Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Φίλοι μου του διαδικτύου,
Συμπληρώθηκαν ήδη δεκατρία χρόνια από τον Ιούνιο του 2008, όταν με τη Λίνα Παπαδοπούλου αποφασίσαμε να ανοιχτούμε στο πέλαγος των Ελλήνων ποιητών του 20ου (και του 21ου !!) αιώνα. Με προσωπικές θεματικές ανθολογίες. Με ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη, για την κοινωνία και την επανάσταση, για το όνειρο και την ουτοπία, για τον χρόνο και τη μνήμη, για τη μοναξιά, για το ίδιο το ποιητικό φαινόμενο, για όλα τα αιώνια θέματα της λογοτεχνίας.
Στο διάστημα αυτό, διάβασα αναρίθμητες ποιητικές συλλογές, ξεφύλλισα εκατοντάδες τεύχη λογοτεχνικών περιοδικών, ανέτρεξα σε μερικές δεκάδες ανθολογίες από τη βιβλιοθήκη μου και προμηθεύτηκα άλλες, για να θυμηθώ τα αγαπημένα μου ποιήματα, να ανακαλύψω άλλα και έτσι να μοιραστώ μαζί σας αυτόν τον αμύθητο πλούτο της ψυχής.
Εκτός από τις θεματικές ανθολογίες, σκοπός μας ήταν να παρουσιάσουμε ξεχωριστά σημαντικούς ποιητές, ιδίως εκείνους που είναι λιγότερο γνωστοί έξω από τον στενό ποιητικό κύκλο. Επίσης, να σας γνωρίσουμε αξιόλογους νέους ποιητές, την ελπίδα και το μέλλον. Αυτό έχει ήδη γίνει για αρκετούς ποιητές και θα συνεχιστεί με ειδικά αφιερώματα σε πολλούς άλλους. Με τον τρόπο αυτό, συνεχίζουμε με τη δική μας οπτική τις άλλες αξιόλογες προσπάθειες ανθολόγησης που έχουν γίνει στο διαδίκτυο.
Το ιστολόγιο φέρει ένα δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα, υπήρξε όμως, έως πριν έξι χρόνια περίπου, αποτέλεσμα ομαδικής εργασίας. Συνεχίζω μόνος μου από τότε. Τα ποιήματα συνοδεύονται, σχεδόν πάντα πλέον, από πίνακες ζωγραφικής, εικόνες, σχέδια ή φωτογραφίες. Το ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου στη στήλη «Το ποίημα που διανυκτερεύει», όπως και το δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα της ανθολογίας, εκφράζουν τον αγωνιζόμενο άνθρωπο και το πνεύμα του ιστολογίου. Δραστικό αντίδοτο, ελπίζω, στη μοναξιά που ενεδρεύει μέσα μας.
Μερικούς μήνες μετά την αρχή αυτής της προσπάθειας, είχαμε τη χαρά να γίνει βασική συνεργάτιδά μας η πολύτιμη Τζούλια Φορτούνη. Η Τζούλια ανέλαβε να επιλέγει πίνακες και συνθέτει εικόνες για τα ποιήματα της ανθολογίας - μια πρωτότυπη δημιουργική εργασία. Τη Τζούλια διαδέχτηκε στον τομέα αυτό μια άλλη φίλη από την Αθήνα, η Γιάννα Αγγελοπούλου. Εδώ και έξι χρόνια περίπου, την εργασία αυτή έχω αναλάβει εγώ προσωπικά.
Βασικός συνεργάτης του ιστολογίου υπήρξε και ένας παλιός μου φίλος, ο ζωγράφος και λογοτέχνης Ντίνος Παπασπύρου. Κατά διαστήματα είχαμε τη βοήθεια και άλλων φίλων της ποίησης.
Μετά λοιπόν περισσότερους από 500 ποιητές με περισσότερα από 5.000 ποιήματα σε 14 θεματικές ενότητες, έχω πια συνειδητοποιήσει ότι το έργο αυτό δεν πρόκειται να τελειώσει. Δεν θα τελειώσει ποτέ γιατί η ποίηση δεν τελειώνει ποτέ. Δεν έχουν ακόμα ανθολογηθεί πολλοί σημαντικοί ποιητές και η ανθολόγηση άλλων δεν είναι πλήρης. Και το κυριότερο, παρά την παραδοσιακή μικροψυχία και μεμψιμοιρία στον τόπο μας, η ελληνική ποίηση γνωρίζει στις μέρες μας μια πρωτοφανή άνθιση.Οι παλιότεροι ποιητές δημοσιεύουν το έργο της ωριμότητάς τους ενώ εμφανίζονται συνεχώς αξιόλογοι νέοι ποιητές. Μέσα στην κοπριά φυτρώνουν εξαίσια λουλούδια.
Η έρευνα λοιπόν θα συνεχιστεί, παρά τη γενικότερη σοβαρή μείωση στην κίνηση των ιστολογίων, και θα προστεθούν στις ανθολογίες πολλοί ποιητές και πολύ περισσότερα ποιήματα. Με μοναδικό κριτήριο την ποιότητα. Πρόκειται ασφαλώς για μια φιλόδοξη προσπάθεια, ιδίως αν ληφθούν υπόψη οι τεχνικοί περιορισμοί ενός απλού ιστολογίου αλλά και ο περιορισμένος χρόνος που εγώ διαθέτω. Και κάτι ακόμα, νομίζω ιδιαίτερα σημαντικό. Η αγάπη όλων μας για την ποίηση δημιουργεί φιλικούς δεσμούς με ξεχωριστούς ανθρώπους που, πιθανότατα, δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουμε από κοντά. Παράδειγμα η συνεργασία μου με τα άλλα μέλη της παρέας που υπήρξε σχεδόν αποκλειστικά ηλεκτρονική και τηλεφωνική. Και οι πολλοί κάτοχοι άλλων ιστολογίων που έχουν γίνει τακτικοί αναγνώστες μας. Νομίζω ότι αυτή είναι μια άριστη συστατική επιστολή για τη λειτουργία του διαδικτύου.
Ευχαριστώ θερμά τη Τζούλια, τη Λίνα, τη Γιάννα και τον Ντίνο, σας ευχαριστώ όλους.
Τόλης Νικηφόρου
21 σχόλια:
...οι νύχτες από δω και πέρα.
Σπαρακτικό πραγματικά, Τόλη.
Την καλησπέρα μου.
"..οι φόβοι για όλα από δω και πέρα..."
αγαπημένο ποίημα της πιο αγαπημένης μου ποιήτριας...
Ανυπεράσπιστοι έρωτες,
φόβοι, μνήμη, θλίψη κι οι νύχτες ατέλειωτες...
Η ζωή μας "μόνον ενικού αριθμού και άκλιτη" μέχρι να πέσει η αυλαία.
Πραγματικά συγκλονιστικό ποίημα.
Ε, τότε κάνε και μια εικόνα για το ποίημα, Λίνα.
Το ξέραμε, το ξέραμε, Τζούλια.
Ο σπαραγμός είναι για τον σύντροφό της που χάθηκε, Ανδρέα, τον ποιητή Άθω Δημουλά. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το αφιέρωμα στην Κική Δημουλά στο περιοδικό Εντευκτήριο, τεύχ. 83, Οκτώβριος-Δεκέμβριος, 2008.
Συμφωνώ, πράγματι συγκλονιστικό.
Και λίγα πραγματολογικά: Λέγεται ότι, όσο ζούσε ο "σύντροφός της" την επεσκείαζε (την καταπίεζε;) και η ίδια ήταν στην αφάνεια. Αληθεύει;
Δεν νομίζω ότι αληθεύει, Ντίνο. Απ' όσα έχω διαβάσει, η σχέση τους ήταν αρμονική, η Κική Δημουλά λάτρευε τον άνδρα της και ο χαμός του ήταν ένα φοβερό πλήγμα για εκείνην. Μάλιστα, η ίδια είχε πρόβλημα από το γεγονός ότι στο σπίτι δύο ποιητών, εκείνη είχε την μεγαλύτερη ανταπόκριση στα ποιήματά της. Ένα λαμπερό ταλέντο σαν την Δημουλά δεν κρύβεται και μάλλον εκείνη ήταν που επισκίαζε τον σύντροφό της.
Ένα πρόσθετο στοιχείο είναι ότι η Κική Δημουλά έγραψε μερικά από τα ωραιότερα ποιήματά με την τραγική αίσθηση από τον θάνατο του συντρόφου της. Σκληρή ειρωνεία να έχει συμβάλει αυτή η απώλεια στη μεγαλύτερη ποιητική της καταξίωση.
Είπαμε όμως, όλη η καλλιτεχνική δημιουργία περνάει μέσα σπό την κοιλάδα των δακρύων.
Ερχομαι σήμερα στη δουλειά, ναι κυριακάτικα δουλειά, κουβαλώντας στις μασχάλες μια συλλογή με ποιήματα της Δημουλά...Να γράψω κάτι σκέφτομαι και μετά να μπω στους φίλους που τους έχω κάπως εγκαταλείψει,κάτι τα παιδιά, κάτι τι ένα, κάτι το άλλο..Γράφω και μετα μπαίνω σε σένα..Και τι να δω..Δημουλά!!Ε, αυτό πάει πολύ...Τι να πρωτοδιαλέξω που'ναι και η διάθεση ανάλογη.Αυτή η γυναίκα είναι συγκλονιστική.
Εχουμε και λέμε λοιπόν..
Εν πτωχεύσει
Είμαι σχεδόν χωρίς επάγγελμα τώρα
Νεότερη κατασκεύαζα κυρίως διαμαρτυρίες.Αλλά και μεταχειρισμένες καταστάσεις μάζευα που μεταποιούσα εύκολα σε πρωτοτυπίες και παραφορές.Στρωμένη δουλειά.Ευπορούσα.
Τώρα επιδίδομαι στο άσκοπο.Ισα-ισα βγάζω τα προς το ζην.Επιβαίνω του ανέργου χρόνου μου κι εκτελώ μικρά δρομολόγια για λίγη αναδρομή στα εύκρατα της νεότητας μου επαγγέλματα.
Κική Δημουλά
Υ.Γ.Δίκην σχολιασμού που το συγκεκριμένο ποίημα που ανάρτησες δεν αντέχει.Φιλιά Poet μου
Ε, ναι, μας είχες κάπως εγκαταλείψει, Όλγα μου. Μας αποζημιώνεις όμως τώρα με την παρουσία σου και με το ποίημα της Κικής Δημουλά.
Οι γυναίκες είναι περισσότερες από τους άντρες, έχουν μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής και, κατά συνέπεια, μεγαλύτερο μερίδιο στη μοναξιά. Μένουν μόνες, ανεπανόρθωτα και απαρηγόρητα μόνες. Και θυμούνται. Τι οδυνηρό,
τι θλιβερό προνόμιο!
Ίσως για όλα αυτά και μερικά ακόμη, να έχει η Κική Δημουλά, με τον μοναδικό της τρόπο έκφρασης, τόσο μεγάλη απήχηση.
Να είσαι καλά.
Εγώ τώρα τι να πω; Από επιδημιολογικής πλευράς φαίνεται να στοιχειοθετείται επιδημία Δημουλά στο διαδίκτυο. Βλέπω την ανάρτηση της Όλγας με ποίημα της Δημουλά λίγο πριν ξεκινήσω να γράφω τη δική μου με λόγια της ποιήτριας από πρόσφατη ομιλία της. Τελειώνοντας την ανάρτησή μου, έρχομαι στο λιβάδι σου και βλέπω να έχει ανθίσει αυτό το συγκλονιστικό ποίημά της...
Ας είναι... Όσες αναρτήσεις και να γίνουν, το έργο της είναι ανεξάντλητο.
Καλή σου νύχτα, ποιητή μου.
Η μνήμη...
Η μνήμη...
Η μνήμη...
τι να πει κανείς για τις στερημένες άστρων νύχτες από δω και πέρα...
Καλο βραδυ, Ποιητή...
Να επαναλάβω και εγώ συγκλονιστικό; Σήμερα μπορώ να πω ότι "χόρτασα" Δημουλά! Βέβαια και όλα τα blogs να τη φιλοξενούσαν δε θα ήταν πολύ.
Καλό ξημέρωμα πια!
Όπως διαβάζω, αντιλαμβάνομαι και φοβάμαι ότι θα αρχίσουν on-line αυτοκτονίες. Περιμένετε, θα ανθολογήσει και άλλους ο Poet!!!
Καλή μέρα και εβδομάδα.
Μια χαμογελαστή καλημέρα σε όλους!
Βαθιά ποιητική η Δημουλά,συγκλονίζει,ξεσηκώνει,
ανατρέπει και γνωρίζει πολύ καλά τις πολλές πλευρές της ζωής!
Έχει δηλώσει κατά καιρούς ότι πιστεύει στο πεπρωμένο,την ενοχλούν πολύ τα γηρατειά,ήθελε να είναι αθάνατη και είναι από φύση τεμπέλα...σκέφτομαι λοιπόν ότι, αφού με το πεπρωμένο δεν έχω ακόμα καταλήξει αν το πιστεύω,τα γηρατειά τα υποδέχομαι ως φυσική συνέχεια μιας όμορφης νιότης,άρα τα αποδέχομαι και τη τεμπελιά δεν την αναγνωρίζω και δεν την αντέχω στη ζωή μου,είναι απαραίτητο να βελτιωθώ...άρα...πως να μη διαβάζω Δημουλά!
Τόλη να είσαι καλά και να μας παρασύρεις σε εξομολογήσεις..!
ΟΛΓΑ
Οπότε δεν χρειαζόμαστε ιστολόγο αλλά ιστολογιολόγο, Μαρία. Νέα ιατρική ειδικότητα που κατέστη αναγκαία λόγω της «επιδημίας Δημουλά».
Εγώ πάντως νομίζω ότι μάλλον πρόκειται για προσκύνημα όπως το Δεκαπενταύγουστο στην Τήνο. Με προνομιούχο τη Margo που είναι και γειτόνισσα.
Υ.Γ. Άργησα να απαντήσω γιατί ακόμη βρίσκομαι στη φάση της ανάρρωσης. Καλό απόγευμα.
E, τώρα, να μην παραπονιέται κι ένα ξωτικό. Όλα τ' άστρα δικά σου δεν είναι; Κι όποιον θέλεις, τον μαγεύεις. Απλό.
Margo μου, υπάρχει και ο νόμος περί μονοπωλίων. Για να μην αναφέρω τους άλλους ποιητές.
Τα πιο ωραία ποιήματα είναι τα λουλουδάκια του νησιού σου τώρα την άνοιξη.
Εμείς οι άντρες, Ντίνο μου, μπορεί να μην είμαστε απρόσβλητοι από την επιδημία αλλά σίγουρα είμαστε πιο νηφάλιοι. Σπεύδω να κάνω νέα ανάρτηση για να γλυτώσω τα κορίτσια μας.
Μια χαμογελαστή καλή εβδομάδα σε σένα και σε όλους τους άλλους, Όλγα του Χαρταετού.
Να διαβάζεις Δημουλά και να μας τα λες όλα γιατί, ως ιερέας του αόρατου, ο ποιητής είναι ειδικός στις εξομολογήσεις.
Λοιπόν. Όπως θα έλεγε και η φίλη μου η Λίλιαν, η μόνη γιατρειά για τον έρωτα είναι ένας νέος έρωτας.
Σήμερα αρχίζει το αφιέρωμα σε μιαν άλλη ποιήτρια, τη Δήμητρα Χριστοδούλου, που βρίσκεται πιο μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Όχι όμως πιο μακριά και από την αληθινή ποίηση.
Δημοσίευση σχολίου