Τρίτη 31 Μαρτίου 2009

Νίκος Γρηγοριάδης


Το συγκλονιστικό αυτό ποίημα θα διανυκτερεύσει απόψε και τις επόμενες βραδιές. Από έναν πολύ σημαντικό ποιητή της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς. Κοινωνικό ποιητή που είναι βέβαια και έξοχα ερωτικός. Ή αντιστρόφως.

Ένα ποίημα για την εποχή που δεν υπήρχε μόνο η τραγική ειρωνεία του «ιδιωτικού οράματος» αλλά και το κρασί. Το κόκκινο κρασί της ψυχής. Λίνα, Νίκο, Τζούλια κι όλοι οι άλλοι φίλοι, τι λέτε, πήγε εντελώς χαμένο το αίμα τους;

12 σχόλια:

Αγγελικούλα είπε...

Μπαίνω στο πατρικό μου σπίτι τρίζει το πάτωμα.

...πιάσε ποτήρι, μην πάει εντελώς χαμένο το αίμα μας...

Λόγια που με αγγίζουν σε προσωπικό επίπεδο, μια και σήμερα είναι η επέτειος μιας απώλειας που έχει χαραχτεί μέσα μου με χρώματα ανεξίτηλα.

ippoliti_ippoliti είπε...

εξαιρετική επιλογή.
Ευχαριστούμε για την ανάρτηση, για τις μνήμες που ανέσυρες, για τα συναισθήματα που ξανάφερες.

το πετάλι είπε...

με τα χρόνια
ωριμάζει
παίρνει ένα χρώμα βαθύ

πολύτιμο ρουμπίνι
η μνήμη
στάζει κόκκινο

άντε στην υγειά μας!
απόψε
θα πιω ένα ποτηράκι...

Τζούλια Φορτούνη είπε...

τι άλλο χρώμα μπορεί να έχει η μνήμη
παρά το κόκκινο του αίματος;
Με άλλα λόγια Τόλη με ρωτάς αν προτιμώ
το κόκκινο κρασί της μνήμης ή το νοθεμένο της λήθης;
Δεν μεθάει κανείς με λήθη...η χώρα των λωτοφάγων δεν με προσέλκυσε ποτέ...
της μνήμης είμαι
του αίματος
και του κρασιού...

Poet είπε...

Σε καταλαβαίνω, Λίνα. Είμαι μαζί σου στον πόνο σου.

Poet είπε...

Καλωσόρισες, ippoliti_ippoliti. Βλέπω ότι εργάζεσαι στους ανθρώπινους πόρους που ήταν και το δικό μου επάγγελμα στην ICAP για πολλά χρόνια.

Αυτό ακριβώς ήθελα να κάνω κι εγώ. Να ξυπνήσω μνήμες πολύτιμες και οδυνηρές. Μέσα στο τέλμα που βουλιάζει σήμερα η Ελλάδα.

Poet είπε...

Πίνω κι εγώ στην υγειά σου, Νίκο, και στην υγειά όλων μας. Και στη μνήμη εκείνων που αγαπήσαμε και χάθηκαν για πάντα.

Poet είπε...

Αυτό που ρώτησα, Τζούλια, ήταν αν πήγε εντελώς χαμένο το αίμα τους. Το αίμα των παιδιών κι από τις δύο πλευρές που θυσιάστηκαν την τρομερή εκείνη δεκαετία.

Όταν βλέπω το χάλι τριγύρω μας σήμερα, λέω πως, ναι, πήγε εντελώς χαμένο το αίμα τους. Ύστερα σκέφτομαι εσένα και άλλους φίλους που αποδεικνύουν έμπρακτα ότι σε κάτι πιστεύουν και για κάτι αγωνίζονται και δεν είμαι τόσο σίγουρος.

Στο κόκκινο κρασί της μνήμης λοιπόν. Και της πράξης.

Dinos-Art είπε...

Εκείνοι έφυγαν νωρίς...
Σίγουρα το αίμα τους άλλαξε πολλά.
Δυστυχώς υπάρχει λήθη σε πολλούς στο σημερινό χάλι, που κρασογλεντάνε πάνω στα κόκκαλα εκείνων, και από τις δύο πλευρές, που ξασπρίζουν στα ψηλά βουνά.

Margo είπε...

Επικρατεί η λήθη.. όμως μπορούν λόγια σαν κι αυτά να ξυπνήσουν όποιον θέλει να ξυπνήσει..
Πραγματικά συγκλονιστικό!

Poet είπε...

Έτσι δεν γίνεται πάντοτε, Ντίνο μου; Να εξαργυρώνουν τα διάφορα τρωκτικά της εξουσίας το αίμα των άλλων;

Poet είπε...

Πόσοι όμως θέλουν να ξυπνήσουν, Margo μου; Με τα ναρκωτικά της κατανάλωσης και μέσα στα γυαλιστερά περιτυλίγματα; Πόσοι τολμούν να δουν ξεκάθαρα την αλήθεια;