθολογίες πολλοί ποιητές και πολύ περισσότερα ποιήματα. Με μοναδικό κριτήριο την ποιότητα. Πρόκειται ασφαλώς για μια φιλόδοξη προσπάθεια, ιδίως αν ληφθούν υπόψη οι τεχνικοί περιορισμοί ενός απλού ιστολογίου αλλά και ο περιορισμένος χρόνος που εγώ διαθέτω. Και κάτι ακόμα, νομίζω ιδιαίτερα σημαντικό. Η αγάπη όλων μας για την ποίηση δημιουργεί φιλικούς δεσμούς με ξεχωριστούς ανθρώπους που, πιθανότατα, δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουμε από κοντά. Παράδειγμα η συνεργασία μου με τα άλλα μέλη της παρέας που υπήρξε σχεδόν αποκλειστικά ηλεκτρονική και τηλεφωνική. Και οι πολλοί κάτοχοι άλλων ιστολογίων που έχουν γίνει τακτικοί αναγνώστες μας. Νομίζω ότι αυτή είναι μια άριστη συστατική επιστολή για τη λειτουργία του διαδικτύου.
Ευχαριστώ θερμά τη Τζούλια, τη Λίνα, τη Γιάννα και τον Ντίνο, σας ευχαριστώ όλους.
Τόλης Νικηφόρου
Αναρτήσεις
8 σχόλια:
Τώρα, γιατί έχω την αίσθηση ότι αυτό το ποίημα ταιριάζει καλούπι σε μερικά από τα κορίτσια των ιστολογίων;
Κάτι ξέρεις εσύ, φαίνεται... You must have inside information!
Καλημέρα!
It's elementary, my dear Watson!
Βλέπω «το πάμφωτο φεγγάρι τους» πίσω από «της υστερίας την οργιώδη βλάστηση». Βλέπω και τον ουρανό τους πίσω από τα κρεμασμένα ρούχα στο μπαλκόνι. Κι όταν γαντζώνονται στα κάγγελα του γυμνασίου/λυκείου της γειτονιάς μου για τα βλαστάρια τους, βλέπω τα κοριτσάκια που μέσα τους εξακολουθούν να είναι.
Αχ, η ζωή, ο γάμος, η εξασφάλιση, η μητρότητα. Ωραία πράγματα. Εκπλήρωση. Το όνειρο όμως και η λαχτάρα της καρδιάς εξακολουθούν να υπάρχουν μέσα τους. Καμιά φορά και να δακρύζουν.
Δε ξέρεις Τόλη, όμως καταλαβαίνεις, βλέπεις, νιώθεις.. γι αυτό σε αγαπάμε τόσο πολύ!
Καληνύχτα:)
και στα αγόρια, Τόλη, ταιριάζει
και στα αγόρια,
όχι μόνο στα κορίτσια,
εάν αντικαταστήσουμε τη λέξη
μητέρα
με τη λέξη
πατέρα...
Κι εγώ σας αγαπώ πολύ, Margo μου. Όταν ξεκινήσαμε αυτό το ιστολόγιο με τη Λίνα τον περασμένο Ιούνιο, ήταν αδύνατον να φανταστώ ότι θα γνώριζα εδώ τόσο ευαίσθητες και καλλιεργημένες φίλες. Και φίλους. Με τα θαυμάσια ιστολόγιά σας, με τα σχόλια και τη γενικότερη παρουσία σας, έχετε γίνει μέρος της καθημερινής μου ζωής, σημαντικό και πολύτιμο.
Ναι, Νίκο, το ξέρω ότι είσαι ένας πραγματικά καλός πατέρας. Όπως κι εγώ, πιστεύω, όπως και πολλοί άλλοι.
Η γυναίκα όμως, η μάνα είναι κάτι διαφορετικό από τη φύση της. Οι ρίζες μας, η πηγή της ζωής μας, η πρώτη μας αγάπη και ο μεγαλύτερος σπαραγμός.
Οι γονείς μου χώρισαν στα έξι μου χρόνια και με μεγάλωσε ο πατέρας μου. Ήταν απίστευτα τρυφερός και τον λάτρευα. Μόνο όμως όταν πέθανε η μητέρα μου ένιωσα ξαφνικά τον κόσμο να γκρεμίζεται. Τότε πραγματικά κατάλαβα τι είναι ο θάνατος. The endless time of never coming back.
Εξαιρετικό
Δημοσίευση σχολίου