Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

Για τον εξαναγκασμό και το σώμα

Το σώμα ορφανό από νου,
Άκαμπτο πάνω στο τραπέζι,
Για λίγες ώρες ακόμη φυλάσσει
Σεβάσμια σκεπασμένο με σεντόνι
Την ευπρέπεια του απόρρητου βίου του.
Ώσπου και η τελευταία αυτή σεμνότητα αποσπάται
Και σταθερό ανασύρει το νυστέρι
Του κάθε πόνου το απολίθωμα στο φως.

Μα η ψυχή, που γύρω εκεί πετάει,
Κλαίει τον άλλον εξευτελισμό, όταν σύρθηκε
Να πρωτοκατοικήσει μες στο σώμα
Και γύρω κλάματα χαράς και θεία πρόσωπα,
Που έπρεπε ν’ αγαπηθούν προτού πεθάνουν.
Τον εξευτελισμό ν’ ανοίγεις το παράθυρο
Σ’ ένα ακατοίκητο πια σπίτι.

Κι ύστερα, όταν σύρθηκε από το σακάκι
Μπρος στον ανακριτή και το δακτυλογράφο.
Κι όταν, με το καπέλο χαμηλά στα μάτια,
Σύρθηκε στις ουρές για το επίδομα.

Αχ, αδύναμο, αδύναμο σώμα,
Επάνω στο βουνό φυτρωμένο,
Χτύπα τον με τις ματωμένες σου γροθιές,
σπρώξ’ τον πέρα
Αυτόν τον άθλιο ουρανό.

Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου
από τη συλλογή Το κυπαρίσσι των εργατικών, 1995

4 σχόλια:

Poet είπε...

Είναι εμφανέστατη η προτίμηση των αναγνωστών του ιστολογίου στα ποιήματα έρωτα και αγάπης. Αυτό ήταν και θα είναι το πρώτο θέμα, με μεγάλη διαφορά από τα άλλα.

Η προτίμηση αυτή φτάνει στο σημείο να μη σχολιάζονται συγκλονιστικά ποιήματα, όπως αυτό της Δήμητρας Χριστοδούλου. Ποιήματα που μας θυμίζουν με οδύνη και δέος τη μοίρα του ανθρώπου.

«... πρόσωπα, που έπρεπε να αγαπηθούν προτού πεθάνουν».

το πετάλι είπε...

ναι Τόλη,

ο κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη την αγάπη μας όσο ζει

μετά πλέον...όλες οι εκδηλώσεις λατρείας...περιττές...

"Σεβάσμια σκεπασμένο με σεντόνι
Την ευπρέπεια του απόρρητου βίου του."
...
"σπρώξ’ τον πέρα
Αυτόν τον άθλιο ουρανό."

πολύ δυνατοί στίχοι

Poet είπε...

Έτσι είναι, Νίκο.

Υπάρχει όμως μια στροφή τα τελευταία χρόνια προς το λεγόμενο «ιδιωτικό όραμα». Η αδιαφορία εκτείνεται και στην κοινωνική ποίηση που άλλοτε κατείχε εξέχουσα θέση.

Η προτίμηση λοιπόν στα ποιήματα έρωτα και αγάπης σημαίνει επιπλέον, κατά τρόπο παράδοξο, ότι η αδιαφορία αυτή για τους κοινωνικούς αγώνες καταλήγει σε μια μοναξιά χωρίς προηγούμενο.

το πετάλι είπε...

κι αυτό είναι πραγματικά λυπηρό, Τόλη.

ακόμη και στην τέχνη υπάρχει
μια συνεχής ανακύκλωση του εγώ
που καταλήγει
στη μοναξιά...

όπως είπες