Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009

Αναστάσιμο

Πεθάνανε νωρίς.

Τους έμαθα νύχτες παλιές
ξυπνούσαν ένας ένας
στου πατέρα τα θαύματα.
κάποτε τους μυρίζω στον αέρα
-βαρύ άλιωτο κόκκινο.

Εδώ κανείς δεν άλλαξε τους φράχτες
μια χλόη τους κυκλώνει
αλλού πυκνή αλλού ατάιστη.
Σημαδιακές παλάμες όλ' αυτά
με τον καιρό μπορείς
και τις διαβάζεις.

Φωτογραφίζεις από μνήμης
τους απόντες.

Χρήστος Μπράβος
από τη συλλογή Ορεινό καταφύγιο, 1983

2 σχόλια:

Αγγελικούλα είπε...

Ναι, φωτογραφίζουμε από μνήμης τους απόντες. Μερικές φορές τους μιλάμε κιόλας, σαν να ήταν εδώ μαζί μας. Και, τι περίεργο, εκείνοι μας απαντούν!

Poet είπε...

Πιο ζωντανοί από τους νεκρούς μας υπάρχουν; Πιο ζωντανοί, πιο δικοί μας, πιο μέσα στην ψυχή μας;