Η γνωστή πόλωση

What we call the beginning is often the end
and to make an end is to make a beginning.
T.S. Eliot

Θέλω να κολυμπήσω σε μια καινούργια ψυχή
τόσο μπλε
τόσο αμέριμνη
τόσο αθόρυβη
όσο και η εγκυμοσύνη της θάλασσας.

Γιατί θα πρέπει να υπομένω
τη γλυκιά προσμονή
ενός βρέφους απάτη
που προτίμησε να με εγκαταλείψει
για την προσωρινή ύπαρξη
του κίτρινου φύλλου;

Δώσε μου ένα λόγο για να το κάνω.
Για άλλη μια παράταση αθανασίας;

*
Με το ν’ αναλώνεσαι σε παράνομους έρωτες
και κατά συρροή απιστίες τι ξορκίζεις;
τα γηρατειά;
το θάνατο;
Πόσο γελασμένος είσαι στ’ αλήθεια.
Αφού το ξέρεις καλά ότι το έργο έχει πάντα
την ίδια πλοκή και την ίδια κατάληξη.
Μετά την εκούσια αποχώρηση από το πλατό
ξεβάφεις σχολαστικά το μακιγιάζ
και το κενό αναβλύζει πάλι από τα μάτια σου.
Πίνεις ένα ποτό παρέα με το δίδυμο θλίψη-πλήξη.
Αρχίζεις να στάζεις παγωμένους κρυστάλλους.

*
Κατέληξα να ζω σαν μοναχική κουβαρίστρα
κλωθογυρίζω στο διάστημα
παγιδευμένη στη δίνη
μιας υπαρξιακής πλάνης.

Μην ανησυχείς όμως για μένα
ο ψυχολόγος μου αυτοκτόνησε απόψε.

…………………………

*
Η συνήθεια και ο βάλτος έχουν κοινό στοιχείο
να καταπίνουν ό, τι κινείται.
Κι εσύ πέφτεις όλο και πιο συχνά
στην πονηρή ενέδρα του ύπνου.
Ξυπνάς πάντα πνιγμένος.

*
Το παλιρροιακό κύμα της συσσωρευμένης οδύνης
σε παρέδωσε σώα στη δίνη της ελαφρότητας.
Το μόνο που ζητάς τώρα είναι
μια ανταλλαγή του γκρίζου με το ροζ.

*
Χρειάζεται μια ευσυγκίνητη φύση
ένα μεγάλο χάρισμα
και ανεξάντλητα αποθέματα δακρύων
για να κλαις

ανεξέλεγκτα
ακατάσχετα
αναίτια.

Κι εσύ είσαι προικισμένη.

*
Άσε τουλάχιστον μετά την απανθράκωση της αδικίας
το θυμό να γίνει καπνός
Δώσε στο τραγούδι της αγάπης μια ευκαιρία
να σκίσει με τη φωνή του
τα μεταξωτά σεντόνια των αιθέρων.

Έλσα Κορνέτη
από τη συλλογή Η αιώνια κουτσουλιά, 2007