Φίλοι μου του διαδικτύου,
Συμπληρώθηκαν ήδη δεκατρία χρόνια από τον Ιούνιο του 2008, όταν με τη Λίνα Παπαδοπούλου αποφασίσαμε να ανοιχτούμε στο πέλαγος των Ελλήνων ποιητών του 20ου (και του 21ου !!) αιώνα. Με προσωπικές θεματικές ανθολογίες. Με ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη, για την κοινωνία και την επανάσταση, για το όνειρο και την ουτοπία, για τον χρόνο και τη μνήμη, για τη μοναξιά, για το ίδιο το ποιητικό φαινόμενο, για όλα τα αιώνια θέματα της λογοτεχνίας.
Στο διάστημα αυτό, διάβασα αναρίθμητες ποιητικές συλλογές, ξεφύλλισα εκατοντάδες τεύχη λογοτεχνικών περιοδικών, ανέτρεξα σε μερικές δεκάδες ανθολογίες από τη βιβλιοθήκη μου και προμηθεύτηκα άλλες, για να θυμηθώ τα αγαπημένα μου ποιήματα, να ανακαλύψω άλλα και έτσι να μοιραστώ μαζί σας αυτόν τον αμύθητο πλούτο της ψυχής.
Εκτός από τις θεματικές ανθολογίες, σκοπός μας ήταν να παρουσιάσουμε ξεχωριστά σημαντικούς ποιητές, ιδίως εκείνους που είναι λιγότερο γνωστοί έξω από τον στενό ποιητικό κύκλο. Επίσης, να σας γνωρίσουμε αξιόλογους νέους ποιητές, την ελπίδα και το μέλλον. Αυτό έχει ήδη γίνει για αρκετούς ποιητές και θα συνεχιστεί με ειδικά αφιερώματα σε πολλούς άλλους. Με τον τρόπο αυτό, συνεχίζουμε με τη δική μας οπτική τις άλλες αξιόλογες προσπάθειες ανθολόγησης που έχουν γίνει στο διαδίκτυο.
Το ιστολόγιο φέρει ένα δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα, υπήρξε όμως, έως πριν έξι χρόνια περίπου, αποτέλεσμα ομαδικής εργασίας. Συνεχίζω μόνος μου από τότε. Τα ποιήματα συνοδεύονται, σχεδόν πάντα πλέον, από πίνακες ζωγραφικής, εικόνες, σχέδια ή φωτογραφίες. Το ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου στη στήλη «Το ποίημα που διανυκτερεύει», όπως και το δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα της ανθολογίας, εκφράζουν τον αγωνιζόμενο άνθρωπο και το πνεύμα του ιστολογίου. Δραστικό αντίδοτο, ελπίζω, στη μοναξιά που ενεδρεύει μέσα μας.
Μερικούς μήνες μετά την αρχή αυτής της προσπάθειας, είχαμε τη χαρά να γίνει βασική συνεργάτιδά μας η πολύτιμη Τζούλια Φορτούνη. Η Τζούλια ανέλαβε να επιλέγει πίνακες και συνθέτει εικόνες για τα ποιήματα της ανθολογίας - μια πρωτότυπη δημιουργική εργασία. Τη Τζούλια διαδέχτηκε στον τομέα αυτό μια άλλη φίλη από την Αθήνα, η Γιάννα Αγγελοπούλου. Εδώ και έξι χρόνια περίπου, την εργασία αυτή έχω αναλάβει εγώ προσωπικά.
Βασικός συνεργάτης του ιστολογίου υπήρξε και ένας παλιός μου φίλος, ο ζωγράφος και λογοτέχνης Ντίνος Παπασπύρου. Κατά διαστήματα είχαμε τη βοήθεια και άλλων φίλων της ποίησης.
Μετά λοιπόν περισσότερους από 500 ποιητές με περισσότερα από 5.000 ποιήματα σε 14 θεματικές ενότητες, έχω πια συνειδητοποιήσει ότι το έργο αυτό δεν πρόκειται να τελειώσει. Δεν θα τελειώσει ποτέ γιατί η ποίηση δεν τελειώνει ποτέ. Δεν έχουν ακόμα ανθολογηθεί πολλοί σημαντικοί ποιητές και η ανθολόγηση άλλων δεν είναι πλήρης. Και το κυριότερο, παρά την παραδοσιακή μικροψυχία και μεμψιμοιρία στον τόπο μας, η ελληνική ποίηση γνωρίζει στις μέρες μας μια πρωτοφανή άνθιση.Οι παλιότεροι ποιητές δημοσιεύουν το έργο της ωριμότητάς τους ενώ εμφανίζονται συνεχώς αξιόλογοι νέοι ποιητές. Μέσα στην κοπριά φυτρώνουν εξαίσια λουλούδια.
Η έρευνα λοιπόν θα συνεχιστεί, παρά τη γενικότερη σοβαρή μείωση στην κίνηση των ιστολογίων, και θα προστεθούν στις ανθολογίες πολλοί ποιητές και πολύ περισσότερα ποιήματα. Με μοναδικό κριτήριο την ποιότητα. Πρόκειται ασφαλώς για μια φιλόδοξη προσπάθεια, ιδίως αν ληφθούν υπόψη οι τεχνικοί περιορισμοί ενός απλού ιστολογίου αλλά και ο περιορισμένος χρόνος που εγώ διαθέτω. Και κάτι ακόμα, νομίζω ιδιαίτερα σημαντικό. Η αγάπη όλων μας για την ποίηση δημιουργεί φιλικούς δεσμούς με ξεχωριστούς ανθρώπους που, πιθανότατα, δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουμε από κοντά. Παράδειγμα η συνεργασία μου με τα άλλα μέλη της παρέας που υπήρξε σχεδόν αποκλειστικά ηλεκτρονική και τηλεφωνική. Και οι πολλοί κάτοχοι άλλων ιστολογίων που έχουν γίνει τακτικοί αναγνώστες μας. Νομίζω ότι αυτή είναι μια άριστη συστατική επιστολή για τη λειτουργία του διαδικτύου.
Ευχαριστώ θερμά τη Τζούλια, τη Λίνα, τη Γιάννα και τον Ντίνο, σας ευχαριστώ όλους.
Τόλης Νικηφόρου
Αναρτήσεις
12 σχόλια:
Μνήμες ξεθωριασμένες, σαν τα φευγαλέα όνειρα που βλέπουμε λίγο πριν ξυπνήσουμε και μετά, όλη την ημέρα, προσπαθούμε να τα θυμηθούμε...
Μ' αρέσουν τα ποιήματα της Μαρίας Καρδάτου.
Όταν περνάω κάτω από ένα παλιό σπίτι, Λίνα, σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι έζησαν κάποτε εκεί, πόσοι άνθρωποι αγαπήθηκαν, χάρηκαν και πόνεσαν. Σκέφτομαι τις πολύτιμες καθημερινές στιγμές τους που δεν υπάρχουν πια.
Ένα παλιό αρχοντικό είναι σαν έναν χαμένο έρωτα.
Η Μαρία Καρδάτου είναι νομίζω μια από τις πολύ καλές ποιητικές παρουσίες της Θεσ/νίκης σήμερα.
...που κάποτε εμείς..
Κι έμειναν τα παράθυρα να μαρτυρούν..Είναι ένας στίχος που λέει:Με πνίγει τούτη η σιωπή..
Παλιά αρχοντικά στοιχειωμένα από ευχάριστες μνήμες μιας άνετης ζωής σαν ξεπεσμένες ντίβες που σταφιδιασμένες πλέον, αναπολούν τις παλιές τους δόξες.
Χαίρομαι που σου αρέσουν τα ποιήματα της Μαρίας, Ανδρέα. Σύντομα θα παρουσιάσουμε το τελευταίο βιβλίο της, στο πατάρι του Βιβλιορυθμού νομίζω.
Είναι όμως τόσο εύγλωττη μερικές φορές η σιωπή, Όλγα. Πολύ περισσότερο από τις κραυγές μιας υστερικής κοινωνίας σήμερα.
Εγώ θα προτιμούσα να τα βλέπω σαν γυναίκες που αγαπήθηκαν, ΙΖΑ. Γυναίκες που η αγάπη, έστω και σε προχωρημένη ηλικία, τους δίνει μια γλυκύτητα, μιαν άλλη λάμψη. Τις κάνει αλλιώς ωραίες.
Πόσο συμφωνώ μαζί σου Τόλη!
Εξαιρετική η γοητεία των γυναικών που αγαπήθηκαν,η λάμψη τους δεν έχει ηλικία και εκείνες οι ρυτίδες τι αγκαλιά γίνονται..!
Όμορφη η ποίηση της Μαρίας Καρδάτου.
Σε ευχαριστούμε.
ΟΛΓΑ
Η ομορφιά, η γλυκύτητα, η γαλήνη που ακτινοβολεί το πρόσωπο της γυναίκας τις στιγμές της ερωτικής εκπλήρωσης είναι κάτι εξαίσιο και μοναδικό. Ένα αξέχαστο μικρό θαύμα στα μάτια του άντρα.
Και ναι, Όλγα μου, αυτή η λάμψη μένει. Αυτοί που ξέρουν τη διακρίνουν, τη θαυμάζουν, την απολαμβάνουν. Ανεξάρτητα από ηλικία.
αυτό το υπέροχο ποίημα της Μαρίας Καρδάτου Τόλη, μου θύμισε το "οικόσημο του χρόνου το αγριόχορτο"
βάζω λοιπόν αυτήν τη νοσταλγική εικόνα που είχα κάνει για το δικό σου ποίημα...μόνο που αντί για βροχή έχει χιόνι...
Το χιόνι είναι ακόμη πιο ρομαντικό. Και η αδυναμία μου για τα παλιά σπίτια εμφανέστατη. Πώς να αντισταθώ στην κοινοκτημοσύνη των αναμνήσεων;
Πολύ καλά έκανες, λοιπόν.
Δημοσίευση σχολίου